Hoe ben ik er toe gekomen om diaken te worden? Ik moet in de eerste plaats zeggen: “Omdat de Heer mij geroepen heeft.” Sommigen onder jullie zullen zich afvragen: “Hoe weet je dat zo zeker?”
Wel, de Heer heeft mij dit tijdens mijn leven meermaals duidelijk willen maken, maar dat heb ik niet altijd zo tot mij laten doordringen. Ik moet ook zeggen dat mijn roeping tot diaken niet zo van de ene dag op de andere is verlopen. Als ik zo terugkijk op mijn leven, dan kan ik nu zeggen dat er heel wat momenten zijn geweest waarop de Geest mij iets heeft willen duidelijk maken, maar dat ik op het moment zelf er niet bij stil stond.
Nadat ik de kerk een hele tijd de rug had toegekeerd, heeft God mij terug op het goede spoor gezet. Ik dacht na mijn vormsel: “Ik heb later nog tijd genoeg om naar de kerk te gaan”.
Ik heb een heel turbulente jeugd gehad. Ik heb dingen gedaan die ik nu zeker niet meer zou doen. Maar gedane feiten nemen geen keer, zegt men wel eens. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je geen vogel voor de kat bent wanneer je in je leven eens een misstap begaat. Je kan altijd vergeving vragen en ook krijgen. Dat is toch het fijne en het bijzondere aan ons christen-zijn.’
Als ik zie dat God ons na acht jaar huwelijk en 5 miskramen, twee prachtige dochters heeft geschonken, heb ik reden om dankbaar te zijn. De professor in Leuven verzekerde ons immers dat het ons waarschijnlijk nooit zou lukken om kinderen te krijgen.
De Heer heeft mij geleidelijk aan, via al die opleidingen, laten voelen dat Hij meer van mij verlangde. Eerst was er de cursus rond lector-zijn, dan de cursus gebedsleiders, de samenkomsten rond pastorale animatoren. Dat was een vorming die ik iedereen zou aanbevelen. Hetgeen ik daar allemaal van opgestoken heb, is prachtig. Nu zijn er soortgelijke opleidingen. Opnieuw beginnen, jonge wijn in nieuwe zakken, enz… Toen ik 20 jaar geleden een getuigenis las van een parochieassistente in het maandblad ‘Samen’ van het bisdom, dacht ik dat dit misschien wel iets voor mij zou zijn. Ik diende mijn aanvraag in en ik werd aanvaard tot de opleiding. Je weet natuurlijk nooit wat het gaat worden. Zo’n opleiding duurt vier jaar en je dient cursussen te volgen waarvan je dan examen moet afleggen bij de prof zelf. Ik volgde cursussen over theologie, sacramentenleer, Nieuw Testament, Oude Testament, psychologie, enz…
Het ging niet altijd van een leien dakje. Het eerste jaar van de opleiding ging ik immers nog fulltime werken. Maar na een geslaagd ‘eerste jaar’, werd ik aangesteld als parochie assistent in Beringen. Intussen kon ik me helemaal concentreren op de opleiding en op mijn job als parochie assistent.
Na ongeveer drie jaar opleiding werd het me meer en meer duidelijk dat ik diaken wou worden.
Ik heb in de kerk van Korspel iets meegemaakt dat me zeer duidelijk gemaakt heeft wat de Heer met me voor had. Ik zat op een doordeweekse morgen in de kerk. Gewoonlijk ga ik een twintigtal minuten voordat de mis begint naar de kerk om wat stil te worden en te bidden. Ik heb toen geen verschijning of zo gehad, maar er kwam een enorm goed gevoel over mij alsof de Heer naast me stond en me uitnodigde om met Hem de weg te gaan. Ik kan dat gevoel niet beschrijven, maar ik wens dat iedereen dat eens kon meemaken.
Ik begon ook spontaan te huilen. Ik kon het niet tegenhouden. Het was een fantastisch gevoel, net zoals Maria het bezoek kreeg van de engel om haar te vragen Moeder te worden van Jezus. Ik heb mij natuurlijk ook afgevraagd, net zoals Maria, hoe dit allemaal zou gebeuren. Maar de Geest doet zijn werk en naar aanleiding van dit gebeuren heb ik aan de verantwoordelijke van het bisdom gevraagd om mij toe te laten tot de opleiding van diaken. Ik werd aanvaard en opnieuw begon ik aan vier jaar opleiding. De opleiding voor diaken is voor een stuk gelijklopend met die van de parochie assistent. Ik wist wel wat me op dat vlak te wachten stond. Bij de opleiding tot diaken staat het gezin centraal. Als je gehuwd bent is de eerste taak echtgenoot en vader-zijn. Vandaar dat ook Linda en de kinderen hun toestemming moesten geven voor de opleiding. Mijn vrouw Linda heeft vanaf het eerste jaar de groepssamenkomsten meegemaakt en ook nu nog komen wij maandelijks samen met onze groep om te spreken over geloven en de dingen die ons bezighouden.
Een tweede reden waarom ik diaken ben geworden is omdat ik mensen wil nabij-zijn en helpen. Ik wil dienaar van de Heer zijn en meewerken om Zijn Rijk hier op aarde zichtbaar te maken. Ik wil ook proberen voor te leven wat Jezus ons heeft voorgeleefd en ik wil met jongeren op-weg-gaan om ook aan hen Jezus te leren kennen…. In de catechese is me dat reeds 25 jaar gelukt en ook bij de plussers was het een fijne tijd.
Dit alles was maar mogelijk doordat de plaatselijke gemeenschap mij heeft aanvaard. Ik ben een inwijkeling, dus niet van geboorte van Korspel, maar toch voel ik me hier aanvaard. En dat is toch een vereiste en een groot pluspunt om aan pastoraal te kunnen doen. Ik wil ook als een gelovig mens in het leven staan. Samen met de gemeenschap de weg gaan van liefde en vreugde, maar ook van verdriet, pijn en lijden. Net als Maria, wist ik ook niet wat het zou zijn of worden als ik ‘Ja’ zei. Maar één ding weet ik heel zeker. Als je ‘Ja’ hebt gezegd, gaat Hij met je mee en laat Hij je niet in de steek.
Daarom zeg ik tot ieder die het wil horen: probeer de roepstem van de Heer te horen, laat de Heer toe in je hart en je zal zien hoeveel vreugde je daarbij ondervindt.
Wat ik tijdens mijn diaken-zijn belangrijk vind is:
- Mensen nabij zijn. Zieken, bejaarden en alleenstaande mensen bezoeken en hen duidelijk maken dat de Heer ook met hen op weg is.
- Eucharistie vieren, want elke christen heeft de gemeenschap nodig om zich niet alleen te voelen. Christen ben je nooit alleen.
- Met mensen op weg gaan in gezellige samenkomsten rond het geloof.
- Met jonge ouders op weg gaan om hun voor te bereiden op het doopsel van hun kind.
- Mensen nabij zijn in hun verdriet wanneer zij een geliefde hebben moeten laten heengaan.
Hoe zie ik mijn toekomst?
Ik droom al lang om nog verder te kunnen doorgroeien tot priester, maar dat zal er niet meer inzitten, denk ik.
Ooit heeft eens iemand gezegd tegen mij dat je als diaken al genoeg te doen hebt en dat is waar.
Daarom zie ik mijn diakenroeping ook niet als werk. Het is een roeping!
Ik blijf naar de toekomst toe optimistisch. Ook al hebben we minder kerkgangers en staat de Kerk niet altijd meer in het midden van het dorp, dit kan ook nieuwe kansen geven.
Als we mensen als Kerk nog iets te bieden hebben, zal het geloof groeien en zullen mensen hun verantwoordelijkheden als gedoopten terug opnemen.
Kijk maar naar de bedevaartsoorden en abdijen, Taizé, enz…
Ja, de H. Geest werkt en wij zijn geroepen om Hem zijn werk te laten doen en te helpen.
In de jaren dat ik parochie assistent geweest ben en nu in de 12 jaar van mijn diaken-zijn, heb ik heel zeker meer en meer mogen ervaren dat ALLES ons gegeven is. ALLES IS GENADE.
Maar we moeten er natuurlijk ons hart voor openen, luisteren naar Gods Woord, naar zijn Stem diep in ons hart.
“Niet gij hebt Mij uitverkoren, maar IK u. Ik heb u de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen die blijvend zijn.“
Rik en Linda.
