Af en toe zullen we een interview in ons parochieblad zetten over een geëngageerd persoon uit onze parochie. Anne-Mie Cox, die de catechistengroep leidt, wil ons graag te woord staan.
Stel jezelf eens voor:
"Ik ben getrouwd met Freddy Houben, woon in de Dunantstraat, ik heb twee kinderen en drie kleinkinderen. Ik ben van Hasselt-Kiewit afkomstig en woon al vele jaren in Koersel. We zijn hier komen wonen omdat de mooie natuur ons zo aantrok. We waren geëngageerd in Kiewit en wilden dit ook doen in Koersel. Pastoor Verboven kende ik reeds van de KAJ. Hij vroeg mij om catechese te geven. Dat was echt mijn ding! Catechese bestaat uit geloof (de liefdesboodschap van Jezus) doorgeven en dat voel ik als mijn blije opdracht. Jezus en kerk-zijn is het belangrijkste voor mij. Als ik een lachende jongere zie, een jongere die op verhaal kan komen, een ouder die zijn/haar verhaal eens kan doen, daar zijn we echt Kerk, daar voel ik me goed, daar voel ik iets van hierboven. Reeds drieënveertig jaren geef ik catechese en ik doe dat nog heel graag. Ik heb een groei mogen beleven in hetgeen in de jongeren en hun ouders leeft. Ik blijf er van overtuigd dat geloof nog een plaats heeft. Catechese geven doe ik niet alleen. Catechese geven aan jonge mensen doen we met een ploeg catechisten. Fijne geëngageerde mensen die hetzelfde doel hebben: de boodschap van Jezus en Zijn evangelie kenbaar maken. Hen bewustmaken dat die Boodschap zo eenvoudig is, niet naïef, maar zo sterk. Ook in deze wereld waarin zij, ouders en jongeren, en wij, de gelovige gemeenschap, moeten leven en beleven."
Je helpt ook in het Zorghuis?
"In het Zorghuis (een huis dat kankerpatiënten opvangt) zet ik mij ook in. Omgaan met zieken, met mensen tout court, vind ik belangrijk. Onlangs sprak ik een vrouw aan waarvan ik vermoedde dat ze gelovig was. Het was een hele opluchting voor haar dat iemand haar daarover aansprak. Ik vind ook dat we aandachtig moet zijn voor de naaste familie van zo'n patiënt."
Heb je ook een wens?
"Ik wens dat vele mensen in de parochie eens wat meer stilstaan bij een ‘mens’ en komen tot een echte ontmoeting, tot een echt gesprek, gelovig of niet-gelovig. Dat we ook eens wat meer “goedendag” zeggen op straat en openstaan voor een babbel. Het kan zoveel deugd doen. Onlangs, aan de Belgische kust, maakte ik mee dat een jongen van de catechese van ver mijn naam riep en daarna nog een jongen die hetzelfde deed. Ik vind het fijn dat de band nog steeds blijft en dat catechese niet tevergeefs geweest is."
