De laatste jaren is de Rooms-Katholieke Kerk wat in de verdrukking geraakt. Enerzijds door heel wat negatieve berichtgeving, anderzijds door het toenemend secularisme. Al deze elementen hebben bij veel mensen een kritische houding gecreëerd in verband met het geloof. Om eerlijk te zijn kan ik hen geen ongelijk geven en als gelovige kunnen wij ons de vraag stellen: “Is het nog allemaal wel de moeite waard? Moet ik daar nog tijd en energie in steken? Waarom eigenlijk nog geloven?”
Vanuit mijn werksituatie en ervaring als militair kan ik volmondig “JA” zeggen. De negatieve sfeer rond ons geloof kan ook een positief effect hebben. Uit negatieve berichtgeving kan een soort van motivatie ontstaan die deze beweging wil stoppen, om tot een soort van positieve sfeer te komen.
Ikzelf was ook deze negatieve berichtgeving beu. Gedurende mijn professionele loopbaan in het leger ben ik verschillende malen op missie geweest in het buitenland voor langere periodes. Ik kan u zeggen dat, als er iets is waar een mens op kan terugvallen tijdens momenten van eenzaamheid en ontreddering, dan is het zijn geloof of de belichaming ervan op dat moment. Voor mij persoonlijk was dat onze aalmoezenier. Hij kon luisteren met zijn hart.
Ik verwijs hierbij graag naar een alinea uit het "Evangeleii Gaudium" over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag.
Ik citeer: “Hier ontdekken wij een andere diepe wet van de werkelijkheid: het leven groeit en rijpt in de mate waarin wij het geven voor het leven van anderen en voor Christus. Dit is uiteindelijk de zending. Dientengevolge zou een verkondiger van het Evangelie geen begrafenisgezicht moeten hebben. Laten wij het vuur weer terugkrijgen en doen toenemen en de zoete en sterkende vreugde evangeliseren, ook wanneer wij moeten zaaien in tranen (...) Moge de nu eens angstige, dan weer hoopvol zoekende wereld van onze tijd, de Blijde Boodschap ontvangen, niet van bedroefde, ontmoedigde, ongeduldige en angstige verkondigers, maar van dienaren van het Evangelie wier leven vurigheid uitstraalt, die als eersten in zichzelf de vreugde en de vrede van Christus hebben ontvangen”.
Vanuit deze vragen, twijfels en bemoedigende woorden is stilaan mijn roeping tot het diaconaat ontstaan. De negatieve sfeer, maar daarnaast de positieve ervaringen met aalmoezeniers, mijn eigen geloof en overtuiging waren voor mij de motivatie om de stap te zetten en het risico te nemen. Ik bid daarom ook dat de Heer zelf mij zijn vrede en vreugde mag schenken om te getuigen van zijn liefde, goedheid, barmhartigheid en gerechtigheid. Om anderen aan te moedigen en te motiveren dat er nog wel mensen zijn die geloven, want nieuw bloed in een gemeenschap doet nieuw leven ontstaan en brengt een nieuwe dynamiek en zo een hernieuwde motivatie en dit kan de slinger doen omslaan naar vrede.
Mag ik even de woorden van profeet Jesaja aanhalen?
“Maar zij, die bouwen op God, vernieuwen hun kracht en slaan hun vleugels als adelaars uit; zij lopen en worden niet moe, zij rennen en raken nooit uitgeput.” (Jes. 40, 31)
Na wat opzoekingswerk en contact met de onze diaken Willy en een gesprek met mijn aalmoezenier en natuurlijk uitgebreide gesprekken met mijn vrouw en kinderen werden de nodige stappen gezet.
Na een soort van sollicitatiegesprek was het toch even bang afwachten of ik zou mogen beginnen aan de aspirantenopleiding. Na een verlossend telefoontje van het Bisdom Hasselt mocht ik starten als aspirant-diaken.
Vol verwachting en nieuwsgierigheid ben ik gestart. Vanaf de eerste samenkomst voelde ik een vredige kracht en blijdschap in mij.
Ik begin nu aan het derde jaar van de opleiding. De ervaring leert mij ondertussen dat ik enorm blij ben dat ik deze stap heb gezet. Ik ben een nieuwe warme wereld binnengestapt waarin ik fantastische mensen heb mogen ontmoeten en leren kennen.
De diakengroep waartoe ik behoor voor de opleiding zijn geen medestudenten maar echte vrienden geworden. Ik kijk iedere keer uit naar onze maandelijkse ontmoetingen en naar onze cursusavonden. We weten dat we op elkaar kunnen rekenen. We motiveren elkaar als het wat moeilijk gaat om de leerstof op te nemen en we voor de examens staan.
Voor mij is dit momenteel één van de uitdagingen. Bij ons thuis zien de kinderen dan ook dat de papa nog moet leren en er hard voor moet werken. Als je dan je uitslag van je examen krijgt is iedereen blij binnen ons gezin want als er één ding heel belangrijk is, is het wel de steun van je vrouw en kinderen.
Ik hoop over twee jaar mijn opleiding te beëindigen en mijn opgedane kennis en eventuele praktijkkennis te kunnen meenemen als aalmoezenier in het leger en op het lokale vlak te helpen in de parochiale werking.
Graag zou ik me willen richten op de toekomst van onze Kerk, de jongeren. Ze laten zien wie je bent en waar je voor staat en waar zij voor staan. Hen eventueel begeleiden en helpen in hun groeiproces. De eventuele vragen die dat oproepen op gebied van religie, zingeving en zoektocht naar spirituele gemeenschap. Dit boven alle overtuigingen om zo een deel te zijn van “het Huis van de Vader waar plaats is voor velen”.
Wat mij ook raakt is de toenemende vereenzaming op latere leeftijd. Graag zou ik ook voor die mensen iemand zijn die eens op bezoek komt en een gesprekje met hen voert om toch, al is het maar even, een glimlach op hun gezicht te toveren.
Ondertussen zal ik af en toe even mijn gezicht laten zien in de parochiale werking om mensen te leren kennen, maar vooral om te leren.
Tonny Versluys
Véronique, Axel, Lara en Michiel
