Pasen (17 april)
In het Bijbelse boek Exodus waar de uittocht uit Egypte wordt
beschreven onder leiding van Mozes staat er een belangrijke perikope:
Exodus 13,20-22: "De Israëlieten vertrokken (...) De Heer ging voor hen uit:
overdag in een wolkkolom, 's nachts in een vuurzuil om hun licht te zijn.
Zo konden zij dag en nacht doortrekken. Nooit week de wolkkolom overdag
en de vuurzuil 's nachts van de spits van het volk."
In de Kerk begint de viering van Pasen in de heilige paasnacht
met de wijding van het paasvuur. Het eenvoudige maar veelzeggende gebed
wordt dan gebeden:
"God, Gij hebt ons uw Zoon gezonden,
licht van licht, uw heerlijkheid.
Zegen dit nieuwe vuur
en verleen dat bij deze paasviering het verlangen
in ons opleeft om met een gelouterd hart naar het feest te gaan
van het eeuwig licht. Door Christus onze Heer."
Met het Licht van Christus worden wij allen verlicht dankzij zijn heilige verrijzenis.
De Kerk grijpt terug naar de gekende Bijbelse reddende tekenen van God.
De paaskaars die gezegend wordt is onze vuurzuil die voorop gaat, die elke gedoopte
wil verlichten met het vuur van Pasen, het vuur van het geloof waarmee de apostelen
werden bezield. De paaskaars vergezeld ons bij elke sacramentele handeling in de
gemeenschap van de Kerk. God gaat met ons mee, Hij gaat voor ons uit.
Hij wijst ons de weg. Hij beschermt ons met zijn heilig vuur.
We weten dat God ons wil leiden als een goede herder. Hij laat ons niet in het duister van de nacht
alleen. Hij laat ons niet los overdag als de zon schijnt. Wij zijn het nieuwe volk van God
op weg trekkend naar het hemelse beloofde land.
De Israëlieten moesten zich overgeven aan hun leiders en hun grillen.
Ze kenden hun reisweg niet vooraf. Ze vertrouwden hen maar ze liepen ook verloren.
Wij, christenen, kennen onze gids Jezus Christus. We weten wat Hij voor ons heeft bereid na dit leven.
Laten wij ons door Hem leiden, volgen wij Zijn licht? Verwarmen we ons aan Zijn Woord? Of wenden we ons af?
De Kerk is meer dan het gebouw in het midden van het dorp. Het is een geloofsgemeenschap van gedoopten
die zich elk jaar opnieuw herijkt aan haar oorsprong Christus en mag drinken uit de bron van goddelijk heil.
Pasen gebeurt ons. Dankzij het vuur van de paasnacht en het water van het doopsel worden wij herboren in
Christus' heilige verrijzenis. Wij mogen leven, tenvolle in die diepe vreugde als kerkgemeenschap die haar blik
houdt op het heilig vuur van het begin. Laten we de vermaning van de apostel Johannes in het laatste Bijbelboek
ter harte nemen: "Gij hebt de naam dat gij leeft, maar gij zijt dood. Word wakker, herstel wat u rest aan leven en
dreigt te sterven. Denk aan het woord dat gij ontvangen en gehoord hebt; bewaar het en kom tot inkeer." (Apk 3,1-3a)
Vuur, licht en water...gekende Bijbelse tekenen waarmee God aan de slag ging om het volk te redden.
Gekende elementen die ons doen delen in Gods' leven dankzij het doopsel en het vormsel.
Laat God door dit vuur opnieuw in ons het verlangen wekken dat wij ons willen inspannen om te leven volgens
de beloften van het doopsel, in de gemeenschap van de Kerk, op weg naar het eeuwig leven.
Zalig Pasen in de vreugde van de Heer. Alleluia.
Palmzondag (10 april)
Twee jaar geleden, mijn eerste palmzondag in deze pastorale eenheid van
de H. Martha en Maria. Geen lange wuivende palmprocessies door de straten zoals ik dat een jaar eerder in Rio de Janeiro mocht meemaken.
