Bernadette vertelt

Zoals bij de meeste van haar verschijningen koos de H.Maagd ook in Lourdes een arm en ongeletterd kind uit. Bernadette Soubirous was veertien jaar. Ze werd geboren op 7 januari 1844. Na haar volgden nog acht kinderen in het gezin, van wie er vijf heel jong stierven. Het donker en vochtig huis waarin de familie Soubirous leefde, was daar zeker niet vreemd aan. Bernadette zelf leed heel haar leven onder zware astma.

De familie Soubirous was zeer arm. Vader had het als molenaar wel druk. Maar door kwistige gastvrijheid hield hij aan de klanten weinig over. Bernadette moest thuis helpen. Er was geen tijd om naar school te gaan. In het gezin bad men trouw de rozenkrans. Andere gebeden kende het meisje niet. In haar nagelaten geschriften vinden we deze woorden: "Ik houd van alles wat klein is".

• Bernadette vertelt

"Achter de takken, in de opening van de grot, zag ik duidelijk een blank meisje niet groter dan ik. Zij groette me met een lichte hoofdbuiging. Tegelijkertijd verwijderde zij haar armen een weinig van haar lichaam en opende zij haar handen zoals bij de beelden van de H. Maagd; er hing een rozenkrans aan haar rechterarm.

Ik was bang; ik week achteruit; ik wilde de twee meisjes roepen. Ik had er de moed niet toe. Herhaaldelijk wreef ik me de ogen uit: ik dacht dat ik me vergiste. 

Toen ik weer opkeek, zag ik het meisje dat me met veel gratie toelachte en me scheen uit te nodigen om te naderen. Ik was nog steeds bang... Dan kwam de gedachte in mij op om te bidden. Ik haalde mijn rozenkrans die ik gewoonlijk bij me had, uit in mijn zak. Ik knielde neer en wilde een kruisteken maken maar ik kon mijn hand niet aan mijn voorhoofd brengen. Ze viel weer neer.

Het meisje ging wat opzij en keerde zich naar me toe. Nu hield zij ook een rozenkrans in de hand. Zij maakte het kruisteken als om te bidden. Mijn hand beefde. Ik poogde opnieuw een kruisteken te maken en het ging. Daarna had ik geen vrees meer. Ik bad mijn rozenkrans. Het meisje liet de kralen door haar vingers glijden, maar zij bewoog haar lippen niet.

Terwijl ik de rozenkrans bad, keek ik toe zoveel ik kon. De verschijning droeg een wit kleed dat tot aan haar voeten reikte. Een witte sluier bedekte haar hoofd en viel langs haar schouders en armen tot op haar voeten. Op haar voeten zag ik een gele roos. De gordel van haar kleed was blauw en hing ook af tot op haar voeten. De ketting van de rozenkrans was geel, de kralen wit, dik en ver van elkaar verwijderd. Het meisje was levendig, zeer jong en omgeven door licht. Zodra ik mijn rozenhoedje had beëindigd, groette zij me al glimlachend. Zij gleed terug in de nis en verdween plotseling".

• Vijftien dagen lang

Toen Bernadette thuis vertelde, dat de Dame gevraagd had gedurende vijftien dagen terug te keren, gaven haar ouders toe. Zo vertrokken ze op 19 februari om halfzes met zes mensen. Bij het naderen van de grot, snelde Bernadette vooruit. Ze zat al geknield op de grond toen de anderen bij haar kwamen. Ze nam de aangestoken kaars in de ene hand en haar rozenkrans in de andere. Al na één weesgegroet begon haar gezicht te stralen. De verschijning duurde ongeveer een kwartier. Een van de aanwezigen verklaarde later: "Zodra de verschijning begon, veranderde de gelaatsuitdrukking van Bernadette volledig. Ze groette met haar handen en haar hoofd. Men zou gezegd hebben, dat ze heel haar leven lang niets anders had gedaan dan te leren groeten".

De beschrijving die dokter Dozous 's anderendaags gaf, was ongeveer dezelfde. Hij voerde allerlei proeven op Bernadette uit, maar daarvan voelde ze niets. Maar telkens wanneer de kaars uitging, reikte ze die aan om ze weer aan te steken. Ze verklaarde daarna dat de Dame gezegd had: "Gij zult bidden voor de zondaars". Bernadette vertelde later dat zij vanaf 18 februari met de Dame telkens een intiem gesprek had. Daarvan heeft ze echter ook later, weinig meegedeeld.

De toeloop naar de grot werd steeds groter en men vreesde voor wanordelijkheden. Bernadette moest op zondag 21 februari verschijnen voor de procureur van de keizer en voor de politiecommissaris. Hun strikvragen brachten haar nooit in de war. Ze bevestigde dat ze gehoorzaamde aan een stem in haar en dat ze zeker was van de verschijningen. Vanaf die dag was er politiebegeleiding als Bernadette naar de Massabielle ging. Zij bleef daar onverstoorbaar bij.

