Nog voor hij noten kon lezen, speelde Marcel Ponseele op de blokfluit van zijn zus al mee met de sonates van Georg Philipp Telemann op de lp’s van de befaamde Frans Brüggen. Vandaag heeft de geboren Bruggeling wereldwijd het podium gedeeld met de grootsten onder de barokmuzikanten en -dirigenten. De barokhoboïst hoeft niets meer te bewijzen, maar de passie voor de muziek blijft, vertelt hij in Tertio nr. 1.048 van 11/3/’20.
Sterallures zijn aan Marcel Ponseele niet besteed, niet naast het podium en al evenmin erop. “Prestatiedrang werkt voor mij niet in de muziek. Ik kreeg eens een opname van een collega. Zijn uitvoering was technisch zeer goed, maar je hoorde dat hij vooral zichzelf wilde bevestigen en ik kon er niet naar blijven luisteren. Een muzikant is voor mij meer als een soort boiler waar water doorstroomt en die vervolgens het warme water aan het publiek geeft.”
Ervaart u het musiceren als een roeping?
“Voor mij heeft iedereen een opdracht in de wereld. Ik voel me een soort muzikale missionaris, ja. De muziek is mijn passie. Ik leef ermee, sta ermee op en ga ermee slapen. De grote voldoening is de dankbaarheid die je na een concert krijgt van het publiek, dat je hen geraakt hebt. Dat is onze nederige taak als muzikant: de mensen voedsel geven zodat ze verder kunnen met het leven.”
“Studeren op de hobo doe ik weinig of niet meer, maar ik leef wel telkens naar een concert toe. Het voordeel van muziek is dat je bij elke uitvoering van een werk opnieuw kan beginnen. Een schilder maakt een schilderij, zet zijn naam eronder en komt er niet meer aan. Wij mogen kleur geven aan een compositie van iemand anders en kiezen vanuit welke hoek we ze belichten. Dat kan elke keer verschillend zijn. Neem de Mattheuspassie van Bach. Ik heb die honderden keren gespeeld en toch blijft dat werk me boeien. In de aanloop naar een uitvoering ben ik daar dan mee bezig, soms met maar één kort stukje eruit: waarom heeft Bach dat geschreven, wat staat dat daar te doen?”
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be
