De teamleden van de Pastorale Eenheid stellen zich voor ...

Stel jezelf voor in enkele zinnen.
Ik ben Danny Puype, 45 jaar, gehuwd en woon in Berlaar. Ik werk sinds 2001 in de verzekeringssector. Sinds een tiental jaar ben ik actief in de parochies van Heilig Kruis en Sint-Gummarus. Op vandaag ga ik voor in uitvaarten en gebedsdiensten en waar nodig bied ik een paar extra helpende handen aan.

Waarvoor ben je verantwoordelijk in de Pastorale Eenheid?
Ik ben sinds kort verantwoordelijk voor Financieel en Materieel Beheer.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Ik word gedreven door een God die ons nabij wil zijn in het kleine dagdagelijkse. Mijn roeping is een zoekend op weg gaan naar Hem, samen met Hem.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Op het moment van afscheid nemen van mijn vader terwijl ik in het buitenland was. Te ver om 'erbij' te zijn, gedragen door een God die ons 'nabij' was en is.

Van welke muziek raak je ontroerd?
Bach is voor mij een bijzondere componist die erin slaagt alle kleuren van het leven weer te geven: van grote vreugde tot diep verdriet. Bach is voor mij als een 'basso continuo' doorheen mijn leven. Maar, als grote muziekliefhebber stip ik ook graag een hedendaagse componist aan zoals Arvo Pärt met 'Spiegel im Spiegel'.

Wat zijn uw interesses buiten de kerk?
Muziek boeit mij sterk, ik speel zelf gitaar en piano en zing graag (hedendaagse) koormuziek. Ik ben niet zo heel sportief maar houd mij wel aan wekelijks zwemmen.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Aan hen die mij het leven hebben geschonken en die mij zo een warme thuis hebben gegeven, mijn ouders.

Welke boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
'Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry'. Ik heb dit boekje al vaak gelezen en in diverse talen. En telkens ontdek ik er nieuwe lagen in. Prachtig hoe een sprookje blijft betoveren en inspireren.

Wat is je lievelingseten?
Mijn moeder was Italiaanse, dus met de paplepel heb ik pasta meegekregen, en dat blijft tot vandaag een favoriet in diverse bereidingen.

Welk bijbelvers spreekt je aan?
Uit psalm 22, verzen 2 en 3: 'God mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten, ver van mijn roepen om uitkomst, ver van mijn schreien om hulp. Bij dag roep ik, mijn God – Gij blijft zwijgen, bij nacht – en ik word niet gestild.' Het zijn ook de woorden die de lijdende Jezus in de mond neemt. Voor mij is gelovig zijn zoekend op weg zijn. Dat geeft ons soms dat gevoel van verlatenheid en onbegrip. Maar doorheen deze woorden voel ik mij, hoe paradoxaal ook, sterk gedragen. Hoe intens is het niet God te mogen aanspreken als 'mijn God' en aan Hem mijn diepste gevoelens te mogen toevertrouwen? Deze verbinding is 'goddelijk'.

Op welke manier kan jij je ontspannen?
Na een drukke werkdag een uurtje aan de piano of een avond gezellig op restaurant ... als het binnenkort weer kan en mag (:)).

Wat is voor jou schoon?
Schoonheid is voor mij een wegwijzer naar 'meer' en dat kan heel divers zijn. Meer dan het voor de hand liggende, meer dan wat je meteen ziet, meer dan wat je meteen bedenkt.

Stel je zelf voor in maximaal drie zinnen.
Ik ben Roger Verlinden, vrijgezel, geboren en getogen in Koningshooikt. Na mijn studies vertaler Ne-En-De heb ik enkele jaren in de bevrachting van de binnenvaart gewerkt, gevolgd door een baan als technisch vertaler bij het Japanse bedrijf Sony gedurende tientallen jaren tot aan mijn brugpensioen als gevolg van een wereldwijde herstructurering.

Voor wat ben je verantwoordelijk in de pastorale eenheid?
In de pastorale eenheid ben ik samen met pastoor Jan verantwoordelijk voor de gemeenschapsopbouw.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Bij mijn brugpensioen was het niet de bedoeling om de vrijgekomen tijd enkel aan mezelf te spenderen. Daarom wilde ik de maatschappij die dit genereuze systeem mogelijk maakt, iets in ruil 'teruggeven'. Overal in de plaatselijke gemeenschappen bestaat er nood aan vrijwilligers om bepaalde taken uit te voeren en de verbondenheid tussen en de dienstbaarheid aan mensen ter plaatse mee aan te sturen. Dat sprak me aan en ik wilde iets betekenen voor de mensen uit mijn omgeving. Zo ben ik in het parochieteam en als permanentielid op het parochiesecretariaat terechtgekomen. En vanuit dat engagement zette ik nog een stap verder, de stap naar voorganger in gebedsvieringen en uitvaarten.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Telkens als ik bij een uitvaart samen met familieleden van de overledene een stuk op weg ga, ontstaat er een zekere innige band, een band van vertrouwen. Daar waar mensen elkaar in zulke momenten vinden, is God zeker aanwezig.

