“Van heinde en verre komen, sinds mensenheugenis, bedevaarders naar Scherpenheuvel om er in de basiliek Onze-Lieve-Vrouw te begroeten”. Het is een zin waarmee we de meimaand het best kunnen omschrijven.
Hoe het begon en groeide
In 1949 namen enkele Machelaars het initiatief om op bedevaart te gaan naar Scherpenheuvel. Met paard en kar en op holleblokken vertrokken ze in alle vroegte. Hoe de tocht verliep, kunnen we ons wel voorstellen, maar erg comfortabel was het wel niet! Als ze ginder toekwamen, gingen ze waarschijnlijk daar naar de mis en konden ze in een herberg daar overnachten, om de volgende morgen weer voor zonsopgang de tocht in omgekeerde richting aan te vatten.
Elk jaar, op 1 mei, vertrokken ze opnieuw, vergezeld door de Chiro. Ze baden onderweg menig rozenhoedje en hielden halt aan elk kapelletje. Omdat er elk jaar minder deelnemers waren en de tocht ook wel onmenselijk zwaar was, werd in 1967 besloten om de bedevaart niet meer weg en weer te ondernemen. Omdat mijn vader zaliger altijd had gezegd dat ik niet mocht meegaan gezien de tocht veel te ver was, zag ik dat jaar mijn kans om het ook eens te proberen. Het was een zware tocht, al biddend verlieten we, na de zegen van E.H. Cosijns, Machelen.
Ondertussen lag de organisatie bij Dolf Moons, broer van een van de stichters Jan, die naar Aalst was verhuisd. Heel de familie kwam elk jaar vanuit Aalst naar Machelen om met ons mee op te stappen. Ook de Chiro van Aalst kwam mee. Ik weet nog dat ze de avond tevoren toekwamen en in de “raak” bleven slapen. Het was toen al lang niet meer met paard en kar, maar de Heer Frans Devadder reed met zijn voor de gelegenheid leeggemaakte camion met ons mee om het proviand te vervoeren en af en toe een oververmoeide bedevaarder een zitplaatsje te geven op een van de gammele bankjes achteraan. Ik weet nog dat we onderweg het hele gamma Vlaamse en Chiro-stapliederen zongen. Ik herinner mij nog de kruisweg, ergens halfweg in Rotselaar, de mooie wandeling door de heide en de handen van mijn papa en Michel Spruyt die mij af en toe aangereikt werden om gemakkelijker de pas van die grote mannen te kunnen bijhouden. Toen we Scherpenheuvel binnenstapten, weende ik van ontroering. We werden onthaald door de priester en vele, vele Machelaars die stonden te applaudisseren. We deden nog de rozenkrans en gingen naar de mis en dan met de auto terug naar huis.
Ik was zo onder de indruk van wat ik gepresteerd had, dat ik voor het volgende jaar enkele Chirovrienden ervan kon overtuigen ook mee te gaan. Zo werd de groep bedevaarders elk jaar groter, de Chirojongens namen hun muziekkapel mee en al trommelend en ook met klaroengeschal vertrokken we, tot menig ongenoegen, uit Machelen en ook bij het binnenkomen en verlaten van Haacht en Aarschot, Dat zijn de plaatsen waar we respectievelijk ontbijt en middagmaal nemen.
Met het vergroten van de groep, met het trommelen en het zingen, werd er minder gebeden onderweg. Hoewel we plezier vanjewelste hadden, kwamen we zeer ingetogen aan in Scherpenheuvel. Met de tijd veranderde ook een en ander aan de organisatie. De datum werd van 1 mei verplaatst naar de laatste zaterdag van april, om zo de helse drukte in Scherpenheuvel wat te ontlopen. Het Machels Kerkkoor kwam daar de viering muzikaal opluisteren. Het huiswaarts keren gebeurde met een bus, die ons tot het de Neufforgeplein bracht en de muziekkapel speelde wanneer we van daar naar het centrum stapten en de kerk binnenmarcheerden. In onze parochiekerk sloten we de bedevaart af met een bezinning en een hulde aan jubilarissen.
