Emeritaat Diaken Fernand D’heedene

Voor de derde keer op rij trok uw verslaggever naar een bijzonder persoon, om een interview af te nemen.  Na Ria (ter gelegenheid van haar pensioen) en Flor (ter gelegenheid van zijn gouden priesterjubileum), was het nu de beurt aan Fernand D’heedene, die als diaken op emeritaat gaat.

En voor de derde keer op rij ontmoeten we een spraakwaterval…  We proberen het rijk gestoffeerde verhaal hieronder samen te vatten in enkele ‘bouwstenen’.

Een West-Vlaming in Gent

Geboren in Torhout, in een eenvoudig typisch Vlaams, devotioneel-katholiek gezin, was Fernand al vroeg parochiaal betrokken.  Hij werd misdienaar, trok regelmatig met zijn ouders naar Oostakker op bedevaart en leerde al vroeg wat dienstbaarheid en luisterbereidheid was, dankzij het voorbeeld van z’n moeder die een hartelijke, dienstvaardige vrouw was.  Vader was meer het filosofische type, maar beiden stimuleerden hun kinderen om te gaan studeren.  Fernand trok naar de normaalschool, waar hij het diploma van onderwijzer behaalde; maar nadien ging hij nog naar Leuven om verder te studeren.  Zo komt het dat hij in het beruchte jaar 1968 afstudeert aan de KULeuven binnen de richting pedagogische wetenschappen.   Nadien verzeilde hij onmiddellijk in Gent, in de normaalschool Crombeen, waar hij in de opleiding van kleuterleidsters en onderwijzeressen les gaf.  Maar al gauw zag men daar dat hij meer kon dan lesgeven: in 1977 werd hij er reeds directeur benoemd, een functie die hij tot aan het prepensioen in 1999 zou bekleden.  Dicht bij de mensen staan, zowel bij het lerarenkorps als bij de studenten en hun ouders: dat was zijn motto.  De diakenopleiding kon hij nadien aanvatten in 2002 en hij werd gewijd door mgr. Van Looy op 25 september 2005.   ‘Zo loopt mijn diensttaak in de kerk grotendeels gelijk met die van onze bisschop: ik was één van zijn eerste wijdelingen na zijn benoeming, en ik ga in het zelfde jaar als hem met pensioen !’

14 jaar diaken

Bij de wijding kreeg Fernand zijn aanstelling in de kerk van het begijnhof, Onze-Lieve-Vrouw-Presentatie en in de Sint-Annakerk, onder leiding van pastoor Frank Grypdonck.  De twee kenden elkaar al vanuit de onderwijskringen, Frank als inspecteur, Fernand als directeur.  De samenwerking verliep vlot en in een groot vertrouwen.  Het waren ‘leerjaren in diaken-zijn’, zo omschrijft Fernand het.  Hij werd er lid van de parochieploeg en lector.  Bij het emeritaat van Frank, werd toenmalig deken Flor Brondeel aangesteld als parochieadministrator van de beide kerken waar Fernand dienst deed, er werd géén nieuwe residerende pastoor meer benoemd.  Fernand werd zo in de feiten het aanspreekpunt voor de parochie, hij coördineerde het dagelijkse reilen en zeilen in de twee kerken.   Toen de jongeren erbij kwamen, met de Sint-Michielsbeweging, zorgde dit voor een paar veranderingen in de manier van werken.  Het zou niet de laatste zijn: de herschikking van het parochielandschap in 2016 zorgde voor het samengaan in de grote nieuwe parochie van Gent-Centrum, eerst héél even met Lode Aerts als deken, maar al vlug sedert 2016 met Jürgen als nieuwe herder.  Bij het emeritaat (= kerkelijk pensioen op 75jarige leeftijd) zet Fernand nu een stapje opzij… hoewel hij benadrukt ‘eens diaken, altijd diaken’.  Roeping en bereidheid om zich dienstbaar op te stellen, stopt immers nooit !  ‘Ook na mijn pensioen blijf ik meewerken in Huize Nieuwpoort, in de KRASdiensten, in Samana, of in de werking rond Oostakker-Lourdes of de jaarlijkse bedevaart naar Lourdes-Frankrijk.   En in de parochie blijf ik nog wel af en toe eens inspringen voor een preekbeurt of een doopsel… maar ik kan nu me wel de vrijheid permitteren om eens ‘bij de buren’ te gaan kijken of vieren, in een andere kerk...  En eerlijk gezegd, ik wil ook nog wel wat genieten van schoonheid en cultuur, zowel in onze eigen stad bij concerten of tentoonstellingen, als verder weg: ik wil graag nog eens naar Israël op reis.’