Ons land was twee weken in lockdown. Witte lakens en klappende handen voor de zorgsector elke avond om 20u00 met stip. Buren en wijken kwamen dichter tot elkaar. Nu twee jaar later,wat blijft over van die spontane ontmoetingen in eigen straat? Misschien zijn hagen na twee jaar nog wat hoger geworden voor de privacy.
Het is ook nu voorjaar.
Rond Palmzondag snoeien we de buxus, tenminste als de mot er niet in zit, die doet dan dienst als palmtak... je struiken worden kleiner; misschien worden de buren weer zichtbaar. In Rio geen buxustakjes die worden gesnoeid, maar hele palmtakken van bomen, sierlijk gevlochten met gouden linten of rode rozen. De snoei dient er niet om meer zicht te krijgen op de buren. Een voortuin bestaat niet in Rio. Veel te gevaarlijk. Maar wel grote takken die van de palmbomen langs de weg worden getrokken om de blijde intrede van Christus te vieren die op koninklijke wijze in Jeruzalem wordt ingehaald.
Hosanna, Hosanna, klink het in Jeruzalem, weerklinkt het in de straten van Rio en zo horen ook wij het uitbundig te zingen met ons hart aan het begin van de Goede Week.
Er is nog tijd om een innerlijke snoeibeurt aan jezelf te gunnen door het spreken van je paasbiecht. De Kerk vraagt ons dit te doen. Zo bewaar je het zicht op God, op Christus en Zijn Evangelie. De Goede Week laat ons op sacramentele wijze deelnemen aan het Paasmysterie van Gods' Zoon: aan Jezus' lijden, sterven en verrijzen opdat ook wij ten volle zouden leven en geloven in Hem die de Vader heeft gezonden omwille van ons heil.
Aan u allen een gezegende en heilzame Goede Week.
pr. Bart Goossens
Vijfde zondag van de vasten (3 april 2022)
Opnieuw horen we deze 5de zondag in de Veertigdagentijd uitdrukkelijk de volle heilsboodschap en wijst het ons de weg.
God geeft nieuwe kansen aan zijn volk. De stem van de profeet Jesaja weerklinkt: "denk niet meer aan het verleden en sla geen acht op wat reeds lang voorbij is.
" Het loont zich om de zaaien onder tranen en met gejuich te oogsten, aldus de tussenzang op deze zondag (ps. 126).
Jezus biedt nieuwe kansen aan de vrouw die veroordeeld werd tot steniging.
Hij vergeeft haar. Hiermee toont de liturgie dat de weg van Pasen uitgetekend is voor ons.
Het doel is merkbaar. Dat we zoals Sint-Paulus "Christus willen kennen." (Fil. 3, 8-14)
Dat we dieper doordringen tot het mysterie van ons christelijk Pasen.
Pasen gebeurt ons omdat we deelgenoot zijn van Christus.
De sacramenten van de eucharistie en de biecht voeren ons telkens opnieuw naar Christus.
Zo oefent de veertigdagentijd ons om met de inzet van ons leven paasmensen te zijn.
Door vasten en de beperking van voedsel ervaren we het aan den lijve. Door meer gebed besteden we meer van de kostbare tijd die ons gegeven is.
Met acties van naastenliefde tonen we dat Pasen ons persoontje overstijgt. Dat Gods'liefde er voor alle mensen is. Dat Christus' paasmysterie niet alleen voor ons gebeurt maar voor allen.
De Goede Week komt dichterbij. Laten we nog een tandje bijsteken om met hart en ziel, heel ons wezen dieper door te dringen in het paasmysterie van de Heer.
Pr. Bart Goossens
Vierde zondag van de vasten (27 maart 2022)
We kennen het oudtestamentische Pasen. Het volk van God onder leiding van Mozes maakt de doortocht vanuit het land van de slavernij in Egypte naar Gods' beloofde Land van melk en honing. Van eredienst en bevrijding.
Christus heeft in dit Beloofde Land Israël niet alleen verlossing gebracht voor het Joodse volk maar voor de hele wereld. Voor alle volkeren uit alle uithoeken van de wereld.
