Kruisheer Bert Graus interviewen in het kruisherenklooster in Maaseik is aan een verfrissende waterval staan die herinneringen en gedachten laat stromen met een breeddenkendheid, eigen aan de Kruisheren, uit een bron van studie, ervaring en overtuiging. Zo heeft Miel Roussard toch ervaren. Lees hier het verhaal van E.H. Graus:
“Ik werd geboren in 1930 en heb de strijd nog gekend tussen Geistingen en Ophoven, tussen de Lossing en de Witbeek. Uiteindelijk groeiden wij naar elkaar toe.
Het gezin was de bodem van mijn roeping: prachtig gezin waar ik de burgerlijke en christelijke waarden leerde kennen en toepassen. Wij leerden luisteren en rekening houden met elkaar. Ieder zijn eigenheid en toch één.”
“Mijn onvergetelijke onderwijzer, Mathieu Wieërs, wist mijn ouders te overtuigen om mij verder te laten studeren aan het kruisherencollege te Maaseik. Het was toen 1942, en bij mijn vader op de fiets ging het richting Maaseik waar ik werd ingeschreven in de zevende voorbereidende. Echter slechts voor één dag want toen wandelde ik de ‘sixième’ (zesde Latijnse) binnen en in 1948 de retorica buiten.”
“Mijn geestelijke leider raadde mij aan, nadat ik hem had verteld kruisheer te willen worden prior Verhoeven te raadplegen. Deze sprak met ‘overdonderende’ stem over het huwelijk, over al dat moois dat ik zou achterlaten…Maar als je toch kruisheer wil worden denk dan eerst goed na. Een gesprek met een sterke invloed op de weg die ik wou inslaan.”
“Mijn opleiding begon in Diest in 1948. De reis gebeurde samen met Jan Henckens op de kolenwagen van Thei. In 1949 legde ik mijn professie (kloostergeloften) af en werd priester gewijd in 1955.
Na mijn studies wijsbegeerte (filosofie) in Leuven mocht ik die nieuwe wetenschap doceren aan de kandidaat-kruisheren. Een vernieuwde visie op de mens en de wereld. De samenleving veranderde en dat drong langzaam door in de Kerk. Gelovigen werden zich bewust van hun specifieke verantwoordelijkheden: bewustzijn van God, liefde, rechtvaardigheid en solidariteit.”
Een andere en zwaardere uitdaging werd mij aangeboden als prior in Diest (1969-1975). Rekening houden in een grote gemeenschap met verschillende leeftijden en karakters, en toch ‘één en meervoudig’!”
“Op vijfenveertigjarige leeftijd werd ik, als Provinciaal, verantwoordelijk voor de kruisherengemeenschappen van België en Congo. Mijn eerste reis naar dat, voor mij onbekend land, was een openbaring. Onze missionarissen hebben behalve hun pastorale taak enorm bijgedragen tot de ontwikkeling van de bevolking, vooral door te voorzien in onderwijs. Maar voor de koloniale wreedheden moeten we ons schamen. Jammer dat bij het huidige beleid geen vrouwen zijn betrokken.”
“Mijn taak krijgt een wereldwijde dimensie op 27 februari 1982 als de hele orde mij tot haar overste kiest, Magister-Generaal. In Brazilië maakte ik kennis met de bevrijdingstheologie, de weg die door onze confraters gekozen werd. Indonesië bezocht ik meermaals en is de grootste orde-provincie. De katholieke godsdienst is nu geïntegreerd in de plaatselijke cultuur.
Voor de zetel van het generalaat koos ik resoluut voor Rome. Wij als religieuzen horen tot het Volk Gods en niet tot de kerkelijke hiërarchie. Een neutrale plaats drong zich op want Nederland én België waren kolonisators geweest.”
“Maar ik besluit: als Kerk hebben wij het tweede Vaticaans Concilie nog onvoldoende uitgevoerd. De eenzijdige eenheid vroeger en de verlangde diversiteit van het Concilie werd niet goed samengebracht door de maatschappij en de Kerk. Dit proces moet nog groeien.”
Miel Roussard
