HOMILIE KERSTMIS 2019
Het was van de week echt ‘van den hond’! Samson, dat langharige wezentje van de VRT, moest deze week na dertig jaar afscheid nemen van zijn baasje Gert en moet het voortaan doen met Marie Verhulst. En gisterenochtend, toen ik onder de douche stond, hoorde ik in het programma ‘de ochtend’ op radio één dat onze minister van dierenwelzijn, Ben Weyts, de oude plannen wil doorvoeren om vanaf volgend jaar kandidaat-hondenhouders een vragenlijst te laten invullen: ‘Hebt u een tuin? Heeft u kinderen? En wat als u met vakantie gaat?’ ‘Jezus Christ’, flitste het door mijn hoofd: ‘ze zouden het beter bij kandidaat ouders van kinderen doen!’ Als je ziet in welke omgeving, in welke benarde situatie, sociaal, cultureel, emotioneel en financieel sommige kinderen worden geboren en aan hun levensreis moeten beginnen… De vaak gehoorde klacht – ‘en de kinderen: die zijn er het slachtoffer van’ – geldt jammer genoeg niet enkel in de trieste echtscheidingssituaties. Leven doorgeven, vader en moeder willen worden blijft een veeleisende opdracht. Elk pasgeboren kind vraagt ons woordeloos: Ben ik welkom? Zal je me koesteren en waarderen, al de dagen van mijn leven? Mag ik jouw grote hand gebruiken om zo, stap voor stap, mijn zoektocht te beginnen, op weg naar het volwassen land?
Deze kerstviering, vrienden, brengt ons de niet te geloven boodschap dat die nooit geziene God, die eertijds bij monde van de profeten op verschillende wijzen tot het Joodse volk had gesproken, zich uitspreekt, voor eeuwig en altijd, in het kwetsbare kind van Bethlehem. Maakt deze kerstviering ons niet duidelijk dat ook God de mensheid geen ingangsexamen heeft opgelegd wanneer Hij besloot om zijn eigen Zoon naar deze wereld te zenden? Zo ver gaat Gods liefde, elke kerstdag weer, dat Hij broos en kwetsbaar onze wereld binnentreedt, een wereld waarin mensen elkaar soms verslinden als echte honden, een samenleving waarin de mot van egoïsme en materialisme soms heel grote gaten vreet! God komt aan het licht in een weerloos kind, dat over geen pamperrekening, noch over een Maxi-Cosi, laat staan een premamanlijstje beschikt, maar vrede moet nemen met een voederbak, een kribbe, in schamele doeken gewikkeld ‘omdat er voor hen geen plaats was in de herberg’. Zo onvoorstelbaar groot is Gods menslievendheid dat Hij de herbergdeur op zijn neus kan krijgen, dat Hij wou weten wat mens-zijn betekende en daarom zelf mens werd. Dit is een haast niet te geloven boodschap! Bedenk het maar als u vandaag en de komende kerstdagen in je eigen huiskamer, op een dorpsplein of waar dan ook naar het Kindje in de kribbe kijkt: in dit Kind, meer dan een engel, heeft God ons zijn liefste aangezicht laten zien! Dat mensen moeizaam of niet kunnen geloven in de verrijzenis van Jezus – de kern van ons christelijk geloof – kan ik best aannemen. Maar beseffen dat het verscholen ligt achter het verhaal van deze kerstdag is even wonderlijk!
Lieve mensen, ik wens ons allen een vredevolle en zalige kerstdag toe, vervuld van dankbaarheid om die ongevraagde en onverdiende liefde die God ons vandaag toezegt, van mens tot mens! Ik wens ons een kwetsbaar hart toe! Ik wens ons de durf toe om heel ons bestaan door dit Kind in vraag te laten stellen. Ik wens ons zoveel gelovige eerbied toe, oprechte nederigheid! Mocht deze kerstdag – schoner dan al d’ andere dagen – ons niet doen vergeten, dat de kerststal van Gods kwetsbare liefde vandaag onderdak zoekt in een tent hoog in de barkoude bergen van Pakistan, of diep in het ruim van een vluchtelingenschip en dat Jozef en Maria misschien vrede moeten nemen met een uitgebrand autowrak uit één van de Parijse voorsteden.
Wanneer we vandaag de deur van ons leven durven openen voor de Blijde Boodschap van Gods menswording en ons door dit Kind in de kribbe opgeroepen weten om mens te worden naar Gods beeld en gelijkenis, dan hebben Gods engelen, dan heeft Maria’s eerstgeborene niet te vergeef de hemel verlaten!
Zalig Kerstfeest!
Gino, 25 december 2019
