Naar jaarlijkse gewoonte hield de werkgroep ‘Rouwende Mensen Nabij’ van Koersel, in de periode van Allerheiligen, een voordracht over verlies en rouw op 28 oktober 2018.
Het grote aantal aanwezigen is wel te danken aan de werkgroep die alles organiseerde en bestaat uit Gerda Van Moll, Ghislain Verheyden, Simonne Eerdekens, Iréne Nulens, Maria Giels, Maria Leyssens, Vera Veltjen, Jos Caubergs en Rita Dupont.
Iedereen die te maken had met een overlijden of ander verlies was welkom.” Ontmoeten” was het belangrijkste doel van de samenkomst. Na een korte gebedsviering in het Brigidahuis, hield rouwtherapeute Mia Scheurmans voor een goed gevulde zaal een serene voordracht.” Elke dag worden veel mensen geconfronteerd met de dood van een dierbare. Zo’n verlies is een van de ingrijpendste en verdrietigste gebeurtenissen in een mensenleven. Van het ene op het andere moment is de naaste definitief weg. Dat afscheid verandert het leven voor altijd. Niets is nog wat het was. Ons hart is gevuld met een verlies dat niet te beschrijven is. Dit verdriet moet onderdak vinden. Met ‘verdriet’ moet je ergens terecht kunnen. Mensen die een verlieservaring doormaken zijn vaak op zoek naar een houvast, een manier om meer inzicht te krijgen in het rouwproces. Ze zeggen dat het overgaat. Je moet je verlies verwerken. Je moet door de pijn heen, anders krijg je een terugslag. Je moet erover praten anders word je ziek. Je moet het loslaten anders kom je niet verder in het leven. Bovendien leeft de vraag: waarom moet mij dat overkomen of waarom, waarom…Op deze waarom bestaat geen antwoord. Het leven en de dood behoren tot het onvatbare mysterie van het leven. Rouwen is een ervaring van gemiste nabijheid en liefde. Ieder heeft zijn eigen manier van rouwen. De duur en uitingsvormen van rouw kunnen sterk verschillen. Afscheid nemen is met droefheid terugdenken aan alle mooie herinneringen. Met een mooie tekst. “Hou me (niet) vast, vanaf hier heb ik alleen te gaan. Ik zal altijd -ergens- bij je zijn. We zijn tochtgenoten, maar hier neem ik afscheid. Ik neem je lach en je speelsheid mee, je warme liefde ook, maar hou me niet vast want ik wil zoals altijd in vrijheid mijn eigen weg kunnen gaan”, eindigde zij.
Na een koffiepauze konden er vragen worden gesteld. Met een dankwoord aan Mia werd de ontmoetingsnamiddag afgesloten en velen keerden met meer moed huiswaarts. Enkelen bleven nog om persoonlijke vragen te stellen aan Mia. Dank aan de werkgroep! (J.B)
