Tijdens een stilte-WE met studenten hielden we een middagmaaltijd in stilte. Na afloop zei een meisje dat het niet spreken haar, tot haar eigen verwondering, zo’n deugd had gedaan. Het was bijna als een bevrijding. Niet “moeten” spreken. Gewoon samen kunnen zijn en elkaars stille aanwezigheid smaken.
Zonder het te beseffen had ze even iets kunnen ervaren van het waarom van de stilte van de monniken. De monniken zwijgen immers niet alleen om beter tot gebed te kunnen komen.
Het eigene aan het monastieke leven is dat de contemplatieven heel dicht op mekaar leven. Elke dag samen in de kapel, in de refter, op de werkvloer, in de studieruimte … 7 dagen op 7, het jaar rond. Steeds met dezelfde mensen. Mensen die je, op de koop toe, niet gekozen hebt. De regel van de stilte functioneert dan ook tot op zekere hoogte als bescherming. De stiltezones maken dit zo intense samenleven ook op lange termijn draaglijk. Het maakt dat je niet steeds van alles aan mekaar hoeft te vertellen en, omgekeerd, doorlopend van alles dient te beluisteren. Of je er aan toe bent, of niet.
Misschien de moeite waard om ook eens te proberen bij jou thuis?
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.