Pater Thieu begon zijn parochiale loopbaan als onderpastoor in Heppen en werd al snel in 1989 pastoor in de H. Hartkerk in Korspel waar hij bleef tot 1993 toen hij pastoor benoemd werd in de kerk ‘Onze Lieve Vrouw Ten Hemel Opneming’ van Leopoldsburg.
Toen Pater Astèr stierf nam hij ook de functie van pastoor van Strooiendorp over. Hij werd de ‘Moeze’ van de scouts, bezocht en bood hulp aan in de scholen, kortom, hij hielp waar het kon en ook iedereen waarvan hij wist of vernam dat ze een beetje hulp konden gebruiken, niets was hem daarbij teveel. Hij had eveneens een heel sterke band met de zusters van de Karmel, ook nu nog na hun vertrek uit Leopoldsburg. Hij was er ook graag bij, zoals men dat in de volksmond zegt. Heel serieus was hij bij de kerkelijke diensten en wanneer dat moest, maar daarbuiten steeds joviaal, lachend, opgewekt en vriendelijk.
Kort na zijn benoeming in Leopoldsburg startte hij ook met de organisatie van de parochiefeesten op 15 augustus, die jaar na jaar meer en meer mensen uit heel Leopoldsburg samenbrachten voor de openluchtmis naast de kerk en het tuinfeest nadien in de tuin van de pastorie met talloze medewerkers van het parochieteam. Met een grote hulpploeg, bij wie ondermeer zijn koster en zijn tuinman, werden ze allemaal vrienden voor het leven. Lut Heylen en Ivan Smits (kerkmedewerkers) sprongen voor alle zaken altijd in de bres voor hem.
Pater Thieu bleef in Leopoldsburg pastoor gedurende 18 jaar tot in 2011. Hij was toen 73 jaar en ging met pensioen want hij sukkelde op dat moment een beetje met zijn ogen. Hij ging dicht bij zijn broer wonen in Korspel, maar Manuel stierf plots in februari 2018 en hij verhuisde dus opnieuw naar Leopoldsburg. Ondertussen was het probleem met de ogen van de baan en stelde hij zich opnieuw ten dienste om in te springen in de parochies van ons dekenaat.
Hij had een speciaal boontje voor het Laetitiakoor van het Kamp en tot zijn laatste dag bleef hij secretaris ervan, een taak die hij zeer ter harte nam en altijd punctueel uitvoerde. Bijna dagelijks nam hij ook een ochtendkoffie met een viertal trouwe vrienden.
Ook bracht hij 15 jaar lang iedere dag een middagbezoekje bij Paul en Lieve waar hij een deel van de familie was geworden. In de namiddag deed hij zo veel als mogelijk een wandeling met de hond van een oud-koorlid. Hij reisde graag, meerdere keren naar Rwanda, samen met Paul en Lieve ook naar Zuid-Frankrijk en verder door ook naar Spanje. Hij zou nog eens meegaan zodra de kans zich voordeed, zo had hij onlangs nog beloofd. Hij was een mensenvriend en sportliefhebber, een kindervriend en dierenvriend, een reis- en trappistliefhebber.
Pater Thieu, bedankt voor alles wat je hier hebt gerealiseerd en wat je voor ons betekende.
Rust nu maar….
Geschreven door Paul Verfaillie, voorzitter van het Laetitiakoor.