Wat beelden (dank aan Miet!), een mooie homilie op Aswoensdag van diaken Werner en mijmeringen van een parochiaan bij het ganse gebeuren… Dank ook aan de medewerkers die de solidariteitsmaaltijd in het Ros Beyaerd hebben mogelijk gemaakt!
VandaagAswoensdag:het begin van een bijzondere periode, de veertigdagentijd. In de kerk noemen we deze tijdeen STERKE TIJD. Een bijzondere tijd om ons op weg te zetten, om ons op weg te helpen naar Pasen toe. Een sterke tijd is in de kerk altijd een uitnodiging, aan ieder van ons, om te zien waar het echt op aankomt.Het is een tijd van genade, als het ware een cadeau datwe van God krijgen om Hem beter te leren kennen. Het is een dankbare tijd die we krijgen om onze relatie met Hem te herstellen, te verdiepen, uit te zuiveren.Dat is heel wat en daarom wordt ons ook 40 dagen te tijd gegund. Ik maak graag gebruik van elk van de letters van het woord VASTEN om hier wat langer bij stil te staan.
De ‘V’ doet me denken aan veertigdagentijd. Veertig is in de bijbel het symbool voor de tijd die nodig is opdat een project tot voltooiing kan komen. Veertig dagen verbleef Jezus in de woestijn. Veertig jaar was Gods volk onderweg naar het Beloofde Land.
Veertig dagen zijn we op weg naar Pasen. Het is een serieuze, een lange tijd. Maar ook de nodige tijd. De ‘V’ staat ook voor versobering. We proberen te groeien in de cultuur van het genoeg. We leren gelukkig te zijn met wat minder. Niet consumeren maar consu-minderen. Loslaten en soberder gaan leven; vrij-worden van macht en bezit.Om beter te zien waar het echt op aankomt.
De ‘A’ doet me denken aan het assekruisje dat we vandaag ontvangen. We mogen het straks ontvangen, als teken van onze kleinheid, van onze kwetsbaarheid,
van onze vergankelijkheid vooral. ‘Denk er aan, mens, dat je uit het stof van de aarde bent gemaakt’. Bij het begin van deze veertigdagentijd laten wij ons tekenen met het kruis. Op het einde van die periode zal ook Jezus zijn kruis dragen. Om ons te verlossen.
De ‘S’ van vasten doet me denken aan solidariteit en stilte.De solidariteit – de verbondenheid met mensen uit het Zuiden, dit jaar heel concreet met het volk uit Guatemala. Wij willen solidair met hen op weg gaan, hen beter leren kennen. We willen meer weten over hun zorg om bestaanszekerheid, om hun zorg om goede landbouwgrond, zodat ze kunnen instaan voor eigen levensonderhoud. Maar naast de solidariteit willen we ook ruimte maken voor STILTE. Velen zijn vaak vruchteloos op zoek naar stilte. De stilte doet ons loskomen van wat ons bezighoudt.In de stilte komt er ruimte vrij voor ontmoeting, voor gebed, is er ruimte voor het herstel van onze Gods-relatie misschien. Stilte verandert ons. Maakt van ons nieuwe mensen.
De ‘T’ doet me denken aan de Tempel: aan een plaats van gebed. Een plaats die voor ieder van ons verschillend kan zijn: in je eigen huis, in een kapel, op je fiets, in je wagen.Het staat voor een ruimte waar je je vrij kan maken voor God. Waar je tijd mag maken voor gebed en inkeer.Biddend voor God: met onze vragen, onze verlangens, onze hoop.Een plaats van gebed waar je kan loslaten wat je hart bezwaard om nadien weer bevrijdde weg van het leven te gaan.
In de voorlaatste letter, de ‘E’ herken ik iets van het Evangelie. Het woord dat in ons mag binnendringen; dat in ons voedingsbodem kan vinden om van te leven. Voordat een mens kan bidden, heeft God al tot ons gesproken. Bidden met het Woord, met het Evangelie is dus vooral luisteren naar God. Wat heeft Hij ons te zeggen? Elke dag een stukje evangelie beluisteren en overwegen – het kan ons op weg helpen Gods Woord beter te verstaan. De schriftlezingen van deze sterkte tijd helpen ons om God beter te verstaan. Wat een geschenk, wat een genade!
En tenslotte vrienden, de laatste letter van VASTEN, de ‘N’. De eerste letter van NIEUW. Alles wordt nieuw! Dat nieuwe zullen we pas herkennen in de nachtwake naar Pasen toe. De nachtwake waarin het nieuwe licht, het Licht van Christus zal oplaaien als een brandend vuur. Waar we het oude achterlaten en het nieuwe tegemoet treden. Nieuwe mensen te worden, Paasmensen te worden.
Goede vrienden, als we een veertig-dagentijd beleven waar we iets kunnen ervaren en beleven vanversobering,van ons kleinen vergankelijk te weten, van gedeelde solidariteit,van tijd voor gebed om Hem beter te leren ontdekken,gevoed door het woord uit het evangelie, dan wordt alles NIEUW.Dan zal onze Paasvreugde volkomen zijn.
Een zinvolle en verdiepende veertigdagentijd toegewenst, aan ieder van u.
Woensdag 6 maart startte de veertigdagentijd op weg naar Pasen. Om 10.50 uur kwam ik in een nogal frisse Sint-Pieters-Buiten kerk voor de Aswoensdagviering.
Onder het zingen van een mooi lied bij de aanvang van de viering, werd de oude palm ontstoken. De warmte van het vuur en de daarbij ontstane rookwolk had op mij een diepe inpakt. De oude palm, het oude vuur, doofde uit en maakte plaats voor het nieuwe vuur dat we verwachten rond Pasen. Dat was één van de krachtlijnen van de homilie van diaken Werner. Elders in het parochieblad kan je de ganse homilie lezen, echt de moeite waard. Ik neem er nog een klein stukje uit: V.A.S.T.E.N, elke letter staat voor een betekenisvol woord. Veertig, As, Solidariteit, Tempel, Evangelie, Nieuw. Het evangelie vermaant ons om ons vasten niet te doen voor het oog van de mensen, maar te bidden. Het is een tijd van gebed, aandacht en liefde voor de medemens en trouw aan de sacramenten waarin we herboren worden. De veertigdagentijd is een periode waarin we worden uitgenodigd om onze zonden te belijden, ons te verzoenen met de Kerk en onze doopbeloften te hernieuwen. Ik was doordrongen van het vuur, en van de rook, mij kon op dat moment niets gebeuren. Ik hoop dat ik voldoende kracht ontvangen heb om dit gevoel veertig dagen te dragen. Voor de zekerheid ben ik naar de parochiezaal gegaan om deel te nemen aan de sobere maaltijd om een ander hongergevoel te stillen. In deze warme en gezellige ruimte ontmoette ik heel veel tochtgenoten. Samen Kerk vormen.
Een parochiaan
