Homilie 1ste adventszondag C-jaar
“Als ik weet dat je om vier uur komt,” zei de vos tegen de kleine prins, “begin ik om drie uur al gelukkig te worden. Hoe later het wordt, des te gelukkiger voel ik me. En om vier uur word ik al onrustig; zo zal ik de waarde van het geluk leren kennen! Maar als je op een willekeurige tijd komt, dan weet ik nooit hoe laat ik mijn hart klaar moet maken…”
“Als ik weet dat je om vier uur komt…”: Ja, dierbaren, we kennen wellicht allemaal dat gevoel: dat we vol ongeduld de wijzers van de klok gadeslaan en de uren en minuten aftellen omdat we zo intens uitkijken naar de thuiskomst van een geliefde, het blij weerzien van iemand die ons nauw aan het hart ligt. Uit je bed komen en weten dat je die dag een ontmoeting, een afspraak hebt die je hart gelukkig maakt: dat kleurt toch heel je doen en laten. Geen wonder dat mensen ons misschien luidop zeggen: “Amai, ge zijt zo goed gezind vandaag!”
Leven is inderdaad wachten en verwachten. Gespannen uitkijken naar de komst van een kindje en er tijdens de zwangerschap al volop mee rekening houden. Gespannen uitkijken naar de uitslag van je examens of sollicitatiegesprek, gespannen uitkijken naar de nieuwe auto of salon die je hebt besteld, nieuwsgierig willen weten hoe het laatste lief van je jongste zoon er nu zal uitzien. Leven is wachten en verwachten. En in dat wachten zijn we geen grootmeesters. We leven immers in een samenleving en cultuur die het wachten en verwachten heeft verbannen en doodverklaard. Je tijd afwachten is blijkbaar voorbijgestreefd en ouderwets. We zijn instant-mensen: elk verlangen dat nu ons hart binnenwandelt moet binnen de kortste keren worden ingevuld. Waarom zouden we wachten tot na Sinterklaas om de kerstboom in huis te halen? Het leven is al zo kort!
Advent is beseffen dat leven wachten en verwachten is en dat we best ons hartje klaar maken voor de komst van Jezus in ons hart, in de herberg van onze samenleving. Kerstmis vier je immers niet enkel op 24 december, haastig tussen twee andere eindejaarsfeestjes in. Kerstmis bereid je voor, als een moeder die de ganse namiddag bezig is met de kookpot die ze ’s avonds haar gezin zal toebedelen. Als een student die de examenweek niet afwacht om zijn boeken open te doen, als een echtpaar in verwachting dat week na week de kinderkamer in orde brengt, als een bejaarde senior die er zich op voorbereidt ooit te moeten sterven. Adventsmensen, mensen van verwachting worden, is de uitdaging die we bij de aanvang van dit gloednieuwe kerkelijk jaar, aangaan.
Gelovig leven is immers verwachtend in het leven staan. Wie niets meer te verwachten heeft, is levend dood. Wee de mens die niets meer heeft om naar uit te kijken! Wee de mens die in zijn oude dagen de dood ziet als een absoluut eindpunt en niets meer van God durft te verwachten. Hij is staande dood. Adventsmensen worden is beseffen dat geloven uiteindelijk betekent: ik verwacht veel, ja zelfs al mijn geluk en al mijn levensvervulling van God zelf. Wie niets van God verwacht, gelooft niet meer. Advent is beseffen: gelovig leven is naar God toeleven, Hij is de komende, koortsachtig, vol verwachting op zoek naar ons, als de barmhartige Vader die op uitkijk staat.
“Als ik weet dat je om vier komt,” zegt de vos, “zal ik om drie uur al gelukkig zijn. Ik weet graag wanneer ik mijn hart moet klaarmaken.”
De aanvang van deze advent, broeders en zusters, is een unieke kans om ons hart tijdig klaar te maken, en hoopvol, verlangend naar Kerstmis toe te leven.
Gino, 30 november 2025