Van welke muziek raak je ontroerd?
Van klassieke symfonieën, oratoria e.d., ook van moderne muziek met een sociale inslag.

Wat zijn je interesses buiten de kerk?
Romans en kortverhalen, geschiedenis, taal, langeafstandswandelingen in heel het land met af en toe een uitschieter over de landsgrens wanneer het toegestaan is.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Aan mijn ouders, want zij hebben me grootgebracht en de mogelijkheid gegeven om te studeren.

Welk boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
'Im Westen nichts Neues' van Erich Maria Remarque (vertaald als 'Van het westelijk front geen nieuws' en tweemaal verfilmd) over de gruwel en de zinloosheid van oorlog.

Wat is je lievelingseten?
Gewone 'boerenkost' zoals soep, aardappeltjes met groenten en een stukje vlees of vis, een eenvoudig nagerechtje. Meer hoeft dat niet te zijn.

Welk bijbelvers spreekt je aan?
Joh 15, 12 en/of 17: Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, (zoals Ik u heb liefgehad). Dat is waar het op deze wereld zou moeten om draaien.

Op welke manier kan jij je ontspannen?
Misschien raar, maar door me in te spannen, zoals bij het werk in de tuin, op mijn lange wandelingen door de natuur, door bezig te zijn voor en met andere mensen.

Wat is voor jou schoon?
​Wanneer mensen er zijn voor elkaar en elkaar bijstaan, vooral in tijden van nood, dat is het mooiste dat er bestaat.

Stel je zelf voor in maximaal drie zinnen.
Ik ben een gelukkige, fiere echtgenoot en vader van vijf kinderen, die zeer betrokken en empathisch kan zijn. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en wil Jezus’ boodschap mee handen en voeten geven. Ik heb het verlangen om binnenkort diaken gewijd te worden.

Voor wat ben je verantwoordelijk in de pastorale eenheid?
In duo met Jens, medeverantwoordelijk voor liturgie en gebed.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Enorm geraakt en aangesproken door Jezus’ boodschap. (Evangelie)

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Heel wat momenten! Maar hetgeen mij het meest bijgebleven is, is de ontmoeting met een kind met geestelijke beperking (down) na een overleden familielid.

Van welke muziek raak je ontroert?
Mattheüspassie van Bach (Filip Herreweghe).

Wat zijn uw interesses buiten de kerk?
De natuur, biologisch tuinieren, klassieke muziek, Belgisch trekpaard.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Zonder twijfel, aan m'n echtgenote Karen!!!

Welk boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben. Welk boek ligt op je nachtkastje.
'Eindelijk thuis' van Henri Nouwen.

Wat is je lievelingseten.
Een goed pak friet.

Welk bijbelvers spreekt je aan?
Matteüs 25, 35-40: 'Want ik had honger ...'

Op welke manier kan jij je ontspannen.
Op verschillende manieren zoals hierboven beschreven, maar ook wanneer ik dingen kan loslaten in gebed.

Wat is voor jou schoon?
De liefde tussen mensen vind ik ontroerend mooi! Bijv. een koppel, of de liefde voor een pasgeboren kind, of de liefde van God mogen ervaren ...

Ik ben Jens Van Rompaey, geboren en getogen in Lier. In het gezegende jaar onzes Heren 1995 zag ik het levenslicht. Ik ben momenteel eeuwig student, wat inhoudt dat ik dus nog steeds studeer. Ik hoop dit jaar de Research Master: Master of Advanced Studies in Theology and Religion aan de Katholieke Universiteit te Leuven af te ronden, waarna het werkveld (eindelijk volgens sommigen) lonkt.

Voor wat ben je verantwoordelijk in de pastorale eenheid.
Als teamlid van de Pastorale Eenheid draag ik de gedeelde verantwoordelijkheid voor 'liturgie en gebed' en 'catechese en verkondiging'. Beide terreinen lijken misschien ver van elkaar te liggen, maar ze vullen elkaar perfect aan. Om deel te nemen aan de sacramenten moet je geïnitieerd worden en tegelijkertijd zijn onze sacramenten ook vieringen en vormen van initiatie. Als Kerk kunnen we beide dus niet van elkaar losmaken. Ik probeer tussen beide domeinen dus een beetje brugfiguur te zijn, in nauw overleg met mijn collega-verantwoordelijken.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Als jonge kerel is het vaak verleidelijk om op alles en iedereen commentaar te hebben (al ben ik me ervan bewust dat dat niet alleen een uitdaging is voor mezelf), maar in plaats van bij de pakken te blijven zitten (en dus te kappen op alles wat beter kan), heb ik mee mijn handen uit de mouwen gestoken om de Kerk in Lier mee concreet gestalte te geven, en/of te blijven geven. Een deel van mijn engagement vindt zijn oorsprong in een nauwe verbondenheid met en in God, maar een minstens even groot deel wordt gevoed door het warme menselijke contact dat ik als jonge kerel in de kerkgemeenschap heb mogen voelen en nog steeds ervaar.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Als filosoof en theoloog beantwoord ik deze vraag met een wedervraag: wanneer voelde God mij dicht bij zich? Dat vind ik persoonlijk een spannendere en uitdagendere vraag die ik na de pandemie met iedereen graag bespreek bij een warme chocomelk na de mis van 11 u.!