Maar de tijd gaat verder en velen huwden of trokken weg uit Machelen, de vrienden uit Aalst gingen zelf op bedevaart naar Halle en plots ontviel ons de grote bezieler. Zijn vrouw Huguette en de kinderen namen zijn taak over en omdat de 3 dochters Moons in Diegem woonden, worden we sindsdien vergezeld van een groep bedevaarders uit onze buurgemeente. Enkele bereidwilligen namen het op zich om de muziekkapel te vervangen, maar de groep werd jaar na jaar kleiner. Toen ook Huguette ons plots verliet, kende de bedevaart een dipje, tevens omdat de dochters Moons door omstandigheden de organisatie niet meer op zich konden nemen.
Toekomst bieden
Enkele anciens staken toen de koppen bijeen en we beslisten om ermee door te gaan.
Nu nog altijd
Nu nog altijd trekken op de laatste zaterdag van de maand april een 30-tal Machelen-Diegemnaars te voet naar Scherpenheuvel. De weg is, behalve de lange Haachtsesteenweg nog steeds dezelfde, de kruisweg onderweg is weggevallen, maar er is daar nog wel een bezinning en de rozenkrans wordt ook niet meer gedaan. De trommelaars geven nog altijd het beste van zichzelf bij het binnenkomen van Haacht, Aarschot en Machelen. Stefan Van Poucke maakt elk jaar een mooie dankviering in de basiliek. Vele familieleden komen dan ook ginder met ons meevieren. Het Machels Kerkkoor heeft moeten afzeggen, maar gelukkig konden we rekenen op de zangers uit de kerk van Diegem.
Ook dit jaar
Zaterdag 29 april begonnen we ook dit jaar om 5 uur met 32 moedige stappers aan onze jaarlijkse tocht naar Scherpenheuvel.
In Kampenhout was er de klassieke rustpauze. Ook in Haacht lieten de trommelaars, met zijn twaalven, van zich horen. Na een korte bezinning in de kapel in Heikant stapte ieder op eigen tempo door de heide tot in Gelrode.
In Aarschot hielden we dan samen met onze fietsers de begeerde lunchpauze. Daarna gingen fiets- en voetbedevaarders weer hun eigen weg.
Net voor Scherpenheuvel sloten de fietsers van de KWB weer aan.
Priester Leon stond ons al op te wachten, gaf ons de zegen en we gingen naar de koepelkapel, waar we nog een bezinning hielden.
Na een uurtje rust, hielden we om 18 uur een mooie dankviering, samen met de bedevaarders en het koor uit Noorderwijk, voorgegaan door priester Leon. We trokken daarna weer naar Machelen en de bus zette ons af aan het rusthuis, vanwaar we met luid getrommel lieten weten dat onze bedevaart geslaagd was. Nog even te voet naar de kerk voor een korte bezinning en de huldiging van de jubilarissen.
Woorden van dank
Graag wil ik iedereen danken: de trommelaars, Helène en Stefaan voor het voorbereiden van de gebedsteksten, Monique en Peter voor het geloop vooraf, Kris en Greet voor het begeleiden met de wagen en vooral alle bedevaarders voor het samenzijn en tenslotte Moeder Maria, omdat wij opnieuw met onze zorgen en problemen bij haar mochten komen.
Elk van ons heeft zijn eigen persoonlijke reden om mee te gaan. Maar meest van al gaan we op bedevaart om dank te zeggen aan Onze-Lieve-Vrouw voor alle mooie momenten in ons leven.
En
Misschien ben je er volgend jaar ook bij.
Els Boeykens
En ook nog een slotwoord van Noël Van Coillie
“…En wanneer op het einde van de viering allen samen “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” zingen in die basiliek waar sinds de 17de eeuw miljoenen pelgrims zijn langsgekomen met hun zorgen en beden, dan voel je je verbonden met een lange traditie en gesteund door een solidaire gemeenschap. Met gemeende dank aan allen die er voor gezorgd hebben dat alles perfect verlopen is.
“Pelgrim, er is geen weg tussen Machelen-Diegem en Scherpenheuvel. Jij maakt de weg al gaande. Al gaande maak jij de weg. En als je je omdraait, zie je een pad waarop je nooit meer terug zal komen