De vraag die in het evangelie aan Jezus wordt gesteld klinkt wat absurd. Waar zijn ze mee bezig? Is dat nu echt van belang? Maar als we het eens wat van dichterbij bekijken dan mag het duidelijk zijn dat wij eigenlijk in dezelfde val trappen.
In deze dagen van Allerheiligen en Allerzielen hebben we onze dierbare overledenen herdacht en hebben we meer dan anders de fijne en minder fijne momenten voor de geest gehaald. We bezochten hun graven, hebben samen getafeld of mekaar toch even opgezocht. Misschien is er hartelijk gelachen om fijne, grappige herinneringen. Uiteraard is er ook heel wat verdriet gedeeld om het gemis, maar hoe dan ook komt de relatie met wie ons voorgingen én met wie achterblijven in deze periode extra aan bod.
En klinkt er vanuit onze gesprekken deze dagen dan ook niet de vraag hoe al die lieve mensen die ons voorgingen het nu stellen? Hebben ze de rust gevonden die we hen zo toewensen? Is de verschrikkelijke pijn nu echt voorbij? Hebben ze daar de anderen gevonden? Kortom, zijn ze gelukkig? Wij willen toch ook zo graag zicht krijgen op hoe dat leven na de dood eruit ziet. Het zijn heel normale vragen net omdat er alleen maar liefde en zorg uit spreekt.
Maar het vervelende is dat we er geen antwoord op zullen krijgen en dat vindt net zijn oorsprong in het feit dat wij dat leven na de dood proberen voor te stellen met concrete beelden vanuit ons leven nu. Dat is iets van alle culturen en geloofsovertuigingen. Kijken we naar de rijkelijke graven van de farao’s die met hun schatten maar ook met dagelijkse gebruiksvoorwerpen en zelfs met huisdieren begraven werden zodat ze verder konden leven aan de andere kant alsof er niks gebeurd was.
Bij ons is de verzekering van de rijstpap met de gouden lepeltjes al reden genoeg om ons niet al teveel zorgen te maken over dat leven na de dood. Zeker niet als we weten dat ons bomma de rijstpap staat klaar te maken. Misschien een rare vergelijking maar belangrijk is het beeld dat hier aan het licht komt: een zorgzame mens die in een eenvoudig gebaar van zorg en dienstbaarheid hier en nu verbinding schept. Een beeld dat over de dood getild wordt en waar je je vertrouwd bij voelt, waar geborgenheid en liefde uit spreken en dat mogelijk wel voor wat rust zorgt. Een beeld dat menigeen recht houdt in moeilijke momenten.
Wat heeft dat de rijstpap te maken met het evangelie? Wel, de vraag van de broers uit het evangelie ligt in de lijn van de wetten en regels van hun eigen geloof. Hun voorstelling van het hiernamaals lag eveneens in de lijn van hun dagelijks leven, van het onderricht dat ze kregen en zo werkt dat ook meestal bij ons.
Ik kon me als kind een vrij duidelijke voorstelling maken van hoe het zou zijn nadat ik gestorven zou zijn: een hele hoge trap waar vele engelen rondvliegen maar waar om elke hoek ook wel een duivel kwam kijken. Als ik al tot boven geraakte dan zat God daar op een gigantisch hoge troon en hield zijn duim omhoog voor hen die naar de hemel mochten, de duim opzij voor wie nog even langs het vagevuur moesten en de duim omlaag voor de hel. God sprak niet en Hij baseerde zich enkel op wat Hem over mij verteld werd. Dat enge beeld van God, dat een bang gevoel opriep, werd destijds vooral op school stevig gevoed. Ik heb heel lang schrik gehad van God. Voor mij was Hij de strenge, met de vinger wijzende Vader, een nog veel strengere versie van ons vader. Niet Iemand waar ik eens gezellig bij langsliep en al zeker niet de Vader waar ik mijn zieleroerselen aan toevertrouwde.
Maar doorheen de jaren en doorheen vele liefdevolle gesprekken en ontmoetingen merkte ik vanzelf dat die laatste 2 duimbewegingen niet te verzoenen zijn met het beeld van een liefdevolle God en Vader, die onvoorwaardelijk van ons blijft houden en ons in alle generaties liefde en geluk gunt. Daarom is Hij ook een God van levenden: Hij stuurde ons Jezus om voor te doen dat we hier en nu een hemel moeten maken voor onszelf en voor mekaar. Dat we ons niet druk moeten maken over wat er zich nà ons leven afspeelt, maar tijdens ons leven er het beste van moeten maken omwille van elk-ander. En dat kan al vanuit de meest simpele gebaren zoals rijstpap maken. Zorg dragen voor mekaar, uitpraten wat moeilijk is en Hem én mekaar toevertrouwen wat tot leven brengt. Het lijkt moeilijk maar eigenlijk is het gewoon doen wat Jezus ons in alle bescheidenheid voorleefde.
Ik heb in mijn werk veel mensen ontmoet waarvan gezegd werd: “Die heeft nu echt zijn/haar hemel verdiend, zoals die voor mensen heeft gezorgd en zichzelf heeft uitgedeeld ten bate van anderen”. Ik ben overtuigd dat net daar onze geloofsbelijdenis in te vinden is: in het volle vertrouwen dat wij leven vanuit een Liefde die groter is dan wat onze beperkte, menselijke kennis en ervaringen kunnen inschatten. De Liefde die Jezus ons voordeed. Hij bleef trouw aan het geloof in de levende God en kon uiteindelijk Zijn leven in volle vertrouwen in Gods handen leggen, wetende dat Hij daar voor altijd geborgen zou zijn.
Dat het ook ons mag gegeven zijn om in dat grenzeloze vertrouwen te gaan/blijven staan.