Zijn Pasen is de doortocht vanuit de zonden uit deze wereld naar het hemels Vaderland. Door Zijn heilig lijden, sterven en verrijzen (=paasmysterie) nemen wij ook deel aan deze verlossende overgang. Niet als passieve naamchristenen maar door een overtuigd geloof dat wij door het doopselsacrament verankerd zijn dit goddelijk heilsmysterie. In het Evangelie van Lucas 15 over het verloren schaap, de verloren drachme en de verloren zoon mogen wij onszelf herkennen. Als christenen kunnen we de weg van Pasen kwijt geraken. Verloren lopen als schapen betekent de herder niet volgen en bijna dierlijk de weg volgen van onze primaire behoeftebevrediging. Alsof de goede Herder ons niet te eten zou geven. Wat een hoogmoed.
Een verloren drachme is je kostbaarste goed verliezen. Misschien ben je je geloofsvuur van het begin verloren of negeer je die kostbare schat van Gods' aanwezigheid in je leven of samenleven. Christus die persoonlijk tot ons komt in de sacramenten. Verlies die kostbare schat niet.
De verloren zoon heeft alles verprutst. Heeft niets meer om groot op te gaan. De glans is weg. Als persoon erkent hij de schamele waarheid over zichzelf. Hij is weg gelopen van de liefde van zijn ouders. In zijn eigen wijsheid dacht hij zijn eigen weg uit te stippelen zonder God, zonder familie. De parabel zou hier kunnen stoppen. Eigen schuld, dikke bult. Wie niet horen wil moet voelen.
Dan breekt de barmhartigheid van de vader door als een genadevol licht in de nacht van zijn bestaan. Hij ondervindt aan den lijve wat barmhartigheid betekent. Iemand anders richt je weer op. Ongevraagd. Wel bemind. Het wordt uitgepraat. Verzoening. Laat het schaamrood nu maar los. Hul je niet in zelfbeklag. Ondervindt nu maar Barmhartigheid. Dat is het Pasen wat God voor ieder van ons wil. Dat wij ons laten opnemen in Zijn barmhartige liefde. Zoals de 2de lezing het op deze zondag zegt: "wij smeken u in Christus'Naam: laat u met God verzoenen!" Wie in Christus is, is een nieuwe schepping! (2 Kor 5).
Pr. Bart Goossens
Derde zondag van de vasten (20 maart 2022)
De eerste en tweede zondag in deze veertigdagentijd houdt ons het doel voor ogen met name het Paasmysterie. De 3de, 4de en 5de zondagen wijzen ons de weg daar naar toe.
In onze landelijke gemeenten worden stille wegen weer ingericht. Het zijn vaak zeer oude veldwegen of bedevaartspaden waar auto's worden geweerd. Ze worden weer toegankelijk gemaakt om het terug te bewandelen. Een pad dat er ligt maar niet meer bewandeld wordt in onze Kerk is dat van de biecht en de verzoening. Bekering zonder je zonden te belijden is een beetje zoals Russische roulette. Je hoopt dat God je vergeeft maar je bent niet zeker. God heeft ons nochtans het sacrament van de vergeving gegeven. Dit sacrament van de vergeving is een zeker en veilig bewandelbaar pad. Wie dat pad bewandelt leeft niet willekeurig of oppervlakkig. Wie voor zichzelf Gods' vergevende Liefde toelaat is zoals een boom aan het water geworteld die kan groeien en vruchten kan dragen. (Psalm 1,3) want God heeft geduld met ons, zeker wanneer wij ons ongeduld, gebrek aan naastenliefde of ongeloof bij Hem neerleggen. Christus wil onze zonden op zich nemen om ze uit deze wereld weg te dragen. Als je ze niet afgeeft dan blijf je er mee zitten. Maar het voelt niet goed. Je kan ze negeren, maar ze gaan frustreren. Sommigen vluchten van zichzelf weg in verdoving, verdwazing of verslaving. Psychologen hebben hun handen vol, wachtlijsten lang. Terwijl het belijden van zonden niet alleen maar een spiegel is in zelfkennis maar nog beter: als christen ga je staan in die persoonlijke relatie met de Heer. Hij wil ons persoonlijk zich over u en mij ontfermen. Laten we dat stille pad weer bewandelen. Het pad van de echte vergeving en verzoening.