Van welke muziek raak je ontroerd?
Ik ben jammer genoeg niet echt muzikaal aangelegd en mijn muziekstijl/interesse is zeer gevarieerd. Met Will Tura kan je bij mij nooit verkeerd varen en laat ons eerlijk zijn een smeuïg en ietwat nostalgisch countrynummer kan ik ook wel smaken, maar om een kerkelijk antwoord te geven: sommige van de liederen in Zingt Jubilate zijn prachtig, van tekst, van melodie en vaak zelfs beide. Blijf mij nabij of Zo lief heeft God de wereld gehad krijgen mij telkens stil. Ook al is het qua zang in veel kerken jammer genoeg al veel te lang stil ... In de paastijd kan ik trouwens wel een keer of 20 de Paasjubelzang opzetten: een prachtige hymne die de overwinning van licht op duisternis en van leven op de dood bejubelt.

Wat zijn je interesses buiten de kerk?
Ik probeer ook buiten de Kerk actief te zijn om ook de voeling te behouden met de bredere gemeenschap/maatschappij waarin ik leef en beweeg. Zo ben ik ook nog studentenvertegenwoordiger aan de universiteit en ben ik lid van de diversiteitsraad van de stad Lier. Verder spendeer ik zeker een significant deel van mijn tijd aan lezen, maar ook in Rome ben ik (in normale omstandigheden) regelmatig te vinden, ook al is dat natuurlijk nauw verbonden met enkele kerkelijke engagementen.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Aan wie niet? Op mijn jeugdige leeftijd heb ik vooral mogen ontvangen en nog niet zo veel kunnen geven ...

Welke boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben. Welk boek ligt op je nachtkastje?
Ik geef op deze vraag graag een 'christelijk' en een 'profaan' antwoord. Enerzijds denk ik dat iedereen Een Seculiere Tijd van de Canadese filosoof Charles Taylor gelezen moet hebben. Zijn onderzoek naar alles wat te maken heeft met secularisatie is verbluffend! Hij stelt zich de eenvoudige vraag: 'Hoe kan het dat mensen in 1500 bijna vanzelf geloofden en dat wij dat vandaag niet vanzelfsprekend vinden'. Laat je niet verrassen, de eenvoudige vraag krijgt een antwoord van 1000 bladzijden. Dat is een duidelijk christelijke bezorgdheid van mij. Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat iedereen de meer profane lectuur De wereld van gisteren van Stefan Zweig gelezen zou moeten hebben. Deze autobiografie neemt de lezer mee naar het Wenen en Salzburg van de eerste helft van de 20ste eeuw. Zweig vat als geen ander de tijdsgeest en geeft zijn persoonlijke, maar soms toch ook afstandelijke weergave van de 'feiten'. Zijn nuance, kritische blik, moeilijkheden, zoektocht naar zijn eigen positie in de wederkerigheden van de wereld zetten veel van onze vanzelfsprekendheden tussen haakjes en dagen ons uit on ook kritisch naar onszelf te kijken en onze positie ten opzichte van de wereld te bepalen. En, laat ons eerlijk zijn, een gezonde portie nostalgie kan vaak geen kwaad.

Wat is je lievelingseten?
Ik ben ervan overtuigd dat frikadellen met krieken overal passen. Mocht het niet zo luguber klinken als 25-jarige, dan liet ik het vastleggen in mijn testament: koffietafel met frikadellen met krieken (al moet ik toegeven dat ik op mijn eigen koffietafel geen plezier zou hebben van de frikadellen met krieken dus helemaal waterdicht is mijn redenering nog niet ...)

Welk Bijbelvers spreekt je aan?
Het laatste jaar vind ik veel sterkte in een vers uit de psalmen (voor de liefhebbers: we bidden het in het brevier in het morgengebed van de woensdag van de tweede week). Psalm 77, vers 5b luidt: "ik vind voor mijn onrust geen woorden" (Willibrordvertaling). Zonder in een ingewikkelde exegese te vervallen duid ik twee elementen aan: aan de ene kant is dit een heel menselijk vers: soms ben ik zo onrustig dat ik geen woorden vind om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens en aan mijn geloof, aan de andere kant: het is volgens de psalmist niet nodig om alles onder woorden te brengen: gewoon bij God neerleggen kan ook, zonder woorden. In andere vertalingen klinkt het vers trouwens nog poëtischer: "sono turbato e senza parole" in de Italiaanse liturgische vertaling.

Op welke manier kan jij je ontspannen?
Laat me maar naar de Salesianen van Don Bosco gaan in Rome en je hoort me niet snel klagen. Sommige van onze parochianen zijn me daar al komen opzoeken en weten dat het eten daar zalig is en het gezelschap meer dan goed!

