De weg is lang, o zo mooi. Eenmaal daar, enkel nog…

Waarom?

Waarom begint een man van 74 jaar aan zo’n tocht? Eind jaren ’90 begon het idee te rijpen. Samen met Marcel Denruyter, een goeie vriend, zouden ze na hun pensionering de Camino stappen: een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Maar gezondheidsproblemen zouden de plannen dwarsbomen en alles belandde voor jaren in de kast. Dan komt die cruciale datum: eind oktober 2014. Enkele dagen vóór ze overleed, vroeg Liliane, zijn echtgenote, om toch maar die tocht naar Compostella te ondernemen en om een beetje stof en as mee te nemen na de crematie van haar lichaam en dat uit te strooien in het tuintje achter de kathedraal. “Ja,” stamelde ik,” ik zal dat doen en ik zal jou in gedachten heel de tocht met mij meedragen”. Theo’s eigen woorden vanop de blog waar hij een dagboek bijhield van zijn dagelijkse trektochten. “Maar,” zei hij, “nog een tweede reden waarom ik deze tocht wil ondernemen: ik wil nadenken, ik wil me bezinnen over mijn eigen ‘gelovig’ zijn”.

Met de morele steun van zijn gezin vertrekt hij op 9 juli 2015. Al snel merkt hij dat zijn rugzak te zwaar is geladen. Terug naar huis en ’s anderendaags met vijf kg minder op zijn rug, begint de lange voettocht. Elke dag is het zoeken naar een goeie slaapplaats. Soms was dit gemakkelijk, op andere momenten moeilijk te vinden. Soms vriendelijk onthaald – soms de deur gewezen.

Einddoel

Genieten van de natuur, ondanks de soms vermoeiende dagtrips. Over veldwegen, langs kanaaltjes, van kerktoren tot kerktoren, langs uitgestrekte wijngaarden, kilometerslang. Op vlakke wegen – langs heuvels en soms steile hellingen en dat tijdens gloeiend hete dagen, zware onweders, een buitje, of in de gietende regen.

Hoe meer ik mijn einddoel bereikte, des te meer ik genood van het nomadenleventje: slapen, opstaan, 5,6 tot 7 uur stappen per dag, een babbeltje, douchen, eten, slapen. En dan de aankomst in Santiago de Compostella. Gevoelens van vreugde, wat uitgelaten ook, een heel aandoenlijk schouwspel op het volgelopen plein voor de kathedraal, de emoties bij het bezoek aan het graf van Sint-Jacob. Maar ook het weerzien van medepelgrims van ergens onderweg. En uiteraard: dat wat Liliane had gevraagd ook uitgevoerd.

En wat met die andere motivatie waarom hij deze tocht ondernam? Het ‘iets’ wat nog zijn geloof voedde, is wel vergroot, dat geloof in die ‘iets’ is zeker toegenomen. Een mens wordt in beweging gezet door Iemand die men onderweg tegenkomt in mensen: hun vriendelijkheid, hun gastvrijheid, hun levenslust, hun moed…. Het vertrouwen in het ‘instituut’ was niet groot en is tijdens deze tocht nog afgenomen door de toch wel geregeld negatieve reacties die hij van mensen ‘in de kerk’ heeft gekregen.

We kunnen nu al zeggen dat we in het najaar Theo zullen uitnodigen om zijn verhaal te doen in woord en beeld.

Dank aan Theo voor de foto’s van zijn reisverhaal op de blog die hij bijgehouden heeft, 96 dagen lang.

C. Smeets, pastoraal coördinator