Dit feest dat we nu donderdag vieren verwijst dus naar de verheerlijking van Jezus op de berg Tabor. Op die berg kregen Petrus, Johannes en Jacobus in een visioen Jezus te zien als de door God Gezondene. Zijn gedaante straalde. Zijn gelaat schitterde als de zon. Zijn kleed was glanzend wit. Een Paaskleed! En uit een lichtende wolk – in de bijbel symbool van Gods aanwezigheid – klonk een stem: 'Dit is mijn geliefde Zoon, in wie Ik vreugde vind. Luister naar Hem.'
Het is een evangelieverhaal dat helemaal past in deze zomertijd en ook heel herkenbaar is. Als je ergens op vakantie bent waar het goed is, dan wil je daar blijven. Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen zien er soms tegenop om na een heerlijke vakantie hun tent te moeten opbreken om terug naar huis te gaan. Wat goed is, willen we vasthouden om dat zalige gevoel niet kwijt te spelen. Ook al beseffen we dat een vakantie niet eeuwig kan blijven duren, toch dromen we daar wel eens van. En toch heeft het ook zijn charmes om weer terug te keren en thuis te komen, om met vernieuwde krachten de draad van het dagelijks leven weer op te pakken.
Dat moet het ongeveer geweest zijn wat de drie leerlingen hebben meegemaakt. Hun optrekken met Jezus naar de top van de berg is een onvergetelijke topervaring geworden, een openbaring in de letterlijke zin van het woord. Het gebeurt wel meer in de bijbel dat een berg een plek is van openbaring, waar mensen te horen krijgen waar het in wezen om gaat. Mozes had dat meegemaakt, ook Elia, de profeet ... Nu wordt voor de leerlingen de bijzondere betekenis van Jezus voor hun ogen zichtbaar.
'Hij veranderde voor hun ogen', schreef Marcus, 'zijn kleren werden helder wit ... Ook zagen ze Elia en Mozes die met Hem in gesprek waren ...'. Petrus, Johannes en Jakobus krijgen Jezus in een totaal ander licht te zien: in een heel wit paaskleed. Op die manier wordt er een uitroepteken gezet achter die woorden van Jezus over zijn lijden en dood. Het lijkt al even 'Pasen' te zijn daar op die berg. De weg naar het einde zal niet voorgoed 'dood-lopen'.
Dan zien de leerlingen Jezus in gezelschap van Mozes en Elia. Ze zien als het ware Jezus in zijn ware context, samen met de twee grote vertegenwoordigers van de oude schriften, van Wet en Profeten. Mozes en Elia worden gezien als voorlopers van de Messias. Ook Mozes had God ontmoet op een hoge berg. Zijn gelaat straalde toen ondraaglijk licht uit. Ook toen klonk een stem uit een wolk: een liefdesverklaring van God die met zijn mensen een verbond sloot. Mozes ontving er de Tien Geboden die mensen moesten helpen om te leven in de geest van dit liefdesverbond. Elia van zijn kant had op de berg Horeb ook Gods nabijheid ervaren. Het verhaal deed de ronde dat hij in een vurige wagen ten hemel was gevaren. Mozes, de man van de Wet en de Geboden, en Elia, de koploper onder de profeten, hadden voor Israël het geloof in de komst van de Messias levendig gehouden. Nu, op de berg Tabor, wordt bevestigd dat in Jezus die belofte mens is geworden.
En het is juist die ervaring die Petrus wil vasthouden, wil vereeuwigen door drie tenten te bouwen. Daarmee wil hij ongetwijfeld ook de aangekondigde lijdensweg van Jezus uitstellen of ontlopen. Heel menselijk en herkenbaar, hoe zouden we zelf zijn daar boven op die berg?
Petrus en zijn gezellen waanden zich in de hoogste hemel. Daar wilden ze blijven. Daarom stelden zij voor ter plaatse drie hutten te bouwen. Maar er kwam een einde aan het visioen. Even was hun een blik gegund op het einddoel van Jezus' levensweg. Een vervroegde Paaservaring als het ware. Maar eerst is er nog een kruisweg te gaan.
Wanneer Jezus met zijn drie leerlingen weer de berg afdaalt, vraagt Hij hun uitdrukkelijk om over hun ervaring niets te zeggen. Dat spreekverbod is iets typisch voor Marcus. Het onbegrip van de leerlingen is een kerngegeven in zijn evangelie. Pas als Jezus zijn weg tot het bittere einde is gegaan, dan pas zullen ze de volle betekenis van het kruis en de opstanding gaan 'zien' en echte volgelingen van Jezus kunnen worden. Tot die tijd is het maar beter te zwijgen, zegt Jezus.
Dit feest mag ons in deze moeilijke coronatijden goed doen. Zoals de leerlingen staan ook wij nog voor zware tijden, maar daardoorheen straalt het licht van Pasen! En dat licht breekt – hoe dan ook – altijd door!
U bent welkom om nu donderdag om 19 uur dit feest mee te vieren in de kerk van het Heilig Kruis, Kartuizers. Dan vieren we samen liturgisch dit feest in de eucharistie.
Jan Verheyen, pastoor-deken
