Een onverwachte ontmoeting…
De loomheid op een tweede nieuwjaarsdag verdwijnt meteen bij een bezoek ten huize Wendy Parijs. Ze is een frisse dertiger met heel wat levenservaring, dewelke ze gebruikt om eigenzinnig èn eigentijds door het leven te gaan. Op haar achttiende vertrok ze voor een uitwisselingsjaar naar Honduras. Dit avontuur zal een verdere stempel op haar leven drukken. Ondertussen verhuisden haar ouders naar Keerbergen…
Wat heeft Honduras met jou gedaan?
Een uitwisselingsjaar met AFS betekent dat je ginds je laatste jaar middelbaar onderwijs opnieuw doet in het Spaans, in de schoolsituatie en de cultuur van dat land èn verblijvend in een Hondurees gezin. Ik heb er een enorm warme familie leren kennen, maar ook veel armoede gezien. Ik kwam er ook terecht bij heel gelovige mensen. Ik deed er ervaringen op die je niet zomaar kunt doorvertellen. Afgelopen april ben ik, na 17 jaar, met mijn gezin en mijn ouders voor 2 weken terug geweest. Mijn ouders zijn er vol van en zouden zo opnieuw vertrekken. Het is er een leven in grote eenvoud, maar met het hart op de juiste plaats. Als je dan terugkomt probeer je hier ook met meer eenvoud te leven, maar dat is moeilijk om vol te houden. En naar ginds gaan… We hebben hier onze job en onze verantwoordelijkheden hé.
Wat doe je voor werk, Wendy?
Ik ben leerkracht en heb 12 jaar les gegeven in het H. Hartcollege in Halle. In augustus 2017 was ik helemaal uitgebrand. De afstand is mij zuur opgebroken. Na een lang herstel ben ik afgelopen september kunnen beginnen in de Middenschool (Atheneum) hier in Keerbergen. Ik kan nu mijn engagement kort bij huis kwijt. Zo heb ik afgelopen maanden, samen met mijn collega’s, al een groot project op poten gezet voor het inzamelen van speelgoed. We hebben 3 camionetten kunnen doneren aan de Jeugdinstelling Ter Heide.
Hoe combineer je een fulltime job met je gezin?
Ik ben graag een betrokken mama en de combinatie met perfectionisme in de job, dat heb ik moeten bekopen. Ik lag vroeger ’s avonds content in mijn bed: ‘ik heb een goede les gegeven, cup cakes voor kinderen gebakken en mijn huis is aan de kant’… Maar ik had geen grenzen ondanks de waarschuwingen van hartkloppingen, hoofdpijn,… Dan begon ik angsten te krijgen. En ondanks mijn gelovige opvoeding, was ik het helemaal kwijt. Na een crash tijdens de zomer van 2017 was ik 6 maanden thuis, erg ziek. Ik verloor 12 kilo, kon niet meer koken voor mijn kinderen,… Ik ben beginnen lezen, ben terug naar de ‘kern’ gegaan en heb herontdekt dat ik gewoon tevreden moet zijn met wie ik ben. Ik moet mezelf niet bewijzen. Ik heb mijn geloof teruggevonden: ‘ik mag mij dan nog zo alleen voelen, ik ben nooit alleen!’.
Hoe ben je tot een parochie-engagement gekomen? Je bent intussen doopcatechiste en wil graag je schouders zetten onder de heropstart van ‘Viermaal Stilvallen’.
Bij het zoeken naar de oorsprong van mijn angsten, kwam ik het geloof terug op het spoor. Angst is een gebrek aan vertrouwen: in jezelf, in het leven,… Ik kreeg ook meer en meer het gevoel van ‘ge moet iets DOEN’ om je geloof te verwerkelijken, maar ik had nooit tijd. Dan ben ik gewoon naar Xenia (nvdr : doopcatechiste, denktank Viermaal Stilvallen, Aärongroep,…) gestapt. Zij was ook mijn leerkracht geweest in de lerarenopleiding. Ik zag ze daar staan op een avond ‘Viermaal Stilvallen’, en kreeg de ingeving: ‘nu moet ik het zeggen’. Dan ben ik naar haar gegaan: ‘Ik wil heel graag meewerken’. Haar reactie was vol enthousiasme! We zijn nu een jaar verder en ik doe volop mee in de doopcatechese. Uit de gesprekken met die jonge ouders, met de doopcatechisten,… haal ik veel energie. Ook het boek van Louise Hay, ‘Je kunt je leven helen’ geeft me veel inspiratie. Ik was vergeten van met mijn hart te leven, ik leefde enkel nog met mijn verstand van: ‘gaan, gaan…’ En wat je uitstraalt met je hart, dat krijg je terug. Dat heb ik het laatste jaar aan den lijve moge ondervinden, aan de schoolpoort, in de parochie,… Nu een jaar geleden, op het eerste overleg in de parochie heb ik Gisela ontmoet en gezegd: ‘Ik ben hier en ik heb het gevoel dat ik hier moet zijn, dat ik hier op mijn plaats ben. Ik heb het geloof teruggevonden en durf er meer voor uit komen’. Dit is allemaal kei belangrijk voor mij.