‘Al dienend’

Wanneer we Fernand vragen naar een aantal figuren uit de kerk, die hem tot inspiratie zijn geweest in zijn geloofsleven of bij het uitbouwen van zijn roeping, noemt hij als eerste en misschien wel belangrijkste: monseigneur De Smedt, die hij kende in bisdom Brugge.  ‘Als hij sprak, dan boeide me dit mateloos: zijn visie op de kerk, op de noodzakelijke vernieuwing van de kerk, die inspireerde me.  De bisschopsspreuk van mgr. De Smedt was ‘Ministrando’, ‘al dienend’, en ik heb dit nooit vergeten: de kerk moet dienend zijn.  Sedert ik diaken ben, draag ik dan ook héél bewust een ring waarin dit woord gegraveerd staat !’.

Maar ook later in het leven kwamen er ontmoetingen of figuren, die bepalend geweest zijn voor de roeping tot diaken.  In het Crombeen werd Fernand geboeid door de spiritualiteit van de zusters Franciscanessen, en de figuur van Franciscus.  En zeker ook niet te onderschatten is de invloed geweest van twee opmerkelijke priesters uit ons bisdom: Frans De Maeseneer leerde Fernand kennen, toen hij een vrijwilligersopdracht opnam in de palliatieve eenheid van het AZ Sint-Lucas en Stany Bonte was dan weer zijn mentor wanneer hij stage deed als diaken in de aalmoezeniersdienst van de gevangenis.  Twee priesters, die door hun manier van ‘zijn’ een echt voorbeeld blijven voor Fernand.  ‘De warme nabijheid, die zo vaak als kernopdracht van de diaconie wordt verwoord, heb ik als échte realiteit gezien bij hen: bij Frans in de manier waarop hij met stervenden en hun families omging, en bij Stany door zijn rechtvaardige, maar mild-menselijke manier om met de gedetineerden te handelen.  Beiden leerden me dat diepgaande gesprekken, ook in de moeilijke levensomstandigheden (of misschien zelfs juist dan!), erg verrijkend en deugddoend kunnen zijn, niet enkel voor de mens die voor je zit, maar zeker ook voor jezelf.  Is dat niet een kenmerk van echte diaconie: dat je véél moet geven, maar dat je er ook voedsel voor je ziel uit terugkrijgt?  Mensen op verhaal laten komen, naar hen luisteren en hen nabij zijn op de kantelmomenten van het leven, dat is de manier waarop ik mijn diaken-ambt heb willen invullen.  En ook de West-Vlaamse priester Noël Bonte, stichter van de St.-Michielsbeweging, heb ik als een heel sterke charismatische figuur ervaren. Vooral zijn geloof in jonge mensen... een moderne Don Bosco figuur!’
 

Geen sms van God

Hoe roeping gebeurt doorheen een mensenleven, is voor iedere gelovige anders…  Fernand verwoordt het treffend: ‘mijn roeping is gegroeid, heeft vorm gekregen doorheen de tijden.  Je mag niet vergeten, de kerk is véél veranderd gedurende mijn leven.  Toen ik als kind misdienaar werd in Torhout, vierden we nog in het Latijn, en met de rug naar de mensen!  In Leuven als student was ik betrokken in de studentenparochie, waar we – ten tijde van het concilie – volop mochten experimenteren met de nieuwe liturgie.  Het zijn allemaal bouwsteentjes geweest, op de weg naar mijn diaken-zijn.  Het is niet zo dat ik op één keer een stem uit de hemel hoorde, of een smsje van God kreeg… maar diverse mensen hebben door hun voorbeeld mij geïnspireerd.  En sommigen vroegen het me ook rechtuit: zou diaken-worden niets zijn voor jou? Die stemmen van die mensen waren misschien dan wel de vertolking van Gods roepstem voor mij…’ 

Fernand, de parochie van Gent-Centrum wenst je te danken, voor jouw inzet in onze kerk en in de diaconie in onze stad !  Ook jij bent als diaken immers een vertolker van Gods stem in onze wereld…

Dankviering op zaterdag 31 augustus om 17u in de Onze-Lieve-Vrouw-Presentatiekerk: iedereen welkom!