Alle jonge mensen, van kleuters tot leerlingen van het middelbaar onderwijs, kunnen op 1 september terug naar school! Wel met mondkapje! Althans de kinderen boven de 12 jaar. Het wordt wellicht een verplichting voor het ganse nieuwe schooljaar. Zo wist infectiologe Erika Vlieghe te voorspellen. Geen leuke boodschap maar zonder twijfel noodzakelijk. De reacties van onze jonge mensen en hun leerkrachten zijn dubbel: van begrip tot ‘onmogelijk’. Hoe dan ook: ze gaan volgende week dinsdag van start. Het wordt een bijzonder schooljaar. We wensen hen zeer zeker alle goeds en veel geduld! Dank aan onze directies en hun teams om met nog meer werk en zorgen van start te gaan! Dank aan alle jonge mensen om zich goed voor te bereiden op hun verdere leven en om zeer veel zorg te dragen voor elkaar en voor alle mensen! Mondkapje verplicht maar vergeet je glimlach niet!
Gino
Ignace, medewerkerk van ons parochieblad ging op gesprek met Peter De Corte, directeur van één van onze lagere scholen.
"Omdat het nodig is”, zegt directeur Peter De Corte mij. Daarom staat er een plexiglas tussen ons in gedurende onze babbel. “We moeten goed zorg dragen voor mekaar, want die Corona hakt er diep in.” Hij kan het weten want binnen zijn familie zijn veel mensen tewerkgesteld in de medische sector.
Peter De Corte is 58 jaar en reeds 20 jaar directeur van de Basisschool Sint-Paulus in de Smidsestraat. Als oud-verkennerleider zie ik hem nog toekomen op het scoutskamp van Bellefontaine: 16-jarige knaap, rechtstreeks gedropt door pa en ma na een Lourdes reis. Peter had nog nooit in een tent geslapen, nog nooit zelf zijn potje gekookt, een sjorring was hem totaal vreemd. En dan in het hol van de leeuw gegooid, bij de verkenners dan nog wel (de ‘virkes', zoals we ze toen plachten te noemen). Het was keihard, maar hij heeft het moedig doorstaan. Na 10 dagen leefde hij nog… Achteraf werd hij zelf ook nog scouts- en groepsleider van die bende!
De band met de parochie groeide nog meer na de verhuis naar de Eedverbondkaai, en zeker toen hij als leerkracht in het 3de leerjaar aan de slag kon in de Basisschool Sint-Paulus. Juist op het moment dat hij uitkeek naar een andere leeftijdsgroep, kwam het aanbod om directeur te worden. Ambities om een streefdoel kost wat kost te bereiken heeft Peter niet. Wel is hij blij met wat hij bereikt heeft, maar vooral omdat hij zich nog volledig kan vinden tussen zijn leerlingen en leerkrachten. Hij wil niet op een eiland staan, maar tussen de mensen. Vroeger sprong hij nog regelmatig in voor afwezige leerkrachten, zelfs in de kleuterklasjes, maar door het vele administratieve werk is het nu soms verzuipen in de dossiers. Hij leest wel alle rapporten van de leerlingen na en noteert ook soms een eigen opmerking. Zo ontsnapt niemand aan zijn aandacht.
Het nieuwe schooljaar bereidt hij voor met een beperkt team van 4 zorgleerkrachten. Ze zetten de regelgeving van het Ministerie van Onderwijs, de koepel van het Katholiek Onderwijs en het eigen schoolbestuur van de Broeders van Liefde om in een eigen strategie. Door de Corona moest iedereen zich in het voorjaar maar schikken naar het thuisonderwijs. Veel technische problemen bij het videochatten moesten overwonnen worden. Dat lukte niet direct voor iedereen en sommige leerlingen beschikten niet eens over een pc of laptop, of volgden de lessen op een smartphone. De differentiatie kwam op veel vlakken duidelijk naar boven. Er werd enorm veel geëist van zowel de leerlingen, de leerkrachten, maar ook van de ouders. Ook nu nog zal iedereen veel moed moeten opbrengen om de situatie verder vlot te laten verlopen. Iedereen zal alert moeten blijven en goed moeten samenwerken. Een pluspunt in de hele toestand is wel dat er veel meer gecommuniceerd werd met de ouders, waardoor er een sterkere band ontstond, niettegenstaande de afstand.
Peter heeft nog 5 jaar te gaan als directeur. Hij is nog niet bezig met wat de tijd erna zal brengen, maar gaat zich zeker inzetten voor zijn gezin en het verenigingsleven. Hij hoopt dan wat meer tijd te kunnen vrijmaken om te gaan fietsen, of gewoon eens thuis te zitten wroeten in de aarde. Op dit moment is het echter ‘Nu, Hier’ wat telt. Corona is voor hem een uitdaging, want tenslotte zijn we hier op aarde om problemen op te lossen, niet om er te maken…
Maar onze babbeltijd is jammer genoeg opgebruikt. Er staat een volgende afspraak in zijn agenda. We maken de belofte om verder te tateren in één van de horecazaken in de buurt, die tenslotte onze steun ook nodig hebben…
Ignace
