Beste mensen,
Graag richt ik mij nog eens tot jullie via dit medium, Kerk en Leven.
De afgelopen weken waren voor mij en mijn gezin een rollercoaster van emoties.
Geestdrift, verbazing, blijdschap, angst maar ook inwendige stress waren, om enkele gevoelens op te noemen, van de partij.
De voorbereidingen liepen echter super; alles was reeds op voorhand goed doorgesproken en besproken. De dag naderde. Iedereen vroeg ons of het wel goed met ons ging. Waren we niet zenuwachtig, het was eigenlijk toch wel spannend, nietwaar? Thuis moesten we er soms eens om lachen, of was het soms de stress, die zich langzaam opbouwde, weglachen? Neen, we hadden goede hoop dat alles in orde zou komen. Hoe noemt men dat ook weer? Vertrouwen hebben in de toekomst, geloof ik. Het enige dat nog kon tegenvallen was het weer. De week voordien zag het er niet goed uit, regen, wind en koude. Amai dat ging tegenvallen voor de Chiro daarbuiten in de kou. De voorspelling voor zaterdag werd op maandag al iets beter, dinsdag nog beter en zo klaarde daar ook de hemel op. Het was alsof het zo moest zijn. Een mooie dag voor iedereen.
Op vrijdag waren de voorbereidingen met supergemotiveerde parochieteams al van start gegaan. Eerst werd de kerk in orde gebracht, daarna de sport- en eetzaal van de basisschool ‘t Klavertje. Deze werd mooi aangekleed. Ieder deed zijn duit in het zakje. Het was als een geoliede machine die vol gas vooruitging. Af en toe moest ik eens in mijn wang knijpen, was dit wel echt? “Ongelooflijk, geweldig” zou Eddy Wally, een streekgenoot van mij, gezegd hebben. Wat een wijding allemaal kan teweegbrengen, mijn hart maakte een vreugdesprong. Is dit niet waar we het allemaal voor doen? Is dit niet de essentie van alles? Gemeenschap vormen, samen werken en samen genieten.
Het resultaat mocht er zijn! Het ontlokte bij mij de opmerking: “Net of er morgen iemand gaat huwen.” Achteraf bekeken nog niet zo’n slechte opmerking. Eigenlijk is een wijding ook een huwelijk dat je aangaat. Ons gezin is voor een tweede keer gehuwd en dit willen we delen met de volledige gemeenschap. Iedereen mag het weten.
Na deze inrichting moest alles nog beginnen op zaterdag. Vol vertrouwen in de drie parochieteams die alles in goede banen zouden leiden, was het uitkijken of onze kerk wel vol zou geraken. Sommigen hadden daar toch wel hun twijfels over. Iedereen was op tijd present en ook de gemeenschap was present. Wat kan een toekomstig diaken zich nog meer wensen dan een volle kerk met alleen maar blije mensen die samen met hem dat moment willen meemaken en willen meevieren?
Het is zoals al gezegd en geschreven voordien, vertrouwen hebben. Mijn enige bezorgdheid was een beetje dat ik de drie parochies van de pastorale eenheid niet zou hebben bereikt. Mijn vrees bleek ongegrond.
“Blij en gelukkig”, zoals ik zei in mijn kort woordje op het einde van de viering en vooral heel belangrijk ook, de mensen rondom mij en degenen die aanwezig waren. Je kon het zien aan je gezicht, je uitstraling dat je oprecht blij en gelukkig was zeiden verschillende mensen en samen met mij, mijn gezin, familie, vrienden en de andere mensen die aanwezig waren.
Ik wil jullie allen ten zeerste bedanken voor alle inspanningen die jullie geleverd hebben om van deze dag een fantastisch levensmoment te maken voor iedereen, waar we allen samen met een glimlach later nog over kunnen praten.
Iedereen persoonlijk danken zou een ellenlange lijst opleveren met het gevaar dat er dan toch iemand zou vergeten worden.
Ik heb ook gezegd dat ik graag aanwezig wil zijn op alle momenten in jullie levensfasen, de goede en de slechte, indien jullie dat willen.
Ikzelf, Véronique, Axel, Lara en Michiel en mijn familie,
wij zijn jullie allemaal heel dankbaar dat jullie aanwezig waren op een zeer mooi moment in één van onze levensfases.
Hoopvol vooruitkijkend en vol verwachting om jullie te mogen dienen,
Tonny Versluys
Aalmoezenier diaken
