De derde editie van de Franciscaanse gezinsvakantie met zon en pijpestelen, bloemenweiden, ontmoetingen, dans, zang, stilte, ontroering,... en dat met gezinnen, een geëngageerd team van begeleiders en kookploeg op een feestelijke camping met vlaggetjes, een kleurrijke speeltent, een stil holletje, de kook- en zithoek en… de dagelijkse poppenkast.
Hieronder volgt een sfeerbeeld op de uitstap naar Gubbio met de bus:
'Het is grijs en het is buiten’ , zegt A.. ‘De baan van de weg!’ roept V., ‘de stenen’ of ….. ‘de electriciteitspalen’ schreeuwt papa. ‘JAAAAAAAAAAAAAA! Dat is juist!’ Een leuk spelletje op de bus naar Gubbio, een uur onderweg, de derde dag van onze gezinsvakantie.
Het was diezelfde weg die Franciscus aflegde, toen hij zijn kleren en zijn bezittingen aan zijn vader had teruggegeven. Hij deed dit voor het aanzien van iedereen en plechtig verkondigde hij dat zijn echte vader vanaf dan zijn Vader in de hemel zou zijn.
Franciscus was toen helemaal door de bossen naar Gubbio gekomen. Wij één uur met de bus, maar hij wel dagen onderweg. Rovers hadden hem overvallen en in een put gegooid. Hij kwam dus berooid toe bij zijn vriend Spadalunga (vertaald: Lang Zwaard) die in Gubbio woonde. Deze was ook zoon van een rijke lakenkoopman zoals de vader van Franciscus. Spadalunga wou hem kleren geven. Franciscus koos echter tussen alle rijkelijke gewaden een arm boetekleed om vanaf dan aan te trekken.
De kinderen luisterden gespannen naar dit verhaal in de bewuste kerk met de nog zichtbare deur van Spandalunga’s huis. En zoals Franciscus kregen de kinderen daar ook een boetekleed… Stel je voor! Boetekleden in alle maten voor klein en groot!
J. (12 jaar) vertelde dat het zo los, zo vrij voelde, dat kleed. A. (zeven jaar) fluisterde dat hij zo het vertrouwen voelde in hem van Jezus en Franciscus en W. (elf jaar) voelde zich een mannelijke non!
Daarna konden we niet anders dan verder naar de hemel reiken: met de adembenemende kabelbaan klommen we hoog de berg op! Wat een avontuur!
En ginder op een pleintje, onder een rustige boom aan de kerk van San Ubaldo, aten we onze picknick. Er waaide een windje en het was dus niet te warm… er heerste zo een rustige gezelligheid… In zo’n sfeer het verhaal van de wolf van Gubbio vertellen voor de kinderen en jongeren, op de trap van de kerk, was zo dankbaar. Spannend hoe Franciscus de wolf tegemoet ging terwijl alle stadsbewoners van ver toekeken. En het eindigde zo ontroerend: de vrede tussen de stadsbewoners van Gubbio en de verschrikkelijke wolf dankzij de vredevolle tussenkomst van Franciscus. ‘En is dat allemaal waar?’, vragen de kinderen vanaf tien jaar zich af? Wel, ze hebben op de begraafplaats van deze stad een graf gevonden met het skelet van een wolf. Op een schilderij zie je Franciscus met een wolf aan de leiband en een wijk in de stad wordt nog steeds de wolfswijk genoemd. Dat vertelde ons André Janssen, minderbroeder, franciscanoloog , auteur en zalige spirituele begeleider op onze reis.
Franciscus en Clara lieten een beeldrijke erfenis na. We mochten hun ontwapenende eenvoud, hun menselijk én goddelijk verhaal van 800 jaar geleden beleven op hun eigenste plek. En dat was groots en indrukwekkend. De verhalen, de beelden en fresco’s kwamen tot leven door de verhalen die we hoorden en alle uitleg, drama en expressie die het team aan de groep bracht. Er was veel interesse bij de kinderen en jongeren. Ook ‘stoere’ en beweeglijke kinderen konden in de stilte ‘wonen’, in de grotten van de Monte Subasio waar Franciscus zich terugtrok, aan zijn graf of een gewone bidplek. We beleefden een verbondenheid die ons samenzijn oversteeg en ons allen ontroerde.
Franciscus en Clara waren er helemaal bij!
Brigitte Puissant
Zie onze webpagina: www.franciscaansleven.be/gezinstocht
