Keerbergenaar in de kijker…
Als je pijn krijgt, zegt moeder natuur ons dikwijls: ‘Denk eens na, hoe ben je bezig?’.
Al meer dan 50 jaar woont Christiane De Preter - De Pauw hier bij ons. Ze is bij iedereen gekend als ‘de apothekeres aan de Delhaize’. Rustig, ietwat bescheiden, vol vitaliteit èn vriendelijk staat ze ons te woord. Zoals ze dat al die tijd in haar witte schort achter de toonbank van haar apotheek heeft gedaan: met veel geduld en luisterend naar elke mens die voor haar staat, zo is ze dit nog steeds. We zochten haar op in haar mooi appartement in de Lindenstraat, gezellig in het centrum waar ze omgeven blijft met de vele bekenden van weleer.
Hoe zijn jullie destijds in Keerbergen terecht gekomen?
Bij de geboorte van de zoon lag ik in ’t Moederhuis in Leuven en mijn man werkte toen in de Mouterij in Putte en zo kwam hij dagelijks door Keerbergen en zag plots ‘te huur’ staan. Daar er toen ook hier een vestigingsplaats voor een apotheek mogelijk was, zijn we er mee gestart. Eerst in het huis op de Tremelobaan - dat er nu nog steeds staat - tussen de twee scholen. Pas in oktober 1969 zijn we naar de Lindenstraat verhuisd, bijna gelijktijdig met de opening van Delhaize aldaar. Ik heb er graag gewerkt tot mijn 70 jaar. Zo heb ik ervaren dat, hoe langer je verder doet boven de zestig, hoe aangenamer werken wordt. Je wordt soepeler in het omgaan met mensen en zij kennen je ook beter. Je ervaring kan renderen en dat geeft dat alles makkelijker loopt. En dan pas doe je je job ècht graag, hé. Ook al bleef het hard werken want onder de middag en ’s avonds laat moesten er bereidingen gemaakt worden.
Je was van in het begin gekend als de apotheek met natuurproducten in een tijdsgeest waar dat nog totaal nieuw was. Vanwaar die keuze?
Inderdaad, ik startte onmiddellijk met de toen zogezegde homeopathie en had een andere aanpak van de klanten dan de doorsnee apotheker van toen. Tijdens het laatste jaar van mijn farmacie-opleiding was ik al niet akkoord dat de geneeskunde alle ziektes met zware medicatie ging bestrijden. Zo ben ik 4 jaar homeopathie gaan bijstuderen in avondlessen in Brussel en later nog eens 12 jaar in Luik tijdens de weekends. En die opleidingen waren formidabel. Wat ik daar allemaal geleerd heb over iriscopie, de aura,… Ongelofelijk interessant!
Deed je dat in combinatie met je apotheek?
Ja, ja! En de dokters respecteren, hé, en hun voorschriften uitvoeren. Alleen wanneer de patiënten zelf er vragen bij hadden in de stijl van : ‘Moet ik dat allemaal nemen?’, gaf ik wel eens een andere manier van uitleg, deed ik voedingssuggesties, gaf ook wat psychologische raad,…
De combinatie met je gezin, de opvoeding van de twee kinderen,… Hoe deed je dat?
Mijn man is vrij snel full-time thuis gebleven voor ons gezin èn hij deed ook de ganse administratie van de apotheek. We hadden toen al onze zoon Peter en dochter Katrien (intussen hebben we nu ook zes kleinkinderen in volle studie’s). Het was een bewuste keuze want hij was, als scheikundig ingenieur, tewerkgesteld in de mouterij van zijn ouders. Maar onder meer door de hervorming van de brouwerij-industrie kregen de zelfstandige mouterijen het moeilijk. Met zijn ervaring in de handel kon hij ook goed terecht in het beheer van onze apotheek. Èn het was combineerbaar met het zweefvliegen waarvoor hij dikwijls langere tijd naar het buitenland moest. (Luc De Preter heeft o.m. een wereldrecord zweefvliegen op zijn naam staan. n.v.d.r.)
Als apothekeres maakte je tijd voor je cliënten.
