Homilie voor de vierde paaszondag - C
Vergeten doen we allemaal. Jong en oud! Je vergeet de vuilbakken buiten te zetten. Je vergeet bloemen te bestellen. Je verlaat de supermarkt zonder wasproduct. Je vergeet dat verjaardagskaartje te posten… Het overkomt ons allemaal ook al bestaan er handige middeltjes om dergelijke nare situaties te voorkomen: de knoop in de zakdoek, de kriebel op je hand, het briefje op de koelkast en noem maar op.
Gelukkig maar, vrienden, dat we bepaalde dingen vergeten. Stel je eens voor dat we alle informatie die we in de loop van een jaar te weten komen, zouden moeten onthouden en bewaren? Ons hoofd zou barsten. Het is dus erg gezond en echt noodzakelijk dat onze hersenen af en toe een heleboel informatie in het niets laten verdwijnen.
Maar iets vergeten is soms ook knap vervelend en gênant. Plots sta je oog in oog met iemand die je een hele tijd niet meer hebt gezien en je kan voor geen geld ter wereld nog zijn voornaam uitspreken. Het geeft een wrang gevoel alsof je niet enkel de naam maar de hele persoon uit het oog verloor. Alsof die mens voor jou niet meer bestond. En dan maar tijdens die babbel zitten zoeken ‘Hoe heet jij nu weer?’. Het is aarts vervelend oog in oog te staan met mensen van wie je moet toegeven dat je voor geen geld ter wereld op dat ogenblik hun naam kan noemen.
Begrijpelijk want onze naam is meer dan een verzameling van letters. Onze naam dat zijn we zelf. Als iemand onze naam uitspreekt, dan voelen we ons aangesproken, met heel ons wezen. Reclame en drukwerk dat naamloos wordt verzonden en in de bus gestopt, zal snel naar de papierberg verdwijnen. Elke mens wil aangesproken worden. De mens wil liefst bij name worden genoemd. Zo wordt hij iemand. Zo doe je recht aan zijn of haar persoonlijkheid. Er zijn zelfs psychologen die beweren dat een mens onbewust selecteert in wat hij vergeet en niet vergeet. Met andere woorden: wat je niet graag vergeet, zal je langer bijblijven. Wat in het hart, in de liefde geborgen is, zal blijvend aanwezig zijn, ook in je geheugen.
Die liefde spreekt Jezus ons vandaag toe. Zo innig wil Hij met ons verbonden zijn. Zo sterk gaan we Jezus ter harte dat Hij onze naam nimmer zal vergeten. Hij bedient zich daarbij van een beeld dat bij zijn tijdgenoten probleemloos zal begrepen zijn: ‘Zoals een herder zijn schapen kent en behoedt, zoals een herder zijn schapen koestert en beschermt, zo ken Ik mijn mensen die Mij door God mijn Vader, zijn toevertrouwd.’ Zo innig wil Hij met ons verbonden zijn.
Dat vertrouwen dat Jezus onze Herder wil zijn in berg en dal, die vreugde dat Jezus ons door en door bemint, vormt de kern van ons geloof. Zijn liefde doet ons leven, echt leven. Zijn liefde voert ons naar groene weiden van geluk en vrede, weiden waar het goed om toeven is. Een geluk dat zoveel wijder en intenser is dan welke vriendschap en liefde ook. Een liefde die ons raakt in hart en nieren. Een liefde die ons wil beschermen van alles wat ons menselijk geluk zou verhinderen en vernietigen. Een eeuwige liefde die Jezus ons als een goede herder aanbiedt, voor ieder die op deze roepingenzondag zijn roepstem wil horen: gehuwden én priesters, vormelingen en religieuzen, ouders en kinderen. Jezus draagt mij in zijn hart en op zijn schouders. Ik ben voor Hem méér dan zomaar een schaapje uit de grijze kudde: wie dat ooit mocht ervaren, zal het ongetwijfeld nooit meer vergeten!
Gino, mei 2019
