Mist, regen, vallende bladeren….De natuur in haar kwetsbaarheid en vergankelijkheid confronteert ons met onze eigen broosheid.
De herfst is de tijd van het jaar waarin we stilstaan bij onze menselijke eindigheid en onze overleden dierbaren herdenken. We brengen een bezoek aan het kerkhof en leggen bloemen op de graven van onze geliefden of degene die hun leven voor ons hebben gegeven in het verleden.
Op 1 en 2 november viert de katholieke kerk Allerheiligen en Allerzielen.
Wat is de betekenis van deze dagen en wat valt er te vieren?
Allerheiligen…..In de bijbel komt de term ‘heilige’ voor als een benaming die christenen aan elkaar gaven. Later in de kerkelijke traditie werd de term ‘heilige’ voorbehouden voor iemand die sterk aan Jezus doet denken, het is een andere Christus, zoals Paulus het samenvat:”Niet ik leef, het is Christus die leeft in mij"(Gal. 2,20). Een heilige is een voorbeeld voor ons en heeft een speciaal plekje verdiend in de hemel. Heiligen worden vereerd en functioneren als voorspreker bij God. In de 9de eeuw werd 1 november(dit volgens de regel van Benedictus, de begindag van de winterperiode) uitgeroepen tot gedenkdag van alle heiligen.
Op 2 november bidden we voor al wie overleden is. Abt Odilo van Cluny, stelde in 998 die dag in als gedenkdag voor alle gestorven kloosterbroeders. In de 11de eeuw breidde de paus deze dag uit tot feestdag voor alle gelovige zielen.
Allerheiligen, Allerzielen…..Ieder christen is geroepen tot heiligheid. Heiligen zijn gewone mensen, met fouten en gebreken, die hier en nu een beetje hemel op aarde brengen voor de mensen om hen heen. Het zijn mensen die, zonder het te beseffen, iets van Gods liefde uitstralen. Het zijn eenvoudige mensen die ons leven mooier maken, die het leven warmte en kleur geven ook als velen niet meer geloven dat het kan.
Laten wij intens dankbaar zijn voor de heiligen die we op onze levensweg mogen ontmoeten, die wat licht brengen in ons bestaan, in wie wij een glimp van Gods gelaat mogen ervaren. Zij zijn voorbeelden op onze weg. Als wij terugblikken op ons leven, heeft ieder van ons ongetwijfeld al zo’n heilige ontmoet. Hun namen staan wellicht niet op de kalender van de heiligen maar wel gegrift in het hart van mensen met wie zij het leven deelden. In haar laatste boek “Derniers fragements d’un long voyage”, dat ze geschreven heeft in haar laatste maanden voor ze stierf aan een zeer agressieve pijnlijke kanker, schrijft de Zwitserse schrijfster Christian Singe: “Wanneer er niets meer overblijft, is er enkel nog de liefde. Alle dammen breken. Men verdrinkt, men gaat volledig onder. De liefde is geen gevoel. Ze is de essentie van de schepping. Ik geloof dat liefde verbondenheid is, maar ze gaat veel verder. We moeten onszelf niet verbinden: we maken allemaal deel uit van elkaar. Dit is het duizelingwekkende mysterie: aan de andere kant van het ergste wat ons kan gebeuren wacht de Liefde. En hoe meer ik er in slaag lief te hebben, hoe meer ik ook in staat ben om liefde te krijgen: ik voel me gedragen door al de mensen die ik ooit ontmoette, die me hebben doen groeien en die ik heb doen groeien. Je moet geveld worden als een boom om rondom jou dergelijke kracht van de liefde te ervaren”.
Moge deze getuigenis ons inspireren tot een vleugje heiligheid op onze levensweg en laten we dankbaar het dubbel feest vieren van hoop en verbondenheid over de dood heen. Onze sobere begraafplaatsen worden deze dagen getooid met kleurrijke bloemtapijten vol chrysanten, symbool van onsterfelijkheid en trouw. Laten we onze geliefden, heilig verklaard of niet, in dankbaarheid gedenken, en ook de vele mensen die niet gekend of niet bemind werden…
“….Gij die liefde zijt,…..sterker dan de dood….laat niet verloren gaan één mensenkind….”(H. Oosterhuis)
In dit gelovig vertrouwen wensen wij, de pastorale eenheid TABOR, jullie van harte een zalige hoogdag toe.