Ik ben geboren en opgegroeid in een gezin met vijf kinderen waar ik mijn vader op 12-jarige leeftijd verloor door een ernstige ziekte. Mijn moeder heeft zich als weduwe altijd ingezet voor lotgenoten. Ik ben in 1979 getrouwd met Vera en ben vader van zeven kinderen en opa (vake) van 11 kleinkinderen en het 12e is op komst voor deze lente. Bijna 12 jaar geleden ben ik tot diaken gewijd nadat ik als verpleger gewerkt heb in een psychiatrisch ziekenhuis en als zelfstandige thuisverpleegkundige.

Voor wat ben je verantwoordelijk in de pastorale eenheid?
Als diaken is mij de zorg voor de diaconie toevertrouwd en ben ik als dusdanig lid van het team van de Pastorale Eenheid. Diaconie verwijst naar de zorg voor mensen die het moeilijk hebben: zieken, ouderen, mensen in armoede en vluchtelingen uit o.a. oorlogsgebieden.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Met ons gezin hebben we, in samenwerking met Caritas Internationaal, een gezin met vier kinderen uit Bosnië jarenlang opgevangen. Verder hebben we nog verschillende andere gezinnen van vluchtelingen begeleid. Het waren bijzonder sterke ervaringen om als gezin op weg te gaan met families op zoek naar een nieuwe toekomst. Voor mij persoonlijk is de kerk zoals een familie, waar de zorg voor elkaar centraal staat. Verscheidenheid is hierbij een rijkdom waardoor we als mens kunnen groeien. Dit is ook hetgeen wat mijn drijfveer is in m'n engagement als christen en diaken: samenwerken aan een warme gemeenschap waarbij de boodschap van Jezus centraal staat.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dicht bij God voelde.
Samen eucharistie vieren in gemeenschap, als zussen en broers van elkaar, is heel belangrijk voor mij. Als dank voor het liefdesmysterie: God, die Liefde is, wil in verbondenheid met ons mensen, Zichzelf telkens opnieuw geven aan elke mens. Hierbij mag ik God heel dichtbij ervaren: een groot geschenk!

Van welke muziek raak je ontroerd?
Mijn muzikale interesses liggen vooral bij de klassieke muziek o.a. Beethovens Symfonieën en pianoconcerten. Ze ontroeren mij door hun grootsheid en dynamiek. In het bijzonder de 6e symfonie, waarin Beethoven de natuur bewondert en weergeeft in zijn muziek. Dit beluisteren terwijl je zelf een wandeling maakt in de natuur is een aanrader.

Wat zijn je interesses buiten de kerk?
Mijn interesses in m'n vrije tijd zijn wandelen, muziek beluisteren, samen met de familie het leven vieren bij verjaardagen, doopvieringen of gewoonweg het samenzijn bij elkaar met kinderen en kleinkinderen.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Dat ik dat als (groot)vader mag beleven, heb ik toch aan heel wat mensen te danken. In de eerste plaats aan mijn vader die op gelovig vlak een voorbeeld was voor ons in de dienstbaarheid aan de gemeenschap. In het bijzonder ook aan mijn vrouw Vera, als echtgenote, als moeder van mijn kinderen, als steun en toeverlaat in het geloof, als tochtgenote. Vera zet zich ook in als catechist bij doop, eerste communie en vormsel. We hebben elkaar leren kennen tijdens een samenkomst van christenen en daar is de basis gelegd van ons huwelijk.

Welke boeken moet iedereen in zijn leven gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
Voor mij is het Evangelie de grote inspiratiebron om uit te leven. Daarnaast zijn boeken of geschriften van heiligen zoals Augustinus of de Karmel heiligen, zoals Theresia van Lisieux, St.-Jan van het Kruis en Elisabeth van de Drie-eenheid heel belangrijk. Ze leren me de Liefde van de Heer op een geheel eigen wijze kennen. Samen, Vera en ik, zijn we bij de seculiere orde van de Karmel, d.w.z. dat we maandelijks samenkomen om te bidden, te vieren en te delen. Spijtig genoeg heeft corona hier een stokje voor gestoken. Gelukkig blijven we elkaar nabij in gebed en zorg via mail en telefoon. We bemoedigen elkaar om te blijven volharden in onderlinge liefde. Momenteel lees ik het boek: 'Liefhebben zonder voorwaarden' van Paul Ferrini. Het is een wegwijzer om vanuit christelijke wortels met elkaar om te gaan als broers en zussen.

Welk bijbelvers spreekt je aan?
Het bijbelverhaal dat me heel sterk aanspreekt is de parabel van de verloren zoon. Hier staat de Barmhartige Liefde van God, die we Vader mogen noemen, centraal: altijd en zonder voorwaarden zijn we welkom bij Hem, in Zijn Huis.

Wat is je lievelingseten?
Uiteraard is het sterken van de inwendige mens voor mij niet onbelangrijk figuurlijk maar ook letterlijk: ik kook graag en het bereiden van stoofvlees is mijn specialiteit. En bij stoofvlees met friet is een goed glaasje wijn op zijn plaats. Ondertussen wonen we al twee jaar in Lier en hebben we, in de vele contacten, een warme verbondenheid mogen ervaren. Hopelijk kunnen we, na corona, dit terug intenser beleven.

