Evangelisatie tijdens Gentse Feesten

Enkele getuigenissen

• De eerste persoon die ik buiten aansprak, was een jong meisje. Tijdens het tripje naar de kerk, vertelde ze dat ze in het verleden een paar jaar vormselcatechese gegeven had. Ze zei dat ze onder de indruk was dat we dit durfden en was ook heel bemoedigd. Ook een aantal andere (jonge) christenen vond het project heel bemoedigend.
• We baden voor een jonge Gentse dakloze man, voor zegen en richting in zijn leven. Na afloop zei hij: 'Het is een eenvoudig gebaar om voor elkaar te bidden maar het doet zoveel deugd'. Zijn hele houding was veranderd naderhand, hij zag er plots heel ontspannen uit. Of hoe de liefde van God een mens kan aanraken ...
• Eens de eerste verbazing voorbij deelde iedere voorbijganger die we aanspraken verrassend snel zijn bekommernissen en diepere gedachten. Van een man die vroeg te bidden voor een ziek familielid tot een atheïste die uit respect een kaarsje wilde branden, met tussenin een jongedame die haar bezorgdheid rond de examens van haar zus wilde opdragen, werd elk 'voorbijgaan' plots een 'stilstaan' en een 'ontmoeten', met ons, met de kerk, en uiteindelijk ook met God. Het is misschien maar een eerste stap, maar onze getuigenis heeft zichtbaar vele harten geopend. Laat de Geest dat werk voltooien!
• Een jonge vrouw uit El Salvador kwam met tranen in de ogen bij mij. Ze vertelde dat ze katholiek was opgevoed maar dat haar geloof verwaterd was. Ze had spontaan een Bijbeltekstje genomen en was diepgeraakt door de inhoud. Het was precies wat ze nodig had. Ja, God weet hoe Hij ons hart kan raken!
• Ik sprak een vrouw aan van zuiderse origine aan de ingang van de kerk. ik vroeg of ze een intentie had waar we samen voor konden bidden. Ze vertelde dat ze een ziek familielid had. We gingen verder in de kerk en we hebben samen voor deze intentie gebeden in het Engels. De vrouw was geëmotioneerd en zag er opgelucht uit. Ik dank God dat hij zo goed is om te luisteren naar al onze noden.
• Ik sprak een hele tijd met een jonge man. Hij zei dat hij niet gelovig opgevoed was maar sinds een aantal jaar een groot respect had voor de chriselijke filosofie. Het lukte hem niet om gelovig te zijn, vertelde hij (hij had dit geprobeerd maar vond de relatie met God niet). Hij was vooral zelf veel aan het woord over zijn visie op het christelijk geloof en stond daarbij weinig open voor de mening van iemand anders. Totdat we na een half uur praten samen een gebed deden voor hem. Hij was zichtbaar geraakt en ging op een hele andere manier de kerk uit. Je kunt veel ‘praten’ en ‘redeneren’ over het geloof, maar uiteindelijk gaat het toch vooral om het hart. Ik ben blij dat we het aangedurfd hebben voor hem te bidden!
• Een protestantse Deense student was verrast dat hij aangesproken werd door een ‘katholiek’ om samen te bidden. Hij vertelde dat hij zich zorgen maakte over zijn vader die al jaren ronddoolt. Ik deed een gebedje voor zijn vader, hij was heel dankbaar daarvoor. Ik vroeg hem te bidden voor de katholieke Kerk en zei dat ik ook voor hen zou bidden. Nadien bleef hij nog een half uur zitten in de kathedraal. Bidden voor onze protestanse vrienden is een belangrijk gebaar: we vormen samen het lichaam van Christus!
• Een jong koppeltje kwam mee binnen om een kaarsje aan te steken. Als ik vroeg of ik voor iets kon bidden, zei de jongen spontaan dat hij angsten had om ziek te worden. We hebben de angst in gebed opgedragen aan God en zijn zegen gevraagd. Ik weet niet of de angsten daarna verdwenen zijn maar je kon zien dat hij bemoedigd werd doordat we ervoor baden.
• Ik sprak 3 jonge moslims aan op straat: 2 meisjes en een jongen. De meisjes waren meteen heel enthousiast om een kaarsje aan te steken, de jongen wantrouwig. Ik zei tegen de jongen: 'Ik zal voor jullie bidden!' Nu brak er een glimlach door en samen gingen ze de kerk binnen.