• Een kapel en processie

Op dinsdag 2 maart waren er meer dan duizend zeshonderd mensen aanwezig. De Dame sprak tot het meisje: "Gij zult aan de priesters zeggen hier een kapel te bouwen en hier in processie te komen". Dit was voor Bernadette een vervelende opdracht. Ze was al eens bij de pastoor geweest die haar toen zeer onvriendelijk onthaald had. De pastoor had gedreigd haar door de politie te laten wegvoeren als ze met al die sensatie niet stopte.

Die keer was haar Tante Basile meegegaan. Toen Bernadette haar opnieuw aansprak, weigerde ze. Maar uit medelijden met haar nichtje en omdat ze vast overtuigd was van haar oprechtheid, stemde ze tenslotte toe. Bij de pastoor deelde Bernadette mee dat de Dame om een processie had gevraagd. In haar haast en vrees vergat ze te spreken over de kapel. De pastoor reageerde kort: "Gij ziet helemaal niets. Hoe wilt gij dat een Dame uit die grot komt? Zij zegt niet eens haar naam. Gij moet die vragen".

Daarmee was het gesprek afgelopen. Wat later dacht Bernadette eraan, dat ze niet over de kapel gesproken had. Maar niemand wilde met haar meegaan. Uiteindelijk was een dame bereid. Om 7u. werden ze bij de pastoor ontvangen. Die was er niet zo gerust in, want drie priesters woonden het gesprek bij. Ze gaven Bernadette de raad de Dame om een teken te vragen. Het meisje was opgelucht. De opdracht was volbracht.

• Laatste verschijning

Op 16 juli, feest van Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel, hoorde Bernadette nog een laatste maal de mysterieuze stem. Ze ging naar de grot, maar moest toekijken vanaf de overkant van de Gave. Planken en afstand spelen hier evenwel niet mee. Bernadette mocht nog één keer opkijken naar de Onbevlekte die nog meer schitterde dan voordien. Woorden waren blijkbaar niet meer nodig. De boodschap was meegedeeld. Het zaad was gestrooid en opgevangen in een ontvankelijk kinderhart. Het bloeide op en bracht veel vruchten voort.

• Later

Paus Leo XIII schreef in 1878: "Het heiligdom van Lourdes geniet een grote glorie. Onze-Lieve-Vrouw heeft zich verwaardigd ze ver in de hele wereld te verspreiden door buitengewone geestelijke en tijdelijke weldaden".

Over Bernadette schreef paus Pius X : "Zij werd bestemd om als eerste de boodschap te beleven met een volmaaktheid en edelmoedigheid die van haar het model en de gids van allen maken voor deze nieuwe uitstorting van de Verlossing". Wat past beter bij de openbaring van de Onbevlekte Ontvangenis dan een zuiver kinderhart?

Bernadette schreef op 17 december 1876 op aanraden van Mgr. de Ladoue een brief aan paus Pius IX. Daarin lezen we: "Telkens ik volgens uw intenties bid, komt het me voor dat de H. Maagd heel dikwijls haar blik op u, heilige Vader, laat rusten, omdat gij haar onbevlekt hebt verklaard, en dat die goede Moeder vier jaar later op de wereld kwam om te verklaren: 'Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis'. Ik wist niet wat dat betekende. Ik had dat woord nog niet gehoord. Sindsdien zeg ik bij mezelf, als ik daarover nadenk, dat de H. Maagd goed is: men zou zeggen dat zij het woord van de heilige Vader is komen bevestigen".

Bernadette had de schoonheid van de H.Maagd gezien. Haar beeld is in haar hart geprent gebleven. Ze zag en geloofde. Het wekte in haar een diepe eerbied voor het mysterie. Ze leefde ervan en oefende een diepgaande invloed uit op velen.

• De boodschap

Alles wat Maria in Lourdes heeft gezegd en gevraagd houdt verband met haar onbevlekte ontvangenis. Zij vraagt gebed en boetvaardigheid voor ons zelf en voor de andere zondaars. Dan wijst zij naar de bron om er ons te wassen en ervan te drinken: verwijzing naar het water van het doopsel en naar het levend water, dat Jezus bij de Samaritaanse vrouw de gave van God noemde.

De H. Maagd keek met welgevallen naar het licht van de kaars. Jezus is het Licht en het Leven van de wereld. Maria drong aan op een kapel en processies. Het gebed kreeg in al haar boodschappen een centrale plaats. Zij nodigt allen uit naar het huis van de Heer te gaan.

Aan Bernadette beloofde zij, dat zij haar niet in dit leven, maar wel in het andere gelukkig zou maken. En wonder genoeg: Bernadette straalde tijdens haar leven al geluk uit. Ze had van de Onbevlekte geleerd eenvoudig te dienen. Bij alles wat haar overkwam, kon ze zeggen: "Als de goede God het zo wil".
Bernadette stierf op 25 april 1879. Vijfentwintig jaar later werd ze zalig verklaard. Toen werd haar lichaam opgegraven, het was ongeschonden bewaard. Zo rust het nog in Nevers.