Stel je zelf voor in maximaal drie zinnen.
Ik ben 66 jaar, geboren in Nederland maar vanaf mijn 11e getogen in Leuven. Ik heb 11 fantastische kinderen en bijna 10 kleinkinderen. Ik ben germaniste van oorsprong maar heb ook een Drama Studies opleiding in Dublin gedaan. Ik ben jaren directeur geweest van de Steinerschool in Lier (vandaar dat ik uiteindelijk in Lier ben komen wonen) en geef er nu als gepensioneerde nog een paar uur les. Via de zondagsviering ben ik in het parochiewerk gerold.

Voor wat ben je verantwoordelijk in de pastorale eenheid?
Ik probeer het reilen en zeilen van de parochie zowat in goede banen te leiden nu Ludwien en Tony naar Nevele verhuisd zijn. We hebben in de parochie een goed team waar ik op kan steunen en waarin elk zijn verantwoordelijkheid neemt en dat is superfijn werken. Ik ben ook voorganger in uitvaarten. In de pastorale eenheid ben ik samen met Marc verantwoordelijk voor de diaconie. Zo ben ik in contact gekomen met Mondiale Werken en neem ik daar soms een begeleiding van een eindwerk of het nakijken – op taalgebied – van een stageverslag op.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Wat mij drijft is vooral de wil om een kerk neer te zetten die kort bij de mensen staat en tegelijkertijd die verticale lijn niet uit het oog verliest. Een kerk die alleen maar naar omhoog kijkt en de mensen naast zich vergeet werkt niet, maar een kerk die alleen naast zich kijkt en de connectie met 'hier boven' vergeet, werkt ook niet. Soms komen die ogenschijnlijk in conflict met elkaar, maar dan is het zoeken naar die weg die beiden verbindt net zo boeiend. Het ene voedt het andere en ik probeer vanuit die drive te werken. Ik zeg wel probeer, want ik weet dat dikwijls faal.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Op veel momenten: de geboorte van de kinderen, het zien ondergaan van de zon in de Stille Oceaan, maar vooral bij het sterven van twee mensen die mij zeer nauw aan het hart lagen: een heel dierbare vriend – een echte soulmate – en een paar jaar later mijn zoon. In beide gevallen moest ik over het 'nu' stappen om dat te verwerken en dan zijn er twee mogelijkheden: ofwel je vervalt in een depressie en in diepe diep rouw, ofwel je gaat de andere kant uit en dan kom je - zeker de eerste dagen - zeer dicht bij God uit en leert leven uit de nabijheid van Hem en hen. Vooral bij die vriend kreeg ik de gelegenheid – omdat ik me om geen praktische beslommeringen die bij een uitvaart komen kijken moest bekommeren – om heel dicht bij hem, ook al was de fysische afstand zo'n 950 km, de overgang naar 'de overkant' te maken en dan kom je God tegen.

Van welke muziek raak je ontroerd?
Ik ben geen fan van harde rockmuziek, maar eerder van klassieke muziek, ook al is Wagner voor mij op de meeste momenten toch te zwaar. Toch kan een ballade mij ook soms ontroeren. Ik heb ooit besloten om naar Lier te verhuizen door een bepaald liedje constant tegen te komen op de radio en toen voelde dat ik daar iets mee moest doen. Soms heeft een liedje ook een connectie en ontroert het daardoor. De eerste – en een tijdje de enige – CD van mijn dochter was 'the Final Countdown' en omdat we alleen een cd-speler in de auto hadden, werd dat liedje dus van en naar school elke dag meebrullend gedraaid tot het letterlijk mijn keel uithing. Als ik dat nu hoor brengt me dat automatisch terug naar die automomenten waar we met zijn allen zaten te zingen en dat ontroert ook. Ook de liedjes die gespeeld werden op Constantijns begrafenis (liedjes die hij graag hoorde) ontroeren nog steeds als ik ze op de radio tegen kom of ik ze een klas hoor zingen op school. Of een liedje als 'The Parting Glass' of 'May the road rise against you' dat we zongen aan het open graf van mijn goede vriend in Ierland triggert elke keer die ontroering.

