Een jaar van hoop
We sluiten een bewogen jaar af en hopen samen dat het nieuwe jaar ons met de hele wereld nieuwe perspectieven brengt. 2021 wordt al aangevoeld en door velen gewenst als het jaar van vernieuwde hoop.
De pandemie heeft de samenleving tot op wereldschaal ontwricht. Wetenschappers hebben in een ongekend korte termijn de zo noodzakelijke en beloftevolle tegenmiddelen ontwikkeld. Zoals we vernemen blijft de medische toekomst toch onzeker.
Onzekerheid is wel het ware leefgevoel dat ons in het voorbije jaar is toegevallen. De moderne, vermetele mens heeft afgedaan. Ontelbaren raakten besmet. Dierbaren zijn ons ontrukt. Afstand en gemis aan warme contacten wegen. Werkers ijveren voor hun economisch voortbestaan. De grote vraag rijst of en hoe het maatschappelijk bestel hersteld zal kunnen worden.
Voor christenen blijft de bijbelse visie op het leven en samenleven dé richtinggevende Goede Boodschap. We kennen het verhaal van de trotse bouwers van de Babeltoren. Die stortte in en raakte niet af. De mensen verstonden elkaar niet meer. Dat verhaal is andermaal werkelijkheid geworden. De autarkische droom van een wereld zonder God en zonder medemensen is vervlogen.
Voor ons is de evangelische boodschap hoopgevend: Erken dat er een Heer van de wijngaard is en bied je aan om er je deel in te doen, al kom je door omstandigheden pas op het laatste uur aan.
De grote crisis of ‘uitzuivering’ wijst de ware waardenschaal aan. Gezondheid, eerbied en inzet voor elkaar, aandacht voor een menswaardige economie met aandacht voor de zwakkeren zijn zovele aandachtspunten geworden. Terecht worden de werkers in de ziekenzorg en het onderwijs om hun voorbeeldige inzet bijzonder gewaardeerd.
Moge de hoop op een vernieuwde samenleving ons onzekerheidsgevoel overstemmen. De ongekend zware sanitaire crisis is een grote kans om te groeien in daadwerkelijke solidariteit.
M. T’Joen
