Verlies
Verlies raakt mensen in hun hele wezen: lichamelijk, emotioneel, mentaal, sociaal, contextueel en spiritueel.
Verlies raakt mij lichamelijk.
Verlies doet een hevige aanval op het lichaam, er is intense pijn die zich vastzet. Ook het lichaam rouwt en drukt uit: ik kan dit niet meer dragen. Heel veel lichamelijke klachten en pijnklachten ontstaan na een ernstige verlieservaring. Dit gaat over maagpijn, gebrek aan eetlust, braakneigingen, hoofdpijn, een benauwd gevoel, hartritmestoornissen en de te weinig erkende ‘rouwspierpijn’… Ook nek-, schouder- en rugklachten, slaapproblemen, seksuele problemen, gezichtsproblemen zijn dikwijls aan de orde. Veel rouwenden ervaren een snoerend gevoel rond de keel, beklemming op de borst. Bij sommigen ontwikkelt zich een vorm van astma en huidziekte. Het is dan ook, hoe onbelangrijk dat ook lijkt, noodzakelijk om het lichaam niet te negeren en er bijzondere zorg aan te geven.
In de zorg voor het lichaam zijn dikwijls uiteenlopende hulpmiddelen of “krukken” nodig om het ondraaglijke te leren en te helpen uithouden. Ook hier kunnen naast klassieke medicijnen, bachbloesemsremedies, homeopathische middelen ingezet worden om het ondraagbare te helpen omzetten in draagbaar verdriet.
Verlíes raakt mij in míjn denken
Er is verwarring in het denken, mensen hallucineren of denken dat ze hallucineren, ze hebben geheugen- en concentratie problemen, het gevoel gek te worden. Dat op zich maakt mensen soms heel erg bang, ze ervaren dingen die ze vroeger nooit gevoeld hebben. Ze horen de stem van hun overleden zoon. Een weduwe had soms het gevoel dat haar man echt terug was: "Ik hoorde zijn sleutels in het slot...".
Verlies van zingeving, hopeloosheid en zelfmoordgedachten zijn voor rouwenden angstaanjagende bekenden. Die gedachten drukken het verlangen uit om bij de dierbare dode te zijn veel meer dan zelf dood willen zijn. Hoe ingrijpend ook, al die belevingen behoren tot de normale verdrietreacties. Het komt niet vaak voor dat mensen als gevolg van een verlies volledig in mekaar storten of psychotisch worden. Daarvoor moet er al een voorgeschiedenis bestaan van psychische decompensatie.
Voor reacties of een gesprek kan men terecht bij de leden van de werkgroep Rouwenden Nabij.
Contactpersoon: Mieke Forier, forierm@yahoo.com
Verlies raakt mij sociaal
Rouwenden ervaren dikwijls dat niet veel emoties toegelaten worden. Mensen accepteren wel verdriet maar toch niet te veel tranen, liever geen kwaadheid, geen hulpeloosheid. En dikwijls worden rouwenden aangespoord om toch aan het ‘flinkheidsmodel' te voldoen. Rouwen houdt in zich het recht om zwak te mogen zijn.
Een cliënte gaf aan dat het geen sinecure is om in de huidige tijd rouwende te zijn. Dapper zijn en je verdriet beheersen zijn 'deugden' die passen binnen het enge kader dat de samenleving aan rouw toebedeelt. Veel mensen hollen door de dag en de tijd. Rouwenden worden mensen aan de kant van de weg. Zeker aanvankelijk is er een gevoel van niet meer mee te kunnen. Zij moeten ook vragen trotseren als "Hoe is het?", "En is het al over?", "Hoe voel je je?" en "Een groot verdriet gaat nooit helemaal over..." sluiten meer aan bij de werkelijkheid van rouwen. De buitenwereld eigent zich ook het recht toe om oordelende uitspraken te doen. Rouwgedrag wordt bediscussieerd en al of niet met pathologie bestempeld. "De dood is een onderwerp geworden. Hij ligt in de boekhandel. Er wordt over hem geschreven. Hij zit wellicht zelfs in een praatgroep".
In de Standaardgroep werd een voorstel besproken om rouwverlof te verlengen van drie naar tien dagen. Uiteindelijk is er wel goede wil aanwezig, maar dergelijke voorstellen blijven kleine pleisters op een erg grote wonde.
‘Het Clubje’
Nabestaanden die recent of al langer geleden alleen zijn gevallen, kunnen eens per maand een namiddag samen doorbrengen in een brasserie of bistro. In de winter is dit meestal in Lummen centrum. Als het weer het toelaat doen we een terrasje in t’ Vloot, Bolderberg, Zelem… Wie geen vervoer heeft kan aansluiten bij anderen. Lotgenoten vinden elkaar om 13.30u in de afgesproken gelegenheid. Ieder betaalt voor haar/zijn eigen consumptie. Geen lidgeld, geen agenda…gewoon even samen praten…
Niemand kan de pijn van het verlies voor je wegnemen. Maar als mensen die ‘weten wat het is’ met elkaar hun kleine ups en downs delen, kan dat deugddoend zijn. Ook gescheiden personen zijn welkom.
Inlichtingen: 013 67 45 21 of forierm@yahoo.com.
