Alain Babylon, kennismaking met onze nieuwe pastoor

Op maandag 13 juni zaten Paul en Eric, als eindredacteurs van uw weekblad "Kerk & leven", samen met pastoor Alain Babylon, rond de tafel. Tijdens het gesprek konden we met hem een stukje meegaan doorheen zijn levensjaren, van gedachten wisselen over heden en toekomst en luisteren naar zijn toekomstvisie.
Dit gesprek willen we samen met jullie delen.

Op 22 maart 1952 zag ik het levenslicht in Menen. Kort nadien verhuisden mijn ouders naar de Westhoek in het abdijstadje Lo, nabij Veurne. Als kind groeide ik in het stadje op maar mijn jeugd speelde zich vooral in Gent af daar ons gezin zijn intrek nam in de Oost-Vlaamse hoofdstad.
Ik werd zeer christelijk opgevoed en de christelijke inspiratie kwam vooral van mijn moederskant. De bijbel was een zeer vertrouwd boek in de woonkamer. De kiem tot de keuze van het priesterschap is vooral binnen ons gezin ontstaan. Daarin werd ik op de eerste plaats door mijn moeder maar eveneens door nonkel pater Oblaat en mijn doopmeter gesteund. Er werd steeds verteld dat aan de “vonte”, de doopvont, mijn  doopmeter de wens uitsprak dat ik priester zou worden. Spijtig genoeg heeft zij mijn priesterwijding niet meegemaakt. Op 3 juli 1982 werd ik in de St-Baafskathedraal in Gent priester gewijd.

Heel wat van mijn jeugdige tijd spendeerde ik aan de jeugdbeweging, de KSA, waar ik later zelf leider en groepsleider werd. De jeugdwerking bleef mijn aandacht gaande houden. Zo slaagde ik erin om samen met 2 studenten in Evergem een scoutsgroep op te richten, een groep die nog regelmatig met mij contact opneemt. Eveneens in Geraardsbergen ontmoette ik christelijk geïnspireerde jongeren die actief en op positief ingestelde manier hun krachten ten dienste van de jeugdwerking stelden. Eind september neem ik van deze parochies afscheid; ik ben er steeds graag pastoor geweest. Een laatste verwezenlijking was samen met de
medeparochianen er voor te zorgen dat de eeuwenoude beelden van nieuwe sokkels werden voorzien. De stenen apostelbeelden komen uit Noord-Frankrijk. Door de zorgen van de kerkraad konden ze  worden geplaatst. Prachtig! Zelf zal ik er echter niet meer kunnen van genieten.

Het bisdom wordt hertekend en daar komen heel wat verschuivingen bij kijken. Zo werd ik door onze bisschop gevraagd om pastoor-moderator te worden van de nieuwe parochie Brakel–Lierde binnen het nieuwe dekenaat Zottegem. Een opdracht die ik met volle moed aanvaardde in de overtuiging er iets prachtig en toekomstgericht uit te bouwen. Ik heb reeds ervaren dat er in deze nieuwe parochie al heel wat voorbereidend
werk is geschied en welbepaalde krachtlijnen zijn uitgezet. Toch staat er ons nog heel wat werk te wachten.
Ik hoop op een vlotte samenwerking vanuit een uitnodigende werking, gestuurd door een sterke parochieploeg. De komende tijd zal het er vooral op aankomen om te luisteren naar de noden binnen de nieuwe parochie.

Om even over na te denken. Gedachte van de pastoor, destijds meegegeven aan de parochianen van de parochies in Aalter.
“In een tijd waarin nogal eens snel gedacht wordt dat het christelijk geloof op de sukkel is, kan een levendige kerkgemeenschap verrassen. Maar wie dagelijks met het leven van de parochie bezig is, weet dat er heel veel mensen beroep op haar doen en velen haar ondersteunen. De kerkgebouwen van onze parochies kan je niet missen. De torens en het geluid van de klokken wijzen de weg naar onze kerken. Maar deze kerken zijn uiteraard veel meer dan mooie en grote gebouwen. Ze zijn symbolische middelpunten van onze parochies. Achter deze gebouwen zit een hele wereld van inzet en gemeenschap. In de kerk speelt zich het leven van mensen af: kinderen worden er gedoopt, jongeren gevormd, echtparen huwen er en we nemen er afscheid van onze geliefden. Het leven in al zijn facetten, goede en minder goede, vreugdevolle en verdrietige krijgen er een plaats. Daaromheen is er een hele wereld ontstaan van mensen die het kerkgebouw aantrekkelijk en gebruiksvriendelijk maken, die helpen tijdens de diensten, die zieken bezoeken en communie dragen, liturgie voorbereiden, zingen en catechese geven. Er zijn ook de verenigingen die mensensamenbrengen. In deze tijd zoeken mensen ,meer dan ooit, naar de zin van hun leven hier op aarde en stellen ze de vraag naar spiritualiteit en waarden. Een kerkgemeenschap wil door haar activiteiten deze zoektocht mee begeleiden en helpen zoeken naar antwoorden.”

Dank aan pastoor Alain voor de fijne babbel en het luisterend oor.
Eric Van Steenberge –Paul Loman