WOORD VAN DE DEKEN : Leerlingschap van Jezus
Wat is normaal in het christendom?
Aartsbisschop José Gomez van Los Angeles deed een boude uitspraak: ‘Jezus Christus is niet gekomen om te lijden en te sterven aan het kruis om 'cultuurkatholieken’ te maken.
Het was een uitspraak die me triggerde en me deed nadenken over wat nu als normale katholieke geloofsbeleving mag worden beschouwd.
Want als je tegenwoordig zegt dat je bidt, in de bijbel leest, naar de kerk gaat en in je vrije tijd je dienstbaar maakt in de gemeenschap en de samenleving, word je niet zelden weggezet als een hardliner of extremist.
Volgens sommigen behoor je dan tot een groep die zal verdwijnen en zal enkel het cultuurchristendom overblijven.
Niet zelden denkt men dat je over anderen wil oordelen, als je op zoek gaat naar wat normaal is.
Laat me duidelijk zijn van bij het begin: het is niet mijn bedoeling om te oordelen over welke geloofsbeleving dan ook.
Het gaat ook niet over goed en slecht. Maar de vraag ligt wel open: wat mag je als normaal beschouwen in een Rooms-katholieke gemeenschap? Wat betekent het voor mij en voor de kerkgemeenschap, dat Christus voor mij geleden, gestorven en verrezen is?
Het is een feit dat Jezus leerlingen wou. Niet alleen tijdens zijn aardse leven, maar ook daarna.
Die leerlingen werden erop uitgezonden om het Goede Nieuws te verkondigen en opnieuw andere leerlingen te maken. Hij wilde mensen met wie hij sterk verbonden kon leven; mensen die Hij zou vergezellen in hun leven door zijn aanwezigheid door de Heilige Geest.
Door zijn Geest zou Hij zijn leerlingen kracht geven en blijvende inspiratie. Daarvoor dienden ze met Hem verbonden te blijven zoals een wijnrank aan de wijnstok.
En dat die verbondenheid een actieve betrokkenheid is van God met de mens; de idee dat je met Jezus Christus in relatie leeft als zijn leerling en daardoor ook broeder en zuster bent van elkaar, is een idee die in het Westerse Christendom niet meer zo sterk wordt aangevoeld. Dan druk ik het nog zwak uit. Toch brengt dit ons dicht bij de kern van de geloofscrisis waarin we zitten.
Wat verstaan we onder een levende geloofsgemeenschap?
Een levende geloofsgemeenschap is een gemeenschap van broeders en zusters die niet alleen het geloof in Jezus Christus delen en trachten te beleven, maar die er ook op uit is om die kostbare schat die ze zelf heeft ontvangen door te geven.
Dat wil zeggen dat ze steeds zoekt om voorwaarden de creëren om een persoonlijke ontmoeting mogelijk te maken tussen een individu en Jezus Christus.
Het is juist de relatie met Jezus Christus die de gemeenschap levendig houdt en haar er voortdurend aan herinnert dat ze er is om die boodschap uit te dragen. Het maakt het wezen uit van de gemeenschap.
Paus Benedictus XIV drukt het als volgt uit: “Christen zijn is niet het resultaat van een ethische keuze of een verheven idee, maar van het onvoorziene treffen met een persoon, die het leven een nieuwe horizon en een beslissende richting geeft.”
Het geloof doorgeven is meer dan alleen maar bepaalde gewoonten of een geërfde religieuze identiteit, normen en waarden doorgeven. Het is een identiteit die voortvloeit uit de ervaring van het leerlingschap van Jezus. Wat ons door middel van de evangeliën overgeleverd wordt, is de beleving van de leerlingen met Jezus. Ook vandaag kunnen we niet overdragen wat we zelf niet of niet meer geloven en beleven. Geloof kan je dus niet overdragen als je niet in het centrum van het geloof gaat staan: namelijk de relatie met Jezus Christus.
Levend geloof en een levende gemeenschap komen tot stand door drie spirituele tochten.
Dat zijn drie tochten die het leerlingschap met Jezus tot stand brengen.
De eerste is de persoonlijke innerlijke reis van een geleefde relatie met Christus die resulteert in een doelbewust leerlingschap.
De tweede reis is een kerkelijke tocht die gemaakt wordt door het ontvangen van de initiatiesacramenten zoals daar zijn doopsel, vormsel en eucharistie.
De derde reis is de reis waar dat geloof handen en voeten krijgt in de beleving van het geloof in de werken zoals naastenliefde, gemeenschapsleven en het gezonden worden om het evangelie uit te dragen.
Voor Sherry Weddell die deze drie tochten onderscheidt, dienen ze alle drie gemaakt te worden om te kunnen spreken van ‘normaal katholiek geloof’. Leerlingschap van Jezus. Velen zullen zich geen vragen stellen over de eerste reis als de tweede en de derde gestalte hebben gekregen. Nochtans zit in de eerste reis de sleutel voor het doorgeven van het geloof.
Misschien kunnen deze drie tochten ons ook doen nadenken over onze relatie met Jezus en de levendigheid van onze kerkgemeenschap. Wat beschouwen wij bijvoorbeeld als normaal voor ons christelijk leven en onze kerkgemeenschap en in hoeverre wijkt onze eigen geloofs- en kerkbeleving af van wat wij normaal vinden?
(Sherry A. Weddell is medeoprichter en directeur van het Catherine of Siena Institute in de USA. Ze is de auteur van het ‘Called & Gifted’, charisma-onderscheidingsproces voor katholieken en verschillende boeken, waaronder de wereldwijde bestseller Forming Intentional Disciples: the Path to Knowing and Following Jesus over evangelisatie en het maken van discipelen in de 21e eeuw. Sherry en haar vele medewerkers hebben samengewerkt met 225.000 katholieke geestelijken, religieuzen, leiders en parochianen in meer dan 1.000 parochies in 230 bisdommen over de hele wereld.)
Emmanuel Vidts
Pastoor-deken
