Met 2200 op pad in Tienen!
De Heer koos 72 leerlingen uit om zijn boodschap te vertellen. Wij waren op zaterdag 21 oktober met zo'n 2200 op Missiodag in Tienen.
Missio betekent 'zending' en aangezien we met het vormsel bevestigen dat we deze zending opnemen, vonden we het een uitstekende gelegenheid om met de jongeren uit Machelen en Diegem deel te nemen aan deze speciale dag.
Vooraf werd aan de jongeren gevraagd om schoolmateriaal in te zamelen voor een nieuw schooltje in Beronge, een dorp in Congo. Pater Sylvester zal ongetwijfeld heel wat kinderen uit arme gezinnen de kans kunnen geven om naar school te gaan.
In onze eerste interactieve werkwinkel werden we verwelkomd door een ziekenhuispastor in de Heilig Hartkapel, verbonden met het ziekenhuis. We vernamen dat er van de 60 zusters die zich hadden ingezet voor de zieken, slechts eentje overbleef. De jongeren werden uitgenodigd zich in te leven in de situatie van zieke mensen en begrepen dat de rol van een ziekenhuispastor toch vooral bestaat uit luisteren.
In de Sint-Germanuskerk werd de gebedsviering voorgegaan door deken Joris Hardiquest. De kerk zat afgeladen vol en de jongeren luisterden aandachtig naar het evangelie, het bezinningsmoment en de voorbeden. We baden het Onze Vader en zongen het lied "We gaan weer verder vol van hoop".
De titel van de derde werkwinkel "Hoe oma almaar kleiner werd" maakte ons wel nieuwsgierig! En ja hoor, zelfs een bende 12-jarigen krijg je stil met een ontroerend tekenfilmpje....
Michael De Cock gebruikt het gegeven, dat mensen krimpen als ze ouder worden als basis voor een verhaal over afscheid nemen. Het is een verhaal dat in de ik-vorm verteld wordt door een klein meisje dat langzaam afscheid neemt van haar oma.
Het verhaal begint als oma jong is en verliefd wordt op een matroos. Maar de opgewekte toon slaat om in verdriet, als opa sterft. Oma is verloren zonder opa, en begint afscheid te nemen van het leven. Oma raakt verward. Ze stuurt iedereen die ze graag ziet een uitnodiging voor een knalfeest. Oma schittert nog een laatste keer. Kort daarna gaat ze dood. En dan wordt duidelijk waarom oma’s krimpen: om voorgoed te komen wonen in één van de kamers van je hart.
Een uitstekend verhaal om jongeren te laten vertellen over gevoelens als verdriet, gemis, hoop, geluk ......
Dat het jong geweld zich laten horen heeft in Tienen, zal niemand ontkennen.
Zou dat misschien te wijten zijn aan de plastieken handjes en het aanstekelijk slotoptreden van het enthousiaste koor?
Renée, Leen, Conny en Marleen
