Beste mensen,
Op 3 maart 2021 ben ik in een 14 daagse quarantaine vertrokken om aansluitend op 17 maart ingevlogen te worden naar onze mannen en vrouwen te Litouwen. Mijn verblijf is geplafonneerd door Defensie tot maximum twee maanden ter plaatse. Zulke zending geeft altijd wat kriebels in de buik, een beetje spanning ook. Verschillende vragen komen steeds naar boven. Wat kan ik verwachten? Hoe gaat men mij ontvangen? Logement, eten, enz.? Op al deze vragen kan ik na enkele dagen ter plaatse al een antwoord geven. Ja, ik ben welkom, de ontvangst was goed maar zoals gewoonlijk kijkt men altijd raar op als er een padre tevoorschijn komt. Het logement is in slaapcontainers. Een beetje Spartaans maar je moet leven zoals de mannen en vrouwen daar om je te kunnen onderdompelen in hun leefwereld.
Na een korte installatieperiode zijn we contact gaan zoeken met de andere geestelijke verantwoordelijken van andere aanwezige naties. Aangezien de Duitsers hier de plak zwaaien ben ik eerst op zoek gegaan naar de Duitse padre en de Duitse kapel. Het valt mij altijd op dat de ons omringende landen (Nederland, Duitsland en Frankrijk) nog wel veel aandacht besteden aan religie en dat dat spijtig genoeg in België bijna een taboe is. De ontvangst met de Duitse christelijke priester was hartelijk en zeer vriendelijk. Hij was blij een deelgenoot te kunnen ontmoeten want er is alleen nog een Tsjechische diaken maar die spreekt spijtig genoeg geen Engels en de Nederlandse geestelijke verzorger is voor het moment een vrijzinnige. U vraagt zich misschien af waarom ik zo de nadruk leg op het christelijk zijn. Andere landen zoals Duitsland en Nederland hanteren een beurtrol in de verschillende religies. Bij het Duitse leger is dat afwisselend een Protestantse en Christelijke, bij de Nederlanders is het afwisselend een Christelijke, Protestantse of vrijzinnige. In België stelt deze problematiek zich minder omdat we van oudsher overwegend katholiek zijn en de andere religies niet zo’n grote vertegenwoordiging hebben in de Belgische Defensie om ten gepaste tijde een vertegenwoordiger te sturen naar het buitenland. De eerste zaterdag ben ik naar de Duitse ochtendviering gegaan in de kapel. Deze viering is iets meer traditioneel dan bij ons. Meer Latijn en meer rituelen. Achteraf zijn we met iedereen gaan ontbijten om gemeenschap te vormen. De Duitse priester noemt het zijn ‘bijbel’ ontbijt.
Ondertussen waren ook onze militairen teruggekomen van oefening. Een eerste kennismaking kon gebeuren ware het niet dat Corona roet in het eten kwam gooien. Een plotse grote oncontroleerbare uitbraak vond plaats in de kazerne en iedereen moest onmiddellijk in totale lockdown. Een domper op de vreugde en daar ging mijn kennismaking. Na enkele dagen kwamen er nieuwe richtlijnen en nadat de meeste besmettingen waren gelokaliseerd en geïsoleerd, werd er een lockdown afgekondigd per detachement. Momenteel leven we nu nog altijd in dit regime tot 9 april.
Na telefonisch contact met de Duitse padre konden we toch de goede week vieren in de kapel. We hebben alleen met de drie padres (Duitse, Tsjechische en mezelf) Witte Donderdag, Goede Vrijdag en de paaswake gevierd. Op Pasen zelf heb ik dan toestemming gekregen om een veldviering te mogen organiseren op het terrein achter onze slaapcontainers. Het was wat improviseren om een tafel te maken, een ambo heb je al helemaal niet. Ik ben bij onze buren, de Duitsers, dan maar gaan vragen om hun europaletten te mogen gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan en eigenlijk was ik best wel fier op mijn creatie.
Ik verbaas me er toch telkens over hoe men hunkert naar momenten van bezinning en stilte op een opdracht zoals deze.
De mensen waren uitgenodigd om te verzamelen via de verschillende briefings. De viering begon om 11 uur in het bos en iedereen mocht een stoel meebrengen. We zijn hier met zo’n 200 man. Een kleine berekening gokte ik dat 10 procent van hen zou komen naar de viering.
Verkeerd gegokt dus. In totaal waren we met 36 en anderen mochten niet komen omwille van de coronamaatregelen. Ik was en ben dus een tevreden man. Opgetogen over de opkomst maar ook dat wij jonge mensen nog kunnen aanspreken met onze boodschap, onze aanwezigheid en bekommernis die ik graag met hen wil delen. Dit geeft kracht en vuur, het licht van Pasen, aan allen die aanwezig waren. Ze krijgen het gevoel dat zij niet alleen zijn maar dat er nog anderen zijn die dit moment met hen willen delen.
De aanwezige militairen en ik wensen jullie vanuit Litouwen een Zalig Paasfeest en dat we met z’n allen samen op weg mogen gaan, de weg van deze lange opdracht hier, de weg van het leven.
Diaken Versluys Tonny.
PS. Ik heb hier enkele foto’s toegevoegd die een impressie geven van het moment dat ik met hen als een grote familie mocht delen.
