Naar goede gewoonte maakte Samana St. Paulus een jaarlijkse daguitstap. Dit jaar ging onze reis naar Aardenburg, Breskens en Cadzand en wel op donderdag 5 september. Voor sommige deelnemers was dit een nostalgische trip. Het weer twijfelde tussen droog en zonnig.
We werden in Aardenburg onthaald in “In de Wijngaard”. Vooraf gaf onze voorzitster Jeanine in de bus een zeer uitvoerige les in biologie waar we zowat alles vernamen over het ontstaan, het leven, de groei en de voortplanting van de escargot. Zoals quasi iedereen weet is de ‘Escargot de Bourgogne’ (in het Nederlands een ‘wijngaardslak’ genoemd) een slak die zijn huisje op de rug draagt. Slakken zijn een plaag voor de tuin: ze verorberen de bladeren van onze tuingewassen dat het een lieve lust is. Ze hebben een klein muiltje onder hun snoet en twee opvallen voelsprieten die aan hun uiteinde voorzien zijn van oogjes die echter beter voelen dan dat ze kijken. Ze hebben een maag en een primitief darmsysteem, maar geen bloedvaten. Ze verplaatsen zich langzaam door hun lichaam in te trekken en uit te zetten en ze laten een spoor van slijm achter dat hun lichaam beschermt: ze kunnen daardoor zelfs over vlijmscherpe lichamen kruipen zonder zich te kwetsen. De manier waarop ze zich voorplanten is zeer bijzonder: het zijn ‘hermafrodieten’ (het woord is een samentrekking van de Griekse namen van de god Hermes - Mercurius in het Latijn - en de godin Aphroditè - Venus). Wanneer een escargot zijn (of haar) oog laat vallen op een andere escargot dan schiet die op haar (of op hem) een pijltje af (zoals de god Eros - Cupido); daarop kruipen ze langzaam naar elkaar toe en leggen zich innig verenigd samen. Ze bevruchten elkaar met zaadcelletjes en daarna sterven de ‘penissen’ af en worden afgeworpen. De bevruchte slakken dragen tot 130 eitjes. Daarna graven ze een kuiltje in de grond en verbergen er hun vracht eitjes in. Na verloop van tijd kruipen de mini-escargootjes naar boven en groeien uit tot volwassen diertjes.
Aansluitend op deze les biologie in onze bus volgde een bezoek aan de Wijngaard waar de escargot gekweekt wordt. Het begon met een uiteenzetting over de ‘escargot’ geïllustreerd door lichtbeelden en daar stelden we vast dat het relaas van Jeanine wetenschappelijk exact was. Daarop volgde een bezoek aan de kwekerij en daar zagen we de diertjes in levenden lijve.
Toen kwam het middagmaal dat we daar ter plaatse tot ons namen en dat begon met een lekker aperitiefhapje waarin zowaar een ‘escargot’ verwerkt was. Het was een fijn diner dat onze inwendige mens versterkte. We kochten ook zalfjes gemaakt met het slijm van die beestjes, waarvan we hopen dat ze ook onze huid bijzondere eigenschappen zullen schenken (valt nog te bezien…).
Ook onze geestelijke honger werd verzadigd met een bezoek aan de St. Barbarakerk in Breskens. Hier was het Elvina die het woord nam in de bus en ons vertelde over de pastoor van deze kerk, Omer Gielliet, die zijn kerkje gevuld heeft met tal van kunstwerken, waaronder veel houtsnijwerk. Het kerkje was eigenlijk een voorlopig hulpkerkje ingericht in een vroegere toneelzaal. Een enthousiaste gids en haar verhelderende uitleg deed ons met andere ogen naar de kunstwerken kijken. We zagen een vrouwelijke figuur die de gekruisigde Christus omhelsde, het centraal geplaatste altaar onder de vorm van een grote gebeeldhouwde kelk, een kerstkribbe, en aan de muren de staties van een kruisweg. Ook buiten voor de ingang stond een rij heiligen afgebeeld die een erehaag vormden voor de bezoekers (een beetje zoals de indrukwekkende koppen op de Galapagoseilanden).
Vandaar ging de rit verder naar Cadzand. Het Zeeuwse kustplaatsje dat door natuurminnende Belgen werd opgezocht voor zijn duinen en zijn rustig strand, is flink op weg om het Zeeuwse Zoute te worden. In Cadzand volgde een lekkere appelbol met een deugddoende kop koffie of thee. Na het uitwaaien aan zee konden we tevreden naar huis. Het werd een reisje om van na te genieten.
Jeanine, hier en daar wat aangevuld door pastoor Michel