Pr. Bart Goossens
Tweede zondag van de vasten (13 maart 2022)
Het thema van het paasmysterie komt op deze tweede zondag nog meer op de voorgrond. Wat in het evangelie over Christus wordt gezegd zal ook ons deel worden. Met de gedaanteverandering zijn de leerlingen Petrus, Jakobus en Johannes ooggetuigen van de verheerlijking van de Heer Jezus. Door Zijn lijden, kruisdood mogen ook wij delen in de verheerlijking van Christus. In de tweede lezing horen we: Hij zal ook ons armzalig lichaam herscheppen en gelijkvormig maken aan Zijn verheerlijkt lichaam. Pasen is de bron van ons christelijk leven. Het doopsel en de andere sacramenten wellen op uit de Gekruisigde en Verrezen Heer.
De Kerk heeft een rijke ervaring in de voorbereidingstijd op het Paasfeest.
Bij de Grieken en de Romeinen was de vastenpraktijk zeer gewoon. Bekeerlingen uit het heidendom kenden het vasten om religieuze of niet-religieuze motieven.
Door vasten en gebed kunnen we onze aandacht beter gericht houden op dit doel van het paasmysterie. Vasten is gedurende de hele kerkgeschiedenis een wisselende praktijk geweest. Er waren periodes van 40- daags vasten, 60, 70, 90 dagen, in abdijen begon de vasten daags na kruisverheffing (14 september). De heilige Nilus drukt het zo uit: "Het gebed van wie vast, is als de vlucht van een jonge adelaar, maar het gebed van wie niet vast, is zwaar door overdaad en trekt omlaag."
Het christelijk vasten wat vroeger een vanzelfsprekendheid was wordt nu veeleer minimaal beleefd of sceptisch onthaald. Het vlees derven op vrijdagen gedurende het hele jaar uit eerbied voor de kruisdood van Jezus is nog steeds een kerkelijk gebod. Het intenser bidden, vasten en aalmoezen geven gedurende de veertigdagentijd wil ons behoeden voor vervlakking zodat het christelijke zout haar kracht niet zou verliezen in ons leven en samenleven. Daarom richt ook deze zondag onze aandacht op het doel van het christelijk leven: het Paasmysterie van Christus.
Pr. Bart Goossens
Aswoensdag en eerste zondag van de vasten
Bij het begin van de veertigdagentijd horen we de sterke oproep van God bij monde van de profeet Joël "Keer tot Mij terug met vasten, wenen en rouw. Scheurt niet uw kleren maar wel uw hart" (Joël 2, 12).
In de verzen ervoor spreekt God dreigende taal. De tempel functioneert, de tempelpriesters doen hun werk trouw, de offers worden gebracht, de religieuze feesten worden op tijd gevierd. Waarom dan die dringende oproep tot bekering?
God ziet dat de liefde tot Hem bezig is weg te sijpelen uit de inzet en de offers. Vasten, rouw en treuren zijn alledrie vormen van zichtbaar en hoorbaar gemaakt verdriet. Maar eredienst zonder hart smaakt God niet (vgl. ps. 50, 1-15) en staat Hem tegen. Er moet van binnenuit iets veranderen. God wil de mensen terug met heel hun hart en ziel.
De eerste zondag dit jaar stelt ons het doel van onze veertigdaagse vastentijd voor ogen: Jezus heeft deze boetetijd geheiligd door Zijn 40-daagse vasten in de woestijn. Daar heeft Hij reeds geleerd de machten van het kwaad te overwinnen door strijd, bekoring, vasten, honger, gebed. Zo richt deze zondag onze aandacht reeds als een prélude op het Paasmysterie want "engelen dienen Hem."
Pr. Bart Goossens