In een statig huis halfweg de Keizer Karelstraat vind je de gemeenschap van zusters Bernardinnen in Gent. Met zes zusters vormen ze de communauteit Rabboeni. In hun tuin loopt een wandelpad naar ‘de overkant’, het gemeenschapshuis Ruach waar studerende of jong-werkende meisjes verblijven.
Wie er op een maandagavond aanklopt, kan meebidden in het vespergebed met de verzamelde Rabboeni-Ruach & Camino-gemeenschap. En ook elke ochtend om 7u00 (jawel!) wordt het gemeenschappelijke gebed tot God gericht in de eucharistie en lauden. De moeite waard om te leren kennen, zo dachten we vanuit de redactie. En dus stuurden we een verslaggever op ontdekkingstocht…
Een hartelijk onthaal op een winterse avond maakt dat men zich onmiddellijk thuis voelt bij zuster Hilde, die me meeneemt doorheen de tuin naar Ruach. Daar liggen boeken en blaadjes te wachten op al wie wil meebidden. Heel bewust gaan de zusters al een tijdje voor het gebed begint in de kapel zitten: ‘zomaar vanuit de drukte van het dagelijkse leven in de kapel binnenvallen, en onmiddellijk beginnen bidden of zingen… dat werkt niet voor mij. Soms duurde het tot halfweg het gebed vooraleer ik daadwerkelijk besefte dat ik aan het bidden was. Daarom hebben we nu afgesproken om tien minuten eerder die stilte-drempel over te gaan, en ons hart rustig te maken om te kunnen bidden. Het helpt voor onszelf persoonlijk, maar ook voor onze jongeren…’
We zingen samen de vespers, begeleid op citer door zuster Bieke. Iedereen zingt mee, en langzamerhand voel je in de kapel echt de rust neerdalen. Geen wonder dus dat bij de oproep tot voorbede er spontaan erg mooie vragen tot God worden gericht. Vanuit het diepste van hun hart bidden de zusters én de jongeren om de noden van kerk en wereld. ‘Is dat ook niet de kern van onze roeping’, zo getuigt één van de zusters achteraf, ‘dat we in het midden van deze drukke wereldse stad een plaats mogen zijn waar er tijd en ruimte is voor gebed? Is het niet één van de mooiste taken die we kunnen doen, om voorspreeksters te zijn bij God en de zorgen van zovele mensen met ons mee te dragen in ons gebed? We zijn immers geen congregatie die gesticht is vanuit een bepaald werk (onderwijs, ziekenzorg, …), maar weten ons -als geassocieerde leden van de grote Cisterciënzerorde- vanuit onze contemplatieve onderstroom gezonden naar ons werk en onze engagementen buitenshuis en binnenshuis. We gaan dus wel werken, sommigen van ons in ziekenzorg of onderwijs, sommigen in pastorale taken. Maar vóór dit alles beginnen we onze dag in de kapel met 1u15 gebed (meditatie, lauden, eucharistie). Is dat geen luxe?: veel mensen in een gezin beleven immers elke morgen weer die typische morgen-rush om tijdig alle gezinsleden op school, in de crèche of op het werk te krijgen. Op dat uur mogen wij ons volledig vrijmaken om met God in gesprek te gaan…én al deze mensen mee te dragen’.
De sobere inrichting van de kapel nodigt ook uit om te zoeken naar verinnerlijking, en alle ballast van de dag even achter te laten. Je kan je laten raken door ambo of altaar, parallel tegenover elkaar in de ruimte, of door het kruisbeeld of Mariabeeld, of zomaar door een kaars of een bloem. Jongeren uit Ruach getuigen op de website van het klooster ‘hier kreeg ik de kans om te groeien in geloof, hier heb ik gevoeld wat het betekent om gelovig in het leven te staan, en de regelmaat van het gebed op maandagavond is stimulerend voor mijn eigen bidden’. Is het inderdaad geen goed uitgangspunt, om de week samen biddend in te zetten? En dat er na het gebed een lekkere maaltijd volgt, zal zeker ook wel bijdragen aan de vorming van deze gemeenschap: wie dacht dat zusters altijd héél ernstig en bedaard door het leven gaan, moet dringend eens de humor en de plagerijtjes gaan beluisteren! Niet alles wat uw verslaggever hoorde is voor publicatie vatbaar…
Na dit gezellige samenzijn bij de jongeren in het gemeenschapshuis, was er nog tijd om met de zusters in gesprek te gaan. Het obligate voorstellingsrondje begon met de typische ‘biografische’ gegevens, zoals de verhalen over waar de zusters werkzaam zijn. Maar doorheen de weetjes klonk al gauw een aantal mooie getuigenissen. Een zuster vertelt: ‘ik geef les aan pubers, in het secundair onderwijs… niet de makkelijkste groep, maar ik doe het met hart en ziel. Ik zet me ook in voor de werkgroep ‘zorg op school’, want het kan toch niet zijn dat we als leerkrachten de jongeren enkel maar als puberende lastige leerlingen zien. In elk kind wil ik het goede zien… wat me dat ook kost aan extra werk of inzet of tijd. Want als je met zo’n project begint, dan heb je nooit meer gedaan !’. Een andere zuster ontdekte dat ze haar levenslange roeping om ‘iets in de missies te gaan doen’ eigenlijk gewoon om de hoek van de volgende straat kan waarmaken: meewerken in een sociale dienst in onze stad, in de zorg voor de meest arme, kwetsbare vluchtelingen en vreemdelingen. ‘Dat maakt me echt gelukkig. Je kan me nooit straffen door te zeggen dat ik daar moet gaan werken… ik leef daarvoor !’.
Samen gemeenschap vormen in hun huis maakt de Rabboeni-gemeenschap dus zeker niet tot een eilandje in de stad. Integendeel. Ze zetten zich volop in binnen de nieuwe parochie in Gent-Centrum: ze zijn in de kathedraal ingeschakeld in de zondagsliturgie, ze nemen deel aan de zondagse ontmoetingen, en leven mee met de gebeurtenissen in het leven van onze parochianen. En omgekeerd bieden ze graag aan dat hun gemeenschap open staat voor de parochianen. We mogen op hun gebed rekenen wanneer ons een zorg ter harte gaat: even aan de zusters laten weten dat je Gods steun zoekt, of dat je om zegen vraagt over je leven, en ze nemen je intentie op in hun morgeneucharistie. Je gedragen weten door het gebed van de zusters, als het bidden je zelf soms moeilijk valt: het heeft al meerdere mensen effectief geholpen in moeilijke levensomstandigheden. Geen schroom dus, om de zusters aan te spreken of te contacteren hiervoor. Zelf gaan meebidden is natuurlijk ook een optie: wie als vroege vogel om 7u00 aanwezig is, kan de eucharistie-met-lauden meebidden (maandag-vrijdag), in de schoolvakanties om 7u30. Het avondgebed wordt gebeden om 18u30 van maandag tot vrijdag. Aankloppen of –bellen bij Ruach.
Meer info?
