Ter nagedachtenis van Maria stelde Frans Larridon een tekst op waarin haar levensloop beknopt beschreven staat. Maria was jarenlang lid van Federatie Sobriëtas.
Maria wordt geboren te Knesselare, Oost Vlaanderen, op 30 april 1932. Van de drie broers en drie zussen die haar volgen krijgt ze als oudste een speciale plaats in het gezin. Maria is leergierig en beëindigt met succes haar studies als letterkundige regentes. Daarna onderwijst ze drie jaar aan de moderne humaniora “Maria Middelares” te Aalter. Het is met fierheid en grote erkenning voor de inzet van haar ouders dat Maria terugblikt op die jaren thuis. Hier wordt haar gevoelig hart en standvastig geloof gevormd.
Op 9 november 1955 begint Maria haar vorming in de Jacht en op 16 mei 1958 spreekt ze haar eerste geloften uit. Twee maand later vertrekt ze vol enthousiasme naar Congo. Jammer genoeg krijgt ze als jonge missionaris niet de kans om echt thuis te komen in haar missieland, want op 4 januari 1959, slechts zes maanden na haar aankomst in Leopoldstad (nu Kinshasa), wordt haar gemeenschap geplunderd en verliest ze alles wat ze heeft. Zo wordt haar leven getekend door een diepe angst. Maar toch zet ze zich ten volle in voor het onderwijs in Kinshasa en in Kangu, en dit als leerkracht wiskunde en literatuur, of als verantwoordelijke voor het internaat, als ‘préfet d’étude’ of als ‘préfet de discipline’.
1968-71 worden drie deugddoende Jaren van studies aan het ‘Institut Catholique’ te Parijs, met tijdens elk groot verlof een verblijf in London om haar kennis van Engels te vervolmkaen. Gesterkt door deze ervaring vertrekt ze in september 1971 vol goede moed terug naar Kinshasa. Tijdens de drie jaar die volgen in dienst van het onderwijs wisselen gelukkige en moeilijke tijden elkaar af. In september 1974 keert Maria terug naar België. Hier wordt ze aangemoedigd een werk te vinden dat haar best ligt. Natuurlijk trekt het onderwijs haar aandacht en ze schrikt niet terug om zich te lanceren in elk aangeboden werk. De Katholieke Universiteit Leuven maakt goed gebruik van haar vele talenten en dit zowel voor de Franstalige als voor de Nederlandstalige afdeling. Tussen de werkperioden in gaat ze zelfs stempelen als werkloze.
Een sabbatjaar in Zevenkerken, 1989-90, word teen tijd van genade voor Maria. Daarna heeft ze meer tijd voor de gemeenschap. Haar diensten zijn velerlei: deurdienst, linnenkamer, vertaaldienst, aardappelen schillen, enz., maar Maria zal vooral herinnerd worden voor haar totaal gegeven zijn in het kapsalon en haar bereidheid om boodschappen te doen voor wie ook maar iets nodig heeft. Haar gevoelig hart straalt nog voldoende tijd voor een sterke samenwerking met Sobriëtas en om de gebedsgroep Johannes XXIII te begeleiden. Maria deelt graag haar geloof en overtuiging mee met anderen.
Dat alles loslaten als ziekte haar deel wordt, is een ware kruisweg. Maria vecht voor haar leven en zelfstandigheid inruilen voor afhankelijkheid valt haar zwaar… Geleidelijk aan krijgt haar geloof en vertrouwen in een God van Barmhartigheid de overhand… Maria is klaar om in God herboren te worden.
