Homilie van Pater Georges, 2-3 januari 2016

Wat verandert er in 2016?

We zijn weer eens een nieuw jaar begonnen. Niemand weet wat er ons in 206 te wachten staat, aan goede en minder goede dingen. Maar we wensen elkaar in alle geval op alle gebied het allerbeste toe. Niet dat dit er veel aan zal veranderen, maar hiermee zeggen we wel dat we met elkaar verbonden willen zijn en dat we met elkaar begaan zijn. Tensminste, als onze wensen méér zijn dan een beleefdheidsformule. Maar dit is in alle geval zeer belangrijk, wat het jaar ook verder brengt: weten dat er mensen zijn die naast je en achter je staan, sommigen zeer sterk, anderen minder, maar je staat niet alleen. Niet alles van wat het nieuwe jaar brengt, is totaal onbekend. Overal kun je lijstjes vinden met Wat verandert er in 2016? Dan zijn dan nieuwe of aangepaste wetten, prijzen, procedures…

Ook voor onze geloofsgemeenschap is er al maandenlang sprake van wat er vanaf nu verandert. We zijn er op dit :moment mee bezig: de nieuwe regeling voor de zondagsvieringen. En het lijkt mij gepast om daar even bij stil te staan, niet als een praktische mededeling, maar als een bezinning vanuit ons geloof. Of om het anders te zeggen: dat we proberen op die nieuwe situatie het licht van Gods Woord te laten vallen.

Dat er vanaf nu iedere zondag eucharistieviering is in de kerk van Vertrijk, en om de zes weken op zaterdagavond in de andere kerken, met nog hier en daar een plaatselijk initiatief, is niet voor iedereen gemakkelijk te verteren. Velen, misschien wel de meesten, hebben de tijd meegemaakt dat er in hun kerk iedere zondag één of zelfs twee missen waren, en dan ook nog op zaterdagavond. Dat is dan gekrompen tot eens om de twee weken, dan tot een keer per maand, niet altijd op zondag. Dat is iedere keer een beetje afscheid nemen, en dat kan pijn doen. Het is een soort rouwproces, en wat hoor ik dikwijls mensen zeggen, die rouwen omdat ze een geliefde persoon verloren hebben? “Maar ja”, zeggen ze dan, “we moeten verder!” Ik denk dat wij dat nu ook moeten zeggen.

Wanneer onze bisschop beslist heeft, om in heel Vlaams-Brabant de zondagsviering te hervormen, was dit niet om mensen pijn te doen, en ook niet voor het plezier van eens iets nieuws te proberen. Maar dit was omdat hij en zijn medewerkers zagen dat de zondagsvieringen langzaam maar zeker aan het afkalven zijn, en dat dit steeds sneller gaat. En dit niet alleen wat het aantal aanwezigen, maar wat de kwaliteit van de vieringen betreft. Het is nu eenmaal zo, dat het aantal mensen die gelovig zijn en die dit willen uitdrukken door ’s zondags samen te komen voor de eucharistie, sterk ingekrompen is. En opdat die kleinere geloofsgemeenschappen toch dynamisch zouden zijn, en iets betekenen voor de wereld rondom, is het nodig de handen in elkaar te slaan en de krachten te bundelen. Zoals op veel plaatsen is ook bij ons de keuze van de zondagskerk niet van een leien dakje gelopen, en zoals op veel plaatsen is en blijft er voor en tegen. Maar het is nu eenmaal zon en – zoals ik al eerder zei – we moeten verder!

Hier hebben de Wijzen uit het Oosten, over wie het evangelie vandaag spreekt, ons iets te zeggen. Ook zij moesten altijd weer verder. Uit hun verre thuisland naar Jeruzalem, en dan naar Betlehem, en dan langs een andere weg naar hun land terug. En waarom? Omdat ze iets gezien hadden, dat hen deed op zoek gaan, niet naar iets, maar naar iemand.

Met ons is het eigenlijk ook zo. Waarom zijn we hier? Waarom vinden we onze kerk belangrijk? Waarom gaan we naar de mis? Toch omdat we ins ons leven iets gewaar geworden hebben, en steeds weer naar Hem op zoek willen gaan!

Daarover gaat het toch: Jezus ontmoeten, Hem steeds beter leren kennen en liefhebben, en hem navolgen in het leven van elke dag.

Dit kan langs verschillende wegen lopen, en het is niet altijd langs wegen die je zelf gekozen hebt. De kerk waarin we eucharistie vieren, is één van die wegen, en het is normaal dat je de ene liever hebt dan de andere. Maar dit is slechts van ondergeschikt belang.

Hét belangrijkste is, dat we Jezus willen ontmoeten. Als dit centraal blijft staan en als we dit samen doen, en elkaar hierin steunen, dan kunnen we heel wat pijn om de verandering en heel wat verdriet om het verlies verdragen. Maar als we dit vergeten, dan is al onze moeite voor niets.

Pater Georges Vervust