Vrijheid en kwaliteit sluiten elkaar niet uit als het om onderwijs gaat. Mede daarom is de eenheidsworst die ontstaat door steeds meer gedetailleerde eindtermen in te voeren, niet wenselijk. Kwaliteitsverlies kwam er in het onderwijs trouwens niet door een gebrek aan eindtermen. Moet er vooraf aan de eindtermendiscussie niet eerst een fundamenteler debat gevoerd worden over de rol van de overheid in het onderwijs? Dat opperen alvast vier christendemocraten waaronder Frank Judo in Tertio nr. 1.107 van 28/04/’21.
Mogen we de olifant in de kamer even benoemen? Eindtermen zijn geen nieuwigheid in het onderwijsbeleid. Ze doken voor het eerst op in onze regelgeving in 1997. Wie het Vlaamse onderwijs dus verdenkt van kwaliteitsverlies, kan er niet omheen dat een belangrijk deel van dat verlies niet is ontstaan bij gebrek aan eindtermen, maar met de toepassing van de eindtermen. We kunnen ons dus niet van de indruk ontdoen dat de hele discussie de zoveelste herhaling is van een oud verhaal: als beleid niet werkt, durft niemand te erkennen dat er onjuiste keuzes zijn gemaakt, maar wordt gauw beweerd dat er onvoldoende van hetzelfde beleid is geweest. Politiek gezien lijkt het zelfmoord op zijn stappen terug te komen, dus vragen we meer van hetzelfde.
