De natuur maakt zich stilaan maar zeker klaar voor haar winterslaap. De herfst brengt ons bij afscheid en sterven. Maar christenen blijven mensen van geloof en hoop! Ignace schreef voor ons onderstaand artikel in het vooruitzicht van Allerzielen.
Vorig jaar op 1 november plaatste een Facebook vriend op zijn site een foto met de vraag hoe het leven er zou uitgezien hebben met een grote broer. Op de foto zie je een ietwat verweerde grafsteen met de tekst: 'Zoet aandenken aan Pascal, zoontje van…’ met een bijhorende datum van geboorte en overlijden. Verder zie je een knielende witte engel, teken van zuiverheid en hoop, en een paar toefjes gras tussen de marmeren stenen uitsteken. In de erop volgende reacties maakte iemand de bedenking dat je zoiets nooit zult weten, hoe spijtig dit ook is, maar dat je positief moet blijven in het leven alsof je grote broer naast je staat. Iemand anders vond het in ieder geval mooi dat die gedachte gedeeld werd omdat daardoor leek dat hij nog altijd aanwezig was: "Je bent pas dood als iedereen je vergeten is". Nog iemand anders was in dezelfde situatie en zei dat we mekaars leed vaak niet kenden, maar nu het gedeeld was, het iets draaglijker werd. Tot slot bedankte de Facebook vriend voor de empathische reacties en wist te vertellen dat het broertje maar 6 weken oud geworden was en overleed aan een hartafwijking, en dat hij hem nooit gekend had. Hij had hem dan ook nooit persoonlijk gemist en enkel maar een beetje gefantaseerd hoe het zou geweest zijn met een oudere broer of zus.
En plots besefte ik dat ik in dezelfde situatie was. Ik heb ook een ouder broertje die ik zelf nooit gekend heb, ook overleden aan een hartafwijking, weliswaar iets ouder van leeftijd (13 maanden), maar toch altijd ergens aanwezig in ons gezin. Toen het zijn verjaardag was, pinkte ons moeder steevast een traantje weg: "Ons Marcske zou vandaag…”. We snapten dat niet zo goed, toch niet op dezelfde manier als zij dit moet aangevoeld hebben. Het was ook moeilijk om met onze ouders daarover te spreken. Wat was er precies gebeurd? Ja, zij wisten dat hij een hartafwijking had. De kinderarts had van bij de geboorte gezegd dat het een probleemkindje was. Het is nu bijna 70 jaar geleden en onze ouders zijn overleden. Op hun beide overlijdensberichten hebben we zijn naam, met een kruisje vermeld. Maar door dit Facebook bericht ben ik plots ten volle beginnen beseffen dat wij thuis niet met 5, maar met 6 kinderen waren. Mijn ouders zullen dit steeds in gedachten gehad hebben, wij niet. Ik wist het wel, maar ik had het tot dan toe nooit op die wijze zo echt aangevoeld. Nu plots wel…
Een artikel schrijven over het verlies van een kindje is moeilijk voor iemand die het meegemaakt heeft. Een paar jaar geleden overkwam het een oud collega van mij. Ieder jaar bleef ze op de datum van het overlijden van dat kindje thuis, om het in stilte te verwerken. Maar praten deed ze er niet over. Ik denk ook niet dat mijn ouders bereid zouden geweest zijn hierover te vertellen en hun verhaal gepubliceerd te zien in een parochieblad. Het zou te moeilijk geweest zijn om die gevoelens uit te drukken en te delen. Het leed zat zo diep en was zo persoonlijk. Om er dan nog eens te moeten over vertellen en gelezen te worden zou zeker te zwaar geweest zijn. Met dit artikel heb ik het voor hen proberen te doen.
