Joke, welkom in Gent Centrum… Ben jij nieuw hier in onze stad?
Neen, ik ben Gentse in hart en ziel ! Ik heb hier gestudeerd, en ben hier dan ‘blijven plakken’ zoals zovele studenten. Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd, met als specialisatie musicologie. Ik gaf een jaartje les, maar begon nadien aan de opleiding aan het HDGI. Ondertussen werkte ik drie jaar in de abdij in Drongen als verantwoordelijke voor de klasretraites. Daarna verdween ik een drietal jaar uit Gent, in de periode dat ik parochieassistente was in Maldegem bij Stefaan De Paepe. Toen woonde ik een tijdje in Aalter. In 2003 kwam ik terug in Gent wonen, toen ik de overstap maakte van de parochiepastoraal naar de zorg-pastoraal. In Zomergem kwam er een plaats vrij, als pastor in het WZC Ons Zomerheem. Mijn taak daar is in de afgelopen 14 jaar gegroeid en uitgebreid, tot een erg gevarieerd geheel : liturgie, individuele begeleiding en gesprekken, ethisch referente, en zelfs websitebeheer. De laatste jaren zien we het belang van een zorgvuldige communicatie rond ethische thema’s steeds meer groeien : een evenwicht tussen enerzijds het correct kennen van de wetgevingen én die nauwgezet uitleggen en toepassen, en anderzijds het empatische begrip voor elke individuele situatie, dat is de uitdaging. Eén van de dingen die ik in Zomergem ook mocht doen, sedert al een zestal jaar, is het voorgaan in alle uitvaarten in gebedsdiensten : we probeerden er om met mooie bijbels-geïnspireerde taal, symbolen en muziek een zinvolle christelijke boodschap te brengen in momenten van verdriet.
Maar nu kom je dus terug naar Gent… wat trekt je zo in die parochiepastoraal?
Laat dit duidelijk zijn, ik heb in die Zomergemse jaren de stadspastoraal nooit losgelaten. Samen met Ria Van Overbeke ben ik als vrijwilliger blijven meewerken aan verschillende projecten : de filmclub ‘Zin in Film’, het Machariusproject, de interreligieuze bijbelreeksen met Marc Loos en Bernard De Cock, het Lopend-Vuur-project, … Ik leidde ook een zangavond en een lectorenavond, en mocht een tijdje deel uitmaken van de werkgroep vorming van het dekenaat. Dus: de liefde voor de parochie is nooit weg geweest!
Heel de hervorming van dekenaat en parochie, met alle veranderingen van pastoors en structuren, is daarbij een extra uitdaging waar ik eerlijk gezegd nog een beetje moet aan wennen.
Gelukkig ken ik al heel wat mensen in Gent, die me goed hebben onthaald tijdens deze inwerkperiode: ik voelde een warm welkom ! Ik denk trouwens dat we ook in de parochie een delicaat evenwicht moeten zoeken, net zoals bij die ethische kwesties in Zomergem. Een evenwicht hier tussen het waarderen van het verleden, met alle inzet van zovele mensen die de kerk in Gent hebben gemaakt tot wat ze nu is, én het werken aan toekomst, vanuit de nieuwe visie.
Denk je niet dat die nieuwe visie, en die toekomst, voor veel mensen van vroeger nogal radicaal en vreemd overkomt?
Tja, ik voel dat zelf ook… ik heb twintig jaar geleden ook vormselcatechese gegeven, met een eigen groepje van vormelingen die om de veertien dagen bij mij thuis kwamen; en ik kom uit een parochie waar er een kinderkoor, een jongerenkoor, een dameskoor én een gregoriaans mannenkoor was, elk met meer dan 30 leden, waarbij elk koor zijn eigen mis mocht verzorgen in elk weekend… ! Ik ken dus maar al te goed die vragen en verzuchtingen: ‘was het vroeger dan allemaal zo verkeerd wat we deden? jammer dat dit nu allemaal niet meer mogelijk is, en dat we nu met zo weinig meer overblijven…’
Maar met de realiteit van vandaag in onze parochies wat beschikbaarheid van vrijwilligers én professionelen betreft, denk ik dat er keuzes moesten gemaakt worden.
De standpunten van het bisdom, en de visie waaraan we nu samen werken lijken me gefundeerde en aanvaardbare keuzes. En trouwens : als we de geschiedenis van onze kerk en ons geloof bekijken, dan zijn het juist op die momenten van radicale veranderingen en crisis dat het diepste geloof werd gevonden. Ik hou nogal van de verhalen uit het joodse testament van de bijbel, en ook daar zien we dit terug : pas wanneer het volk in minderheid was, en in ballingschap was, oude structuren omver gegooid waren, en het volk droevig neerzat ‘by the rivers of Babylon’, dan pas werd de diepste grond van het mysterie van God ontdekt… Dat Hij eeuwig is, aan het begin staat van de schepping, en die schepping nooit laat vallen… Dat Hij rechtvaardig is, maar ook barmhartig… Dat Hij ongezien is, maar toch dichtbij…
Dat klinkt wel erg bijbels en een beetje hoogdravend hoor… hoe moeten we dat voelen als we niet goed weten waar de toekomst van onze kerk naartoe gaat?
Ik heb geen pasklare antwoorden, ik kan alleen maar antwoorden hoe ik daarmee omga… Voor mij zijn liederen vaak een leidraad en een steun. Mag ik daarom een lied voorstellen als antwoord op deze vraag: 'Zolang wij ademhalen'... Het komt uit onze Zingt Jubilate, op een tekst van Sytze De Vries. Het zegt iets over de schoonheid van het samen zingen (als dirigente kan ik dat alleen maar onderstrepen natuurlijk !). Maar meer nog zegt het twee heel cruciale dingen. Ten eerste : het lied en de kracht om te zingen, is ons gegeven van God zelf… De dichter zei ooit : de toonhoogte van het leven is ons gegeven, de melodie maken we zelf.
Dat blijft toch de kern van ons geloof? Dat er een mysterievolle, scheppende kracht is die nooit ophoudt om het leven nieuw te maken, en dat die kracht ons uitdaagt om iets zinvols te maken van de melodie van ons leven?
En ten tweede: als we al onze stem verliezen door de omstandigheden in de kerk of in ons persoonlijk bestaan, en als onze adem gebroken is: dan is het juist die gemeenschap die nooit ophoudt te zingen, die ons verder kan dragen. Het is voor mij een belofte én een opdracht tegelijkertijd. Een geruststellende belofte dat we ons ook wel eens moedeloos en klein mogen voelen, want dat anderen dan wel zullen zingen voor ons… Maar dus ook een opdracht : dat wij voor elkaar moeten zingen over geloof, hoop en liefde, om de anderen te dragen doorheen de ademloze donkere nacht… Voor mij is dit lied telkens weer een inspiratiebron om verder te doen, om te blijven hopen op die nieuwe vergezichten, te blijven geloven in het eeuwige bruiloftsfeest, gedragen door de liefde van de mensen rondom mij, die mij gegeven zijn, tot kleur en samenklank… Aan die samenklank wil ik meewerken in Gent !
Pascal Veeckman