De mens vóór jou moet kunnen uiten wat hij voelt en je moet de reactie op wat jezelf zegt zien. Zo heb ik ook veel van de mensen zelf geleerd. Trouwens, zij hebben ook recht op alle mogelijke verstaanbare informatie. Samen met de medicatie gaf ik dikwijls ook wat goede raad mee : ‘Misschien is het goed van je wat minder zenuwachtig te maken,…’ of ‘Misschien zou het goed zijn van wat minder zwaar te eten,…’ en je gaat je al beter in je vel voelen. Natuurlijk werd mijn ‘coaching’ niet altijd op prijs gesteld door de dokters. Maar ik was er van overtuigd dat destijds te weinig rekening werd gehouden met het ‘waarom wordt iemand ziek?’. Zo stelde ik mij al heel wat vragen bij bijvoorbeeld de talrijke voorschriften van antibiotica. Doch ik heb altijd alle voorschriften uitgevoerd. Maar eigenlijk was ik tegen medicatie. De houding en leefwijze bepaalt dikwijls het ziektebeeld: ‘Denk na hoe dat je je zenuwachtig hebt gemaakt voor iets dat na twee dagen vanzelf opgelost geraakte’. Met veel te relativeren kunnen rug-, schouder- en nekpijnen vanzelf verdwijnen. Zo hebben wij het allemaal nodig om onze spieren bij te werken. Velen gaan joggen en krijgen dan rugproblemen. Dikwijls zijn dat de nieren die opspelen. Onze nieren zijn namelijk de enige organen in ons lichaam die ‘opgehangen’ zijn, dus elke schok geeft belasting van die ‘ressort’. Als je pijn krijgt, zegt moeder natuur ons dikwijls: ‘Denk eens na, wat ben je bezig?’. Ziek zijn en pijn hebben, zijn dikwijls een verwittiging dat je met je lichaam over de schreef bent gegaan.
(We worden onderbroken door een telefoon van de Minder Mobielen Centrale. n.v.d.r.)
Je bent nog steeds druk bezet.
Een groot stuk van mijn vrije tijd houd ik mij inderdaad ter beschikking van de MMC en sta ik ten dienste van mensen die vervoer nodig hebben. Wel tracht ik nu de vrijdagmorgen vrij te houden want ik ga graag naar de zomerse orgelconcerten in de kerk. Vanaf september ga ik dan weer naar de Sporthall een reeks ‘Pilates’ volgen dat is goed voor de buik- en rugspieren. Op de seniorenbeurs had ik dat beter leren kennen. NEOS heeft mij ook al veel deugd gedaan. Zes maanden na het sterven van mijn man Luc, kreeg ik het plots heel moeilijk met mijn eigen gezondheid naar lichaam en ziel. Dat was een moeilijke periode waar ik maar moeizaam bovenop geraakte. Op een gegeven moment ben ik Lieve Hendrickx tegen gekomen in de kerk. (Ja, toen mijn man nog leefde, kwam er dat zo niet van. Nu is naar de mis gaan het inzetten van de nieuwe week.) Ze vertelde mij dat Neos drie weken naar de Noordpool zou gaan. En toen dacht ik, dat wil ik ook wel zien en mijn kinderen moedigden het aan en zo ben ik er dan bovenop gekomen. Want dat een mens na een overlijden zo diep kan wegzakken, dat had ik van mezelf nooit gedacht. Dat ik terug alle energie heb gekregen, daarvoor moet ik toch wel dankuwel zeggen aan Onze Lieve Heer.
En de Minder Mobielen Centrale, hoe ben je daar bij terecht gekomen?
Bij toeval hoorde ik een tweetal jaar geleden van Liliane Goyvaerts, schepen van sociale zaken, dat er een groot chauffeurstekort was bij MMC. Daar ik graag rij en mij nog wou inzetten, was de keuze snel gemaakt.
Naar de kerk gaan, wat betekent dat voor jou?
Het is voornamelijk een rustperiode. Je focust je op iets helemaal anders, je vergeet alle doordeweekse dingen van het huishouden, … Je komt er ook steeds weer dezelfde mensen tegen, je komt in een gemeenschap thuis. Geloven is voor mij trouwens de zekerheid dat er Iets of Iemand is die alles regelt in onze plaats, wat wij niet verstaan. Maar het universele is er wel degelijk. De ene noemt het Boeddha, de andere Allah en wij Christus. Er is in alle geval iets dat ons overstijgt. Een oerkracht die ook bij genezing bij voorbeeld energie overbrengt.
Moeten we met die oerkracht, die bron niet in contact proberen te komen?
Neen, niets willen. We moet het ons laten overkomen.
Openstaan voor de genade die ons overkomt?
Ja, wij noemen dat genade.