We denken even na over het gezin en relaties …..
Ik weet niet of het je al opgevallen is dat, alvorens een bruid en een bruidegom hun trouwbelofte uitspreken, ze eerst enkele vragen dienen te beantwoorden.
Merkwaardig is dat de voorganger hen niet vraagt: "Zijn jullie verliefd op elkaar?" Een overbodige vraag, want smoorverliefd zijn ze op dat moment zeker. Best ook! Noodzakelijk zelfs voor een goede relatie! Dat er “aantrekking” is, bewondering en een tedere blik… Die verliefdheid is mooi, maar een onvoldoende basis om te trouwen. Gevoelens zijn immers broos, wankel en in hun eerste verschijning voorbijgaand van aard...
Er wordt hun ook niet gevraagd: "Passen jullie bij elkaar?" In de psychologie zijn er modegrillen. Wat is het best? “Op elkaar lijken” en dus gemakkelijker om elkaar te “begrijpen” of juist “verschillen van elkaar” en elkaar op die manier “aanvullen”?
De belangrijkste vraag, die aan bruid en bruidegom gesteld wordt, vooraleer ze hun trouwbelofte uitspreken, is deze: "Zijn jullie bereid elkaar te aanvaarden zoals je bent en in liefde voor elkaar te leven?"
Dat respect voor elkaar doet me denken aan dat zonderlinge beeldje van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin: dat beeldje met twee open handen naar boven gericht, twee handen waarvan enkel de vingertoppen elkaar zachtjes raken en waaraan de beeldhouwer de naam gaf "la cathédrale" (de kathedraal).
Als je het beeldje goed bekijkt, merk je dat het twee rechterhanden zijn, handen van twee verschillende mensen. Je ziet ook dat er tussen die twee handen een open ruimte is.
Het is een prachtig beeld van een goede huwelijksrelatie. Twee verliefde mensen die huwen, denken dat ze elkaar graag zien omdat ze op elkaar lijken. Ze denken: die andere is mijn spiegelbeeld, mijn tweede ik, het beste uit mezelf, mijn “wederhelft”. We zijn voor elkaar geboren. We zijn twee handen op één buik, we voelen perfect aan wat de andere denkt, voelt of wil. En als er kleine verschillen zijn, zullen we die wel bijsturen.
De blijvende liefde, waartoe twee mensen die trouwen zich verbinden, betekent: "Ik ben bereid je te aanvaarden en van je te houden zoals je bent", met je eigen verlanglijstje dat je onbewust meebrengt als je trouwt, met je eigen verleden en opvoeding, met je eigen karakter, met je eigen tuintje en je stukje mysterie, met je eigen kwaliteiten en sympathieke kanten, maar ook met je gebreken en kleine kantjes. Zoals je bent, - en niet, zoals ik je droom, - zo zie ik je graag. Je hoeft niet volmaakt te zijn. Het is niet alleen “omdat...” maar ook “ondanks…”. In het liedje van Axelle Red "Parce que c'est toi" horen we dat mooie zinnetje: "Parfait n'est plus mon créneau (de perfectie is mijn streefdoel niet)". En Toon Hermans heeft dat raak verwoord: "We hebben allemaal wel eens een gaatje in onze jumper. We hebben allemaal wel eens een deukje in onze bumper." Herman De Coninck schreef: "Vroeger hield ik alleen van je ogen. Nu ook van de kraaienpootjes ernaast."
Gehuwden moeten elkaar minstens twee gebreken gunnen waarover ze nooit zullen zagen. Vergeven en verdragen zijn belangrijk!
Ze mogen elkaar niet overvragen en ook niet proberen elkaar te veranderen.
Getrouwde mensen moeten daarom elkaar leuk vinden zoals ze zijn.
Dat vergt geduld. Dat geduld is dan ook mijn eerste wens voor alle gehuwden.
