HEB ELKAAR LIEF!
U hebt ongetwijfeld de vele commentaren, meningen, voorspellingen, opinies, gelezen of gehoord m.b.t. de nieuwe paus. Wie hij zou moeten zijn, wat hij zou moeten doen, wat hij zou moeten zeggen ... Je zult maar paus zijn in deze zeer diverse wereld!
Wat ikzelf het meest interessant vind, is de column in de De Standaard, onder de titel Jammer, die nieuwe paus is katholiek. Grappige titel, eigenlijk. Ironisch zeker. Het gaat erom dat we de paus waarderen als hij spreekt over sociale rechtvaardigheid, vrede en respect voor de mensenrechten, en überhaupt over het behoud van de schepping. Maar als hij spreekt over het respect voor het leven, van conceptie tot levenseinde is hij ineens een conservatieve katholiek.
In de westerse wereld wordt luidop de vraag gesteld wat het christendom nog te betekenen heeft en eerlijk gezegd is dit ook een vraag die leeft onder geëngageerde christenen, die zich niet zo gemakkelijk voelen in een geseculariseerde samenleving. Wie zijn wij, vandaag, in West-Europa? Diverse meningen en invalshoeken.
Tegen deze achtergrond is het toch wel belangrijk om enkele fundamentele vragen te overwegen, zelfs tegen de waan van de dag in.
Wat beweegt ons als christenen? De fundamenten vinden we toch in de overlevering van het evangelie.
Ik geef jullie een nieuw gebod: dat je elkaar liefhebt. Met de liefde die Ik jullie heb toegedragen, moeten jullie ook elkaar liefhebben. Daaraan zal iedereen kunnen zien dat jullie leerlingen van Mij zijn: als jullie onder elkaar de liefde bewaren.’
Hoe kan deze liefde, die toch een bijzondere evangelische betekenis heeft, vandaag worden gerealiseerd vanuit de christelijke gemeente?
En eerste is er het belang van de gemeenschap. Als christenen samenkomen om te bidden en te zingen, om eucharistie te vieren, dan is dat niet in de eerste plaats voor hun eigen zielenheil. Ze komen om bij elkaar te zijn, om vreugde en verdriet te delen en neer te leggen het altaar van de Heer, in andere woorden, om toe te vertrouwen aan de liefdevolle God, de Vader van alle leven.
In de Handelingen van de Apostelen is er al sprake van: “Er was geen enkele noodlijdende onder hen, omdat allen die landerijen of huizen bezaten, deze verkochten en de opbrengst ervan meebrachten om aan de voeten van de apostelen neer te leggen. Aan ieder werd daarvan uitgedeeld naar zijn behoefte. “(Handelingen 4, 34-35)
Binnen die gemeenschap groeit de dienstbaarheid. We zijn elkaars broeder en zuster. De dienstbaarheid staat in de kern van onze gelovige gemeenschap, dit kunnen we onvoldoende benadrukken.
‘’Jezus’ liefde leeft tastbaar en zichtbaar in de dagelijkse, concrete dienstbaarheid van onze kerkgemeenschap “(F. Mistaen sj)
Dit kan veel betekenen en inhouden. In de eerste plaats dat wij binnen de gemeenschap antennes zijn, voelsprieten a.h.w. om de noden van onze buren, vrienden en kennissen te herkennen, en dan met alle empathie te zoeken naar nabijheid.
Verder worden wij geroepen om mee te werken aan de vele initiatieven die zorg dragen voor medemensen. Die zijn gelukkig talrijk, en precies nu staan vele activiteiten onder druk van besparingen. Christenen zijn burgers van onze samenleving, vrijwilligers, medewerkers. Vrijwilligers –van welk geloof dan ook – geven niet op. Hun engagement voor medemensen is soms grenzeloos. Christenen mogen hierin niet ontbreken.
De verscheidene adviesraden van ons bisdom beraden zich dezer dagen over de toekomst van onze parochies, en hebben 4 adviezen geformuleerd. Een daarvan gaat over dienstbaarheid, diaconie: We vragen dat de concrete diaconie aan de zwaksten het beleid op alle niveaus oriënteert. Dat vraagt keuzes maken en concrete mogelijkheden zoeken om de geloofsgemeenschap op te bouwen rond mensen in armoede en posities van uitsluiting.
Anders gezegd. Als wij als christelijke gemeenschap in de toekomst nog iets te betekenen willen hebben, dan moeten wij hierop inzetten: empathische betrokkenheid bij al wie op ons pad komt.
Johan
◊
