In een gezin waar ik te gast was geweest voor het avondmaal, zaten we nog even na te keuvelen. Plots merkten we dat de oudste dochter achter de computer aan het wenen was. De huistaak waar ze verschillende uren aan gewerkt had was door een verkeerde bewerking opgelost in het niets. Geen reservecopie of wat dan ook. Er was maar één oplossing : opnieuw beginnen. Niet leuk als je dat overkomt zondagavond om 8 uur.
Discreet ging de moeder naast haar panikerende kind zitten en bood haar hulp aan. Eerst kwam er weinig reactie. Maar de vriendelijke rust van de moeder bracht het jonge meisje op haar beurt tot rust. Weldra waren beiden naast mekaar druk bezig antwoorden aan het verzamelen. Het leek wel bijna gezellig.
Toen ik ‘s avonds mijn dag overschouwde kwam deze anecdote als eerste naar voor in mijn terugblik. Ik voelde me warm en dankbaar.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.