“Help elkaar een handje door elkaar geen hand te geven.”
Dit is maar een van de maatregelen die ons nu via de media van overheidswege worden opgelegd. Deze vat het echter allemaal samen. Als mensen elkaar geen hand meer mogen geven is er ‘iets aan de hand’ om binnen het woordgebruik te blijven . Misschien nooit zo sterk als in deze periode ervaren we dat we nood hebben aan contact. We zijn tactiele wezens: ons lichaam is een eigenstandig organisme, maar kan niet zonder enige interactie met de omgeving die we in- en uitademen. We zijn sociale wezens: op eigen benen staand en wandelend (gelukkig mag dit nog), maar we kunnen niet zonder elkaar. De eerste minister sprak over ‘onze geliefden, een vriend of vriendin’ om nabij mee te blijven.
Nu onze sociale contacten worden ingesnoerd, voelen we dit des te scherper aan. Mensen missen elkaar, vooral als ze omwille van ziekte of leeftijd reeds eerder meer geïsoleerd leefden. Nu we allen in een of andere vorm van collectief isolement zijn terechtgekomen, komen heel wat zinvragen over ons dagritme, onze levenswijze en over onszelf. Meerdere personen lopen verloren en worden angstiger: “Stel dat ik of mijn dierbare drager is van het virus?” We dreigen elkaar te verliezen en ook onszelf.
En… eens alles voorbij zal het niet meer hetzelfde zijn na deze tijd van ballingschap.
In de liturgie van deze veertigdagentijd is een lezing uit het derde hoofdstuk van het boek Daniël voorzien en die ook in het ochtendgebed van de getijden om de vier weken terugkeert. Het volk is in ballingschap. De profeet vertolkt de donkere kleur van hun gemoed: we betekenen niets meer; we hebben geen leider, geen profeet, we kunnen nergens onze vieringen houden want er is ook geen heilige plaats meer.
In deze klacht steekt veel van wat we als geloofsgemeenschap doormaken in een samenleving waarin we al een klein volk zijn met weinig relevantie. De realiteit ervan ervaren we nog scherper in deze dagen. Geen vieringen meer, gelukkig wel enkele kerken waar we kunnen binnenkomen om er te bidden en waarvoor bij deze een sterk pleidooi als u in de buurt bent!
De profeet bidt: als we niets meer hebben of kunnen, neem dan ons zelf aan. Als we nu niet kunnen samen vieren in de kerk, mogen wij zelf de plaats zijn waarin God mag wonen in ons in onze lichaam en onze geest.
Laten we niet alleen onze handen desinfecteren maar ook ons binnenste door zijn helende Liefde.
Laten we zo onszelf aanbieden aan God, in al onze kwetsbaarheid.
Deze tijd van ballingschap kan een tijd worden van hernieuwde nabijheid met elkaar met hen die door deze crisis worden getroffen en die hen met hun zorg en deskundigheid nabij zijn. Bid voor hen dagelijks.
We dienen minstens één meter afstand te houden, maar we komen nooit dichter bij hen dan in het gebed.
Bovendien: al kunnen en mogen we elkaar geen hand geven, laat ons ook onszelf aanbieden door elkaar een handje helpen, vooral hen die “ons handje” nodig hebben, ons oor en onze mond die niet alleen een bron van besmetting kan zijn maar die bemoedigt.
Wat dit laatste betreft, bestaat er gelukkig veel spontane solidariteit. Hieraan voegen we onmiddellijk toe: indien u om een of andere reden hulp nodig hebt of nood aan een telefonisch gesprek of voor dringende vragen, neem aub contact op via ons secretariaat 09 269 14 82 of met mij 0476 46 00 98 of een van de andere priesters of leden van onze parochieploeg. Een hart onder de riem aan jullie allen !
Jürgen François en de andere leden van de parochieploeg
