9.30 u.
Eucharistieviering
Lector. Marcel Steenwegen
Jaargetijde voor Marcel Verluyten en familie
MEDEDELINGEN:
– SAMANA organiseert op Witte Donderdag 18 april het paasfeest in de SOK.
– KWB organiseert op 22 april, tweede paasdag, een brunch in de SOK vanaf 10.00 u.
-------------------------
HERDENKING:
Op 21 april herdenken wij wijlen Marcel Verluyten
----------------------
DE VROUWEN BIJ HET GRAF
Op vrijdag sterft Jezus. Hij wordt begraven in een graf dat in de rotsen was uitgehouwen.
Op zondagochtend gingen de vrouwen heel vroeg naar het graf. Ze hadden de olie bij zich die ze klaargemaakt hadden. Maar toen ze bij het graf kwamen, zagen ze dat de steen voor het graf weggerold was. Ze gingen naar binnen. Maar het lichaam van de Heer Jezus lag er niet. De vrouwen schrokken vreselijk. Plotseling stonden er twee engelen bij hen, in stralende kleren. De vrouwen waren zo bang dat ze niet naar hen durfden te kijken. De engelen zeiden: “Waarom zoeken jullie een levende man in een graf? Jezus is hier niet. Hij is opgestaan uit de dood. Weten jullie nog wat hij in Galilea gezegd heeft?” Hij zei: “Ik, de Mensenzoon, zal door slechte mensen gevangengenomen worden. Ze zullen mij aan het kruis laten sterven. Maar drie dagen later zal Ik opstaan uit de dood.” Toen herinnerden de vrouwen zich de woorden van Jezus. De vrouwen gingen terug naar de stad. Het waren Maria uit Magdala, Johanna en Maria (de moeder van Jakobus) en nog een paar andere vrouwen. Ze gingen alles vertellen aan de apostelen en aan de leerlingen die bij hen waren. Maar zij vonden het verhaal van de vrouwen maar onzin. Ze geloofden het niet. Alleen Petrus stond op en rende naar het graf. Daar bukte hij zich en keek naar binnen. Hij zag alleen de doeken liggen. Toen ging hij terug. Hij was erg verbaasd over wat er gebeurd was. Lucas 24, 1-12
bij gebrek aan plaats mag volgend artikel geschrapt worden.
Een spreker uit Moskou (bron onbekend)
Ergens in de Sovjet-Unie organiseerde een atheïstische beweging een gespreksavond. (Het atheïsme is een levensbeschouwing of filosofische stroming die het bestaan en het kunnen bestaan van goden ontkent.) Iedereen die verwacht werd te komen, was aanwezig. Er was een spreker uit Moskou gekomen. Die spreker kon goed vertellen. Iedereen hing aan zijn lippen. Hij schilderde de tijd waarin het geloof in Christus geboren is. Hij vertelde van een wereld in nood, van volkeren die onderdrukt werden met geweld en slaven die in opstand kwamen tegen hun lot. Het was doodstil in die zaal. Iedereen luisterde gespannen. Het was of hij niet vertelde van een wereld van 2000 jaren geleden, maar van hun eigen wereld en van hun eigen leven: een wereld vol honger naar gerechtigheid, bevrijding en verlossing. Hij vertelde daar zo levendig over, dat zij het voor zich zagen en tegelijk was het of hij sprak over hún tijd. Tegen die achtergrond begon hij over Christus te spreken: zijn leven, zijn woorden, zijn werken, zijn lijden en sterven. Hij ontleedde die leer en wees erop hoe die een antwoord was op de nood waarover hij had gesproken. Maar... dat antwoord van Christus was onuitvoerbaar: je leven geven voor je naaste, je vijanden liefhebben en weldoen aan die je haten en niet langer vragen: “Wat zullen we eten en wat zullen we drinken?” Die eeuwige vrees dat we zullen tekortkomen, is de wortel van alle kwaad. Maar het was onmogelijk voor de mens om daartoe uit zichzelf te komen. Terwijl hij dat alles vernietigde in een betoog, zo knap dat niemand er een speld tussen kon krijgen, werden er oude dromen in die mensen wakker. “Het was dwaasheid,” zei de spreker, “om die leer te willen kleineren.” Dat zou nooit lukken: dat was een verouderde tactiek waarvan de complete mislukking al gebleken was, want die leer van Christus was de mooiste droom die de mensheid ooit bezeten had. Maar... hij was niet te realiseren. Daarom werd Christus tweeduizend jaren geleden in Jeruzalem aan het kruis genageld. Van die Christus die morsdood was, hadden de mensen geen redding te verwachten. De idealen die hij gepredikt had, vielen wel te realiseren, maar alleen door een systeem dat rekening hield met de menselijke natuur en dat de mens dwong tot datgene waartoe hij uit zichzelf nooit komen zou. Het werd doodstil in de zaal. De spreker had voor iedereen Christus laten leven, zoals hij voor de meeste aanwezigen nooit geleefd had en daarna had hij hem laten sterven en hen overtuigd van zijn dood. De voorzitter van de vergadering vroeg of er iemand wat te zeggen had of een vraag wilde stellen, maar er viel niets meer te zeggen of te vragen. De mensen voelden zich vernietigd en verslagen. Ze wilden liefst weggaan en alleen zijn. Achter in de zaal was iemand opgestaan. Die kwam langzaam naar voren. Toen hij op het podium stond, herkenden ze hem. Het was de voormalige bisschop van die stad, die jarenlang gevangen was geweest, maar wegens zijn hoge ouderdom was vrijgelaten. Hij woonde als een vergeten, onschadelijke burger aan de rand van de stad. De meesten wisten niet eens dat hij nog leefde. Ze dachten: “Man, zwijg toch, zwijg! Wat valt er nog te zeggen?” Maar hij keek hen aan met zijn oude ogen en toen zei hij met zijn versleten stem: “Christus is opgestaan!” En zij keken hem aan en wachtten wat hij nog meer zou zeggen, maar hij zei niets meer. Dat was het hele antwoord. En toen, toen ging er een rilling door die zaal en opeens stonden ze allemaal op en antwoordden als met één geweldige stem: “Hij is waarlijk opgestaan.” En ze begonnen de paashymne te zingen: “Christus is verrezen.”
NIEUWS VAN DE PASTORALE ZONE
We herhalen het nog maar eens: Kijk in die rubriek. Daar staat het nieuws voor heel de zone Diest, vaak ook toepasselijk voor de parochie Sint-Engelbertus Deurne.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.