Pater Georges 50 jaar priester

Pater Georges, van harte gefeliciteerd met jouw Gouden Priesterjubileum. 50 jaar! Zonder twijfel een hele rijk gevulde periode. We kennen jou immers niet bepaald als iemand die stil gezeten heeft.

Je werd priester gewijd in 1966, op 25-jarige leeftijd. En meer bepaald binnen de Congregatie van de oblaten van Maria. Waarom precies deze congregatie?

Dat was heel toevallig. Ik zat op het atheneum te Eeklo, in het 3e middelbaar. We hadden een goede godsdienstleraar. Elk jaar hadden de 4de jaars een retraite voor de liefhebbers, te Moerzeke. In een zeker jaar had hij niet genoeg kandidaten, en mochten er ook van de 3e jaars mee. Ik ging dus mee.

Maar te Moerzeke was er ondertussen geen plaats meer, en dus gingen we naar de oblaten te Gijzegem. We kwamen er temidden van de jongeren in opleiding terecht, en het was daar een heel warme, gastvrije ongedwongen sfeer. We mochten zelfs in de kamers van de kandidaat-o logeren. Dit was een revelatie voor mij. Die familiale sfeer trok mij aan. We zijn er daarna nog een aantal keren terug geweest.

Naar de missies gaan heeft me nooit echt aangesproken. Maar dat zij met predicatie bezig waren, geloofsdagen en retraites organiseerden,… dàt wilde ik doen!

Ik wilde aan de mensen over Gods liefde spreken. Daarom heb ik eigenlijk voor de oblaten gekozen: een open, ongedwongen gemeenschap die Gods liefde verkondigde. God is liefde! Dat wilde ik aan de mensen zeggen. Jammer dat vele mensen dat niet snappen.

Wat heb je zoal gedaan in heel je ‘carrière’?

Na mijn 3 jaar studies voor mijn licentie theologie te Nijmegen, heb ik een vijftal jaar les gegeven in het middelbaar onderwijs. Dat lag mij minder.

Daarna werd ik verantwoordelijke van de Dienst Catechese te Brussel en ook van de Dienst Vorming en Begeleiding voor de Nederlandstalige pastoraal. Daarna werd ik verantwoordelijk voor de vorming van de jonge oblaten. Dit werd gevolgd door zes jaar provinciaal van de Vlaamse provincie. Vanuit Korbeek-Lo deed ik ondertussen ook freelance vorming en predicatie en retraites voor scholen, en later voor religieuzen en priesters. In 1994 werd ik pastoor te Boutersem en Neervelp, en later van alle parochies van Boutersem. Ik ben ook een aantal jaren deken van het decanaat Bierbeek geweest. Daarna werd ik provinciaal voor de oblaten van de Belgisch-Nederlandse provincie.

Daarna verhuisde onze gemeenschap naar Blanden. In 2015 werd ik overste te Waregem. Ik doe ondertussen nog weekenddienst in de Pastorale Zone ‘Sjalom’ te Boutersem, en geef ook nog retraites.

Een priester of pater (= een priester behorende tot een religieuze orde of congregatie) binnen de Rooms-katholieke kerk leidt een leven, ietwat anders dan een doorsnee burger. Zonder echtgenote, zonder kinderen… Toch is het ook voor zo iemand heel belangrijk om met de twee voeten in het echte leven te staan. Hoe heb jij dit ervaren in die vijftig jaren?

Wat is dat: het ‘echte leven’? Dit kan verschillend ingevuld worden. Dat hangt van de mensen af.

Men zegt soms wel eens tegen jongeren: “Wacht maar tot je in het echte leven staat”. Dit heeft met verantwoordelijkheid te maken: je werk, je gezin, met lief en leed, zorgen, het materiële voor zichzelf en het gezin… Dat is voor vele mensen ‘het echte leven’.

Als je kiest voor een religieus leven stap je daar uit. Bewust. Het materiële, eigen bezit, denken aan je oude dag… Die problemen heb je niet. Geen gezin, geen kinderen. Die zorgen heb ik niet. In die zin ben ik wat ‘wereldvreemd’ ja. Maar dat is een keuze. Aan de andere kant vind ik toch wel dat ik in het echte leven sta. Ik moet ook mijn werk doen. Ik krijg een opdracht die ik vaak niet zelf gekozen heb. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Dit wordt niet in geld uitgedrukt. Ik moet moreel gezien mijn werk goed doen. Mee zorgen voor mijn gemeenschap. Vroeger deed ik dat als provinciaal voor België en Nederland. Een zorg. Hoe gaan we rond komen? Ook hier vandaag in mijn gemeenschap.

Ook in een religieuze gemeenschap spelen relaties, waar je goed moet proberen mee om te gaan.

Er zijn dus ook nog andere dingen dan wat de meeste mensen als ‘het echte leven’ zien.

Soms zeggen mensen: “Jij hebt het wel gemakkelijk”. “Dat is waar,” zeg ik dan, “’t Is daarmee dat er zoveel kandidaten zijn die voor deze manier van leven kiezen”. Maar ik heb veel bewondering voor mensen in de samenleving, met een gezin, die dit op een evangelische manier beleven. Je moet het toch maar doen!

