In normale omstandigheden gingen we met de hele school, alle kinderen en leerkrachten, de laatste vrijdag voor de vakantie richting Sint Cornelius en Sinte Katharinakerk om de geboorte van de Heer te vieren. En dan verwelkomde Z.E.H. Vital Orolé ons steevast met open armen, zongen we samen kerstliederen en staken we de kaarsen aan. Maar dit jaar was het niet ‘normaal’. Dit jaar vierden we geen kerst in de kerk. Dit jaar deden we geen high five met Z.E.H. Vital Orolé. Jammer genoeg kwam er geen stoet op gang naar de kerk van Diegem. We bleven op school. We vierden in 2020 een ‘coronakerst’. We lanceerden hiervoor een nieuw woord: coronakerst. Want hoe moesten we uitleggen aan onze kinderen dat we de geboorte van Jezus niet konden ‘vieren’ in onze kerk, met onze geliefde meneer pastoor? “Coronakerst: uitzonderlijk geen kerst in de kerk vieren, maar daarom niet minder kerstgevoel hebben.”
2020 was een bijzonder jaar. Soms wat onwennig, soms wat mistroostig. Maar in aanloop van de ‘coronakerst’ beseffen we dat het vooral een jaar was van ‘samenhorigheid’ en ‘solidariteit’. We stonden op school voor een nieuwe uitdaging: kinderen een warm hart toedragen zonder fysiek contact. Het was verre van evident, maar we zijn er met volledige overtuiging voor gegaan. Want zeg nu zelf… Is er iets belangrijkers in onze leven dan het geluk van onze kinderen? Een school vol lachende gezichten, gelukkige kinderen en trouwe leerkrachten?
Kerstmis… Coronakerst… Sereen vieren van een grootse gebeurtenis: de geboorte van onze Heer. We kijken hoopvol uit naar een warm 2021. En wat we voor 2021 wensen? Kerstmis vieren met onze meneer pastoor in onze mooie kerk van Diegem. Daar klinken we op!