Wat zijn uw interesses buiten de kerk?
Uiteraard mijn kinderen en kleinkinderen, maar ook de school ligt mij nog nauw aan het hart. Ik lees graag en ben ook geïnteresseerd in theater, alhoewel ik daar te weinig aan toe kom de laatste jaren. Ik ontdek ook graag nieuwe stekjes en dat hoeft daarom niet ver van huis te zijn. Ik ben ook nieuwsgierig en kan me soms vastbijten om van soms 'onnozele' dingen het fijne te weten te komen. Zo vind ik het bijv. boeiend om te weten te komen waar bepaalde straatnamen of namen van delen van een stad vandaan komen. Mijn huidige queeste op dat gebied is de vraag waarom Koningshooikt 'Jut' genoemd wordt.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Aan mijn ouders, alhoewel wij nogal strikt opgevoed werden. Aan mijn kinderen want die leerden mij dat wat ik plande en voor had, meestal toch weer overhoop gehaald kon worden (en mijn kleinkinderen doen nu net hetzelfde!), aan collega’s waar ik zoveel van leerde, aan mijn leerlingen die mij leerden soms echt te vertragen en opnieuw te beginnen, aan mijn teamleden in de parochie en parochiale eenheid en heel speciaal aan mijn zeer dierbare vriend kunstschilder uit Ierland die mij leerde dat schaduw even belangrijk is dan licht in het leven en dat een donker schilderspalet in je leven toch een kleurrijk schilderij kon opleveren en dat kwetsbaarheid zo belangrijk is. Hij heeft mijn leven – op mijn 50ste – daardoor wel een andere wending gegeven omdat ik opgevoed was in een sfeer van 'geen onzin, rug recht en verder'.

Welke boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
Parcival, zonder twijfel. De weg van Parcival is een van helend zoeken zoals een jongere op zoek gaat naar wie hij is en zoals wij als volwassenen steeds opnieuw moeten in vraag stellen waar we staan. Momenteel ligt 'Duizend schitterende zonnen' op mijn nachtkastje. Nadat ik 'de Vliegeraar' las verleden jaar, wilde ik toch ook dit boek lezen.

Wat is je lievelingseten?
Ik eet heel veel dingen graag en vind het ook leuk om nieuwe dingen te proeven, maar ik ben geen goede kok. In een restaurant ga ik soms voor iets wat ik totaal niet weet wat het is en laat me dan verrassen. Maar ik kan ook genieten van konijn met pruimen op grootmoeders wijze.

Welk Bijbelvers spreekt je aan?
'Wie de hand aan de ploeg slaat en omziet naar wat achter hem ligt is ongeschikt voor het Rijk Gods'. Dat betekent niet dat we het verleden moeten vergeten, want dat is een deel van ons, maar we mogen er niet in verdrinken. We mogen het meenemen, eruit leren en de ballast achterlaten onderweg.

Op welke manier kan jij je ontspannen.
Door met de kleinkinderen bezig te zijn (ook al kan dat fysisch inspannend zijn), een wandeling langs de Maas of de Oosterschelde te maken, een bezoek aan een museum, een rivier volgen van bron tot monding, een kopje koffie op een terrasje met anderen of zelfs alleen. Er zijn veel dingen waardoor ik alles kan loslaten.

Wat is voor jou schoon?
In eerste instantie komt bij mij dan 'juiste verhoudingen' op. Een gebouw, een schilderij, een muziekstuk, een landschap waar de juiste verhoudingen terug te vinden zijn spreekt me aan. Ook een mens die de juiste balans heeft tussen innerlijk en uiterlijk is mooi. Toch kan iets wat 'buiten verhouding' is, ook 'mooi' zijn, net omdat het niet perfect is. Schoonheid is niet 'iets' maar is meer de manier waarop je kijkt, denk ik. Op een dag dat je slecht gezind bent is niets mooi, maar als je met andere ogen kijkt kan zelfs een net nieuw aangelegde straat mooi zijn.

Stel jezelf voor in enkele zinnen.
Ik ben dus Jan Verheyen, 70 jaar, priester gewijd op 27 mei 1979. Ik heb mijn priesterstudies gedaan terwijl ik een job uitoefende. Toen ik priester gewijd werd, gaf ik les in het college in Westmalle, daarna in het college in Edegem. Daarna ben ik 9 jaar ACW-verbondsproost van het arrondissement Mechelen geweest tot ik in 1990 pastoor benoemd werd in Lier Heilig Kruis en 6 jaar later ook in Sint-Gummarus. De andere Lierse parochies heb ik er de jaren nadien gratis bijgekregen. Ik ben ook nog een vijftal jaren aalmoezenier geweest van de Marine in Kallo (als bijjob).

Waarvoor ben je verantwoordelijk in de Pastorale Eenheid?
Bij de oprichting van de Pastorale Eenheid in 2018 werd ik verantwoordelijke gemeenschapsopbouw (samen met Roger) en coördinatie van de PE. Daarnaast ben ik leidinggevend priester in de PE Mozes (Heist-op-den-Berg en Putte) en deken van Kempen-West.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Dan moet ik eigenlijk teruggaan naar de Chiro: de inzet als leider voor jonge mensen heeft mij zo aangesproken dat ik meer wilde. In een gesprek met Ward Bruyninckx, toen nationale proost van de Chiro, heeft die me op weg gezet om naar het seminarie te gaan. Reeds tijdens mijn seminarietijd kreeg ik in het college van Westmalle de verantwoordelijkheid over de internen: spel en studiebegeleiding, kleine en grote problemen, er kwam heel veel op me af. Ik heb altijd graag met jongeren gewerkt, ook in de CM, ook de jeugdbewegingen (ik was proost van Chiro, KSA, KLJ en KAJ in Lier, Mechelen en Edegem). Maar ook in de volwassenorganisaties heb ik graag gewerkt. En ik word vooral ook gedreven om aan verzorgde en mooie liturgie te doen. Daar word ik gelukkig van.

