Ondanks alle ellende schept de coronatijd kansen voor nieuwe vormen van verbondenheid en creatieve zorg. Zuster Joan-Anita van de zusters bernardinnen werkt al veertien jaar als zorgkundige in het woon- en zorgcentrum Coletahuis maar deze situatie is ongezien. Ze laat ons graag delen in haar ervaringen van bezorgdheid, dankbaarheid, collegialiteit en hoop.
‘Wanneer zal het bij ons komen?’
“We zijn ongelooflijk dankbaar dat we tot nog toe geen coronabesmettingen hebben. Toch zit de angst er goed in en leven we sinds de lockdown een beetje ‘van dag tot dag’. We zijn altijd opgelucht als er weer een week voorbij is. De beelden op de televisie en de dagelijkse cijfers maken me toch wel bang en bezorgd: ‘Wanneer zal het bij ons komen?’ Niet zozeer voor mijn eigen gezondheid, maar voor die van onze bewoners. Ik wil er eigenlijk liever niet aan denken hoeveel bewoners we zouden kunnen verliezen door dit virus.
We proberen die onzekerheid niet te laten merken aan onze mensen en hen zo goed mogelijk te omringen met onze zorg en aandacht. Zo kon bijvoorbeeld onze kaas- en wijnavond met de families niet doorgaan, maar we hebben dan toch aan elke bewoner een kaasbord en een glaasje wijn bezorgd. We hadden er zelf deugd van om te zien hoe ze ervan genoten. De ergotherapeuten werken hard om de dagen op te fleuren en de contacten met de familie te bevorderen.
‘Dat is voor jullie toch ook niet
simpel.’
Je voelt trouwens hoe de relatie met de bewoners verandert. Nu ze geen bezoek meer mogen ontvangen zijn we tegelijkertijd verzorgende én familie. De bewoners geven nog meer vertrouwen en zijn erg dankbaar. Een aantal onder hen beseffen heel goed: ‘dat is voor jullie toch ook niet simpel.’ Neen, dat is het niet. Ik voel me soms zo onmachtig bv. als ik op een kamer kom en een mevrouw vindt met veel verdriet nadat ze alleen maar even via het venster had kunnen zwaaien naar familie. Ze begrijpen niet altijd waarom hun kinderen of kleinkinderen niet op bezoek mogen komen.
‘Ik ben blij dat we dit samen
kunnenvolhouden.’
De moeilijke omstandigheden binden ons als team aan elkaar. Soms zonder woorden, met een knipoogje of een eenvoudige blik zeggen we: ‘ik ben blij dat we dit samen kunnen volhouden.’ We zijn best wel fier als we horen dat kinderen na een skype-gesprek naar de hoofdverpleegkundige bellen en zeggen dat hun ouders er zo goed uit zien. Die goede nieuwtjes proberen we te benadrukken, er is nauwelijks ruimte voor negativiteit. Er zijn natuurlijk heel wat extra taken om goede zorg te garanderen, maar iedereen doet gewoon wat hem of haar wordt toevertrouwd. Ik hoop van harte dat we die manier van samenwerken en overleggen ook na de crisis mogen bewaren.
We worden bemoedigd door de vele tekenen van verbondenheid die ons langs alle kanten worden gegeven. Tekeningen van kinderen, brieven van buurtbewoners, de witte lakens aan de gevels… Van een bloemenwinkel kwamen hele rekken snijbloemen toe die de ergotherapeuten allemaal zorgvuldig tot mooie ruikers voor elke bewoner hebben gemaakt. Plotseling verscheen er een mand met chocolade-eieren van een milde schenker. Een familielid liet per mail weten dat ze elke avond mee applaudisseert voor ons. Het zijn kleinigheden, maar ze zijn hartverwarmend: we worden niet vergeten!
‘Kijk, mijn medezusters zijn
nu voor ons aan het bidden.’
Wat mij meest steunt in deze dagen is het meeleven van mijn gemeenschap. Sinds het begin van de Corona-crisis bidden we elke dag ook het middaggebed: voor alle getroffenen en alle hulpverleners. Als ik dan op de middag toekom in Sint-Coleta, durf ik al eens zeggen: ‘Kijk, mijn medezusters zijn nu voor ons aan het bidden.’ Ook schilderde onze zuster Leen een mooie, grote kaart om die verbondenheid uit te drukken. De collega’s werden er stil van. Nu hangt ze omhoog aan het bureau waar iedereen ze goed kan zien, als een teken van hoop.”