Waaraan heb je in al die jaren het meest voldoening gehad?

Behalve vijf jaar les geven in het middelbaar, wat me niet zo goed lag, gaf al de rest mij wel voldoening. Het begeleiden van allerlei groepen. ’t Is moeilijk af te wegen. Maar het meest voldoening had ik toch toen ik pastoor was. Te midden van het gewone leven van gewone mensen. Ik ging langs de achterdeur binnen, zat mee aan de keukentafel, hoorde daar lief en leed van de mensen.

Een priester is een soort ‘brugfiguur’ tussen God en mensen. Alles wat met God, Christus, geloof en kerk te maken heeft is vandaag niet zo vanzelfsprekend meer als in de tijd toen jij er met veel enthousiasme aan begon. Vandaag vragen we ons wel eens af of wij er nog in slagen om met Jezus’ Blijde Boodschap de mensen te boeien. Moe(s)ten we het anders aanpakken?
Heb je een ‘boodschap’ voor de mens van vandaag: jongeren, mensen in het volle hectische leven, gezinnen, alleenstaanden, bejaarden, mede-broeders oblaten, andere (kerk)mensen?

Er moet altijd gezocht worden naar ‘hoe pakken we het aan?’. Ik weet ook niet meteen hoe. Er is nog steeds een grote overgang bezig van de gevestigde Kerk, een instantie waar mensen vanzelfsprekend toe behoren en er een beroep op kunnen doen. Waarschijnlijk hebben we te lang daar van uitgegaan. En nog steeds. Mensen verwachten nog altijd een ‘service-kerk’, een ‘consumptie-kerk’. Vroeger was die kerk een gevestigde macht. Nu niet meer. Maar nog wel een gevestigde instantie.

Ik denk dat wij te weinig uitgegaan zijn van wat mensen echt meemaken. Dat is niet simpel, omdat die Boodschap van Jezus altijd wel wat haaks staat op onze samenleving.

Voor vele mensen is het leven hectisch, volgepropt met vanalles. Maar tegelijkertijd ook leeg aan zingeving. Vele ‘waarden’ die vandaag aangeprezen worden, zijn niet evangelisch. Evangelische waarden zijn liefde, solidariteit, stilte, vergeving. Vele andere geluiden zijn veel harder, en gericht op onmiddellijke bevrediging. Dit kunnen wij niet bieden. Wij staan op de markt met onze evangelische waarden, die eigenlijk menselijke waarden zijn. Maar het gaat over God! Iets, Iemand die ons overstijgt. Een transcendentie. Daarover spreken zal altijd wel een beetje moeilijk zijn. Het is ook symbolische, poëtische taal. Geen ‘huis-tuin-en-keukentaal’. Mensen zijn daar niet altijd gevoelig voor.

Vanuit de Rooms-katholieke kerk hebben wij ook een zware ballast mee te dragen. Ook recent. Dit maakt het nog vaak moeilijk. En niet altijd geloofwaardig.

Onze paus Franciscus weekt toch wel het een en ander los, gewoon door zijn manier van zijn, authentiek en eenvoudig, en met durf. Daar kunnen we veel van leren. Hij verandert de leer niet. Maar toch.

Ik denk ook vaak aan de protestantse dominee Dietrich Bonhoeffer die zei: “Er komt een tijd dat de mensen het niet meer gaan begrijpen. Dan moeten we drie dingen doen: bidden, het goede doen, en wachten op God.”

Wat is jouw (diepste) wens? Voor jezelf? Voor de mensen rondom jou? Voor de mensheid in het algemeen? Voor de jaren die je nog resten?

Voor mijzelf: als ik zo nog een tijdje mag voortdoen zoals ik bezig ben: dat de relaties met de mensen goed zijn. Niet perfect, maar goed. Ook bij ons in huis. En dat mijn gezondheid het nog een tijdje goed doet. Ik zou graag nog een tijdlang iets kunnen betekenen voor mensen.

En als het straks wat minder gaat, dat ik dat dan rustig kan aanvaarden. Ook als ik hulpbehoevender en afhankelijker wordt.

Dit geldt ook voor de mensen in mijn omgeving: Bij ons in huis (in Waregem) is er een positieve sfeer. Er zijn ook wel problemen, maar alles bij elkaar is het goed. Mensen respecteren elkaar.

Voor de mensheid in het algemeen: mochten mensen kunnen leren leven met verschillen en verscheidenheid, en de conflicten weten op te lossen met dialoog en respect.

Mochten mensen leren dat je genoeg, en zelfs teveel kunt hebben. En dat er daardoor zijn die tekort hebben. Dat er zal moeten gedeeld worden.

Bedankt Georges, en nogmaals van harte proficiat (dat betekent letterlijk ‘doe zo voort!’). Nog vele mooie jaren toegewenst!

Herman Van Steenbergen, diaken.