Beschrijf een moment in je leven dat je je dichtbij God voelde.
Als ik de dankbaarheid voel van mensen omdat je ze hebt kunnen raken tijdens een viering. En misschien heel eigenaardig, maar heel dikwijls is dat dan een uitvaart, waarbij zelfs een jongere me zegde bij de uitvaart van een tiener: 'ik heb God gevoeld'. En zelf mag ik dat ook met momenten ervaren. Ik weet God ook heel dicht bij me als ik een zwaar zieke het sacrament van de ziekenzalving mag toedienen. Ik voel me dan zo klein dat ik op dat moment Gods handen mag zijn. Maar ik mocht God ook ervaren als ik boven op de Bishorn stond, 4153 meters hoog in de Zwitserse Alpen.

Van welke muziek raak je ontroerd?
Ik beluister het liefst klassieke muziek en raak ontroerd van de eenvoudigste melodieën. Ik denk aan het Ave Maria van Caccini of het Largo uit het Piccolo Concerto van Vivaldi. Meer gekend ook het Adagio van Albinoni ... Maar evengoed aria's uit operettes die ik mijn vader altijd heb horen zingen.

Wat zijn uw interesses buiten de Kerk?
Dat is vooral geschiedenis van mijn stad, van een parochie, van een kerkgebouw. Ik heb ook een grote thematische verzameling postzegels over de pausen en in uitbreiding over kerkgeschiedenis. Maar dat is sinds ik pastoor geworden ben stilgevallen. Eigenlijk is mijn leven zo verweven met de Kerk dat ook mijn interesses daarover gaan.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
In de eerste plaats uiteraard mijn ouders die ondertussen beiden overleden zijn. Maar ook de president van het seminarie en geestelijke begeleiders die altijd in mij geloofd hebben.

Welk boek moet iedereen in zijn leven gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
Als Lierenaar moet je uiteraard een boek van Felix Timmermans gelezen hebben: Pallieter, Het Kindeke Jezus in Vlaanderen, De pastoor uit de bloeiende wijngaard ... de gedichtenbundel Adagio ... Ik heb het allemaal minstens drie keer gelezen. En een boek dat me heel veel gedaan heeft is 'De vliegeraar' van Khaled Hosseini, wat zich afspeelt in Afghanistan. Momenteel liggen er twee boeken op mijn nachtkastje: 'Universalis, de geheimen van Leonardo da Vinci', waarbij wetenschap, geschiedenis en misdaad samengeschreven zijn tot een thriller. En 'Jeruzalem' van Simon Sebag Montefiore, de geschiedenis van een explosieve stad vanaf koning David tot heden.

Wat is je lievelingseten?
Paling in 't groen, maar ik ben wel kieskeurig wie het klaargemaakt heeft. Een boterham met kaas en mosterd en daar een Orval bij lust ik ook altijd. Of frieten met vidévulling (niet het koekje).

Welk Bijbelvers spreekt je aan?
'Niet hij (Johannes de Doper) was het Licht, maar hij moest getuigen van het Licht' (Johannes 1, 8). Met dat evangelie ben ik in 1990 tot pastoor aangesteld in het Heilig Kruis, en in 1996 in Sint-Gummarus, telkens op de 3de zondag van de Advent. Dat zie ik dan ook nog altijd als mijn opdracht: getuigen van het Licht dat Christus is.

Op welke manier kan jij je ontspannen?
Gezellig samenzijn met vrienden, even alle zorgen weg, een weekendje in de Ardennen. Samen wandelen in de bossen, maar evengoed alleen als ik eind juni een weekje in Corbion-sur-Semois op vakantie ben. Voor mijn skivakantie, wat is sinds 1967 elk jaar deed, vrees ik nu wat omwille van mijn rugoperatie. Ook lezen doe ik veel en dat mag dan gerust een ontspannend boek, maar evengoed geschiedenis, van de stad Lier bijvoorbeeld, de figuur van Sint-Gummarus en de zalige Beatrijs.

Wat is voor jou schoon?
Dat kan heel wat zijn, als het me maar ontroert.

Stel jezelf voor in 3 zinnen.
Ik ben Guy van den Broek. Ik ben opgegroeid als tweede oudste in een gezin met zeven kinderen. Fantastische jeugd gehad. Succesvolle schoolloopbaan doorlopen en beroepsmatig bezig geweest met vorming en opleiding in het bedrijfsleven. Actueel gepensioneerd maar dat is blijkbaar geen rem gebleken om actief te blijven.

Waarvoor ben je verantwoordelijk in de Pastorale Eenheid?
Samen met Jens ligt mijn verantwoordelijkheid bij catechese en verkondiging. Inhoudelijk een bijzonder waardevolle materie waarin je zelf doorlopend kan bijleren. Vormelingen en eerstecommunicantjes hebben het in zich vaak inspirerend op je in te werken wat maakt dat met samen met hen naar hun hoogdag toewerken iedere keer weer anders is. Je kan je namelijk niet voorbereiden op de spontaniteit van kinderen. De basis van 'verkondigen' is getuigenis afleggen van je geloof, daarnaar leven in woord en naar daad en daar vooral niet beschroomd om zijn.

Wat drijft je? Wat is je roeping?
Het leven 'an sich' is een gigantische drijfveer. Beseffen dat je iedere dag een verantwoordelijkheid hebt op te nemen tegenover mijn gezin en ten overstaan van het milieu waarin ik me beweeg. Daarvoor is het nodig overwogen daadkrachtig te zijn, een luisterend oor te hebben en te trachten alles wat empathie inhoudt na te streven. Dat is wellicht eerder een antwoord op en in het leven dan wel een roeping ...

Beschrijf een moment in je leven waarop je je dicht bij God voelde.
Als zesjarige mocht ik voor de eerste maal de mis dienen. Weliswaar goed voorbereid, was het eerste 'optreden' in de Kerstnacht van 1961 een belevenis die me altijd is bijgebleven. Zo dicht alles wat in mijn ogen toen direct met God te maken had, heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Dat gevoel, die kick, heb ik terug ervaren bij de geboorte en het doopsel van mijn kinderen.

Van welke muziek raak je ontroerd?
Het voelt wellicht wat clichématig aan maar ik word rustig van klassieke muziek. Mozart ligt in de bovenste schuif omwille van het serene van verschillende van zijn werken maar ook Verdi kan me bekoren omwille van de levendigheid van zijn muziek. Moderne muziek, waarmee ik alle dagen (soms keihard) word geconfronteerd mist m.i. nogal eens karakter.

Aan wie ben je het meeste dankbaarheid verschuldigd?
Zonder twijfel aan mijn echtgenote. Benevens haar werk als verpleegkundige, de motor van ons gezin, de drijvende factor in ons samen-leven, gekoppeld aan een buitengewone zorgzaamheid. Lof ook voor mijn kinderen die me geregeld een spiegel voorhouden, die vasthouden aan de geleerde principes en die, ongeacht hun drukke bezigheden, steeds de weg naar huis weten te vinden. Daar wordt een mens dankbaar van.

Welk boek moet iedereen gelezen hebben? Welk boek ligt op je nachtkastje?
Ik heb kilo's vakliteratuur verslonden maar daar heeft niemand wat aan. Het boek 'dieptepsychologie' van Prof. Dr. J.H. Van den Berg weerhoudt actueel mijn aandacht. Misschien wat zwaar op de hand maar enorm boeiend. De psychologie wordt besproken in het kader van haar geschiedenis. Niks om op een nachtkastje te leggen maar de ideale remedie tegen T.V.-itis.

Wat is je lievelingseten?
Ik ben verzot (op goed klaargemaakt) lamsvlees met een goede wijn in afwisseling van de gewone dagelijkse kost. De meeste 'uitheemse' voeding, al hoewel zeer tendentieus, is niet echt aan mij besteed. Samen eten is samen genieten zonder aan exploratie te doen in je bord om te achterhalen wat je eet. Ieder zijn 'meug', zeker?

Welke Bijbelvers spreekt je aan?
Mattheus 28,19-20: 'Ga dan heen, onderwijs alle volkeren, hen dopend in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest en leer hen alles wat ik u geboden heb in acht te nemen'. Een essentieel vers uit de Bijbel, zeker in deze tijden. Ga naar mensen toe ... wacht niet af tot ze zelf komen. Deel het geloof of zoals eerder al gezegd leg getuigenis af. Neem verantwoordelijkheid op in geloofsbeleving en neem initiatief, zoals het nu gesteld is, tegen alle weerstand in. Een opdracht die duidelijk is voor alle gelovigen. Behalve voor wat het dopend facet betreft, lijkt het me een zeer fundamenteel gegeven dat iedere gelovige zich ter harte zou moeten nemen. Vanzelfsprekend kan je niet op elke hoek van iedere straat gaan preken maar een consequente levensstijl en een engagement binnen het kerkelijk leven, kan een behoorlijke aanzet zijn als antwoord.

Op welke manier kan je je ontspannen?
Tuinieren draagt mijn voorkeur weg. Enerzijds omdat mijn grote tuin enorm onderhoud vergt maar anderzijds werkt de natuur heilzaam in op drukke, moderne mensen. Weersomstandigheden spelen daarbij geen rol. Ik heb bovendien het geluk midden in de natuur te wonen wat maakt dat ik, wandelend in mijn directe omgeving, me instant ontspan zonder dat ik inspanningen moet doen om te ontspannen.

Wat is voor jou schoon?
Wat schoon is, moet eenvoudig zijn. We leven al te nadrukkelijk in een gecompliceerde wereld. We moeten zo vaak en zo hard ons best doen om ons te handhaven en om te kunnen voldoen aan de verwachtingen van de samenleving ... althans dat is wat we denken. Waarom niet eens proberen in alle rust en kalmte naar die wereld kijken en eens moeite doen om schoonheid te zoeken in de eenvoudige dagelijkse dingen? Wie het probeert, verrast ongetwijfeld zichzelf!