Je bent dus zomaar op ‘Viermaal Stilvallen’ afgestapt.
Ik ging al wel regelmatig naar de kerk, onze kinderen zijn gedoopt en wij zijn getrouwd ten tijde van Jos Wellens. Maar de yoga, meditatie en gewoon bidden, heeft mij de voorbije moeilijke tijd er weer bovenop geholpen. Terug het gesprek met God aangaan. ‘Viermaal Stilvallen’ valt daar helemaal in, hé. Ik probeer dit ook met de kinderen te doen. Bijvoorbeeld voor we aan tafel gaan: ‘voor wat zijn we dankbaar?’ Dankbaarheid voor het kleine is heel belangrijk. Zo hebben we hier in de keuken voor 2019 een ‘hartenwens-pot’ gezet. Er zitten al twee briefjes in (zie foto). Als we iets heel graag willen onthouden, dan schrijven we dat op en vouwen het dicht in de pot. Op 31 december ’19 gaan we die helemaal ontplooien en het jaar opnieuw beleven in heel kleine dingen en kijken of onze hartenwens vervuld is. Want als je leeft volgens de intentie en de genade van je wens, dan komt die ook heel vaak uit.
Hoe verloopt geloven praktisch voor jou?
Ik ga elke avond slapen met gebed, met dankbaarheid voor de voorbije dag en voor wat ik gekregen en gezien heb. Het is ook een ‘deal sluiten’. Ik ben namelijk de voorbije zomer een week lang in de Ardennen op ‘retreat’ geweest met Ingeborg (Sergeant, zangeres en presentator). Het thema was ‘overvloed’ en daarin had zij het over: je mag een deal sluiten met God. Dat geloof: ‘je bent niet alleen’, maakt me zo rustig. Sinds een jaar sta ik ook niet meer op zonder de dag te beginnen met een intentie te plaatsen. Dat kan zijn van: ik ga proberen traag te leven, ik ga proberen te kijken naar de kleine dingen of proberen echt te genieten van elk moment. Traag leven, dat is voor mij een belangrijke. Tijdens mijn ziek zijn heb ik ook een deal gesloten: ‘maak mij beter, laat mij alle inzichten zien,…’ Op 19 mei ben ik dan, helemaal alleen, te voet naar Scherpenheuvel gestapt, hier vertrokken om 08.00 en ginder om 16.00 aangekomen…
Gaat je gezin daar in mee?
Louise en Celeste zeker, zij doen ook soms mee yoga. We moeten soms opletten om het allemaal niet te vergeten en opnieuw ‘snel, snel’ te gaan meedraaien. Dus af en toe terug grenzen stellen blijft belangrijk. Boven ligt een matje en een ‘altaar’ met een kaars. Daar zit ik geregeld samen met de kinderen. Mijn man, die al veel tegenslag heeft gekend, is heel nuchter en realistisch, maar heeft zich wel laten dopen op zijn 27ste om met mij te kunnen trouwen. We zijn nu ook samen naar de kerstviering geweest. We proberen ook samen respect voor mens en natuur mee te geven aan de kinderen. Zo proberen we plastiek zoveel mogelijk te weren, heeft ook mijn man een job als standenbouwer opgegeven om korter bij huis te komen werken. Nu fietst hij dagelijks naar Baal. Hij moedigt mij aan!
Je hebt het over ‘terugvinden’, niet over ‘bekering’. Wat is het verschil?
Door het ‘geleefd worden’ was ik de ‘kern’ kwijt, waar ik mee groot gebracht was en waar ik mij goed bij voelde. Als kind gingen wij wekelijks naar de mis en mijn ouders zeiden: ‘Willen ze het achteraf niet, we hebben het wel aangeboden’. Ik heb het geloof gewoon nodig om in deze drukke, niet altijd even positieve wereld, te functioneren, om niet alleen te zijn, en die steun in mijn rug te voelen. Het is niet louter zondags naar de mis gaan, het is vooral de dagdagelijkse beleving met mijn man en kinderen,… de dankbaarheid creëren en mij op te trekken aan bepaalde quotes en affirmaties uit de bijbel.
Wat bedoel je met affirmaties?
Dat zijn zinnen die je regelmatig blijft herhalen, zoals mantra’s zingen…
Je hebt hier een boeddha beeld staan, je doet aan yoga,… Eigenlijke meng je verschillende godsdiensten. Dat doet Ingeborg ook.
Ingeborg heeft het over ‘beyond religion’, in de betekenis van het gaat voorbij de verschillende religies, het is méér dan één bepaalde religie. Je haalt elementen uit verschillende religies om dan te geloven in de Grote Macht die ons allemaal bij elkaar houdt. Voor sommigen maakt het misschien wel uit, maar voor mij niet: of je nu boeddhist of hindoeïstisch bent,… Het gaat altijd om dezelfde Kern die elkeen bezit. Wat niet wil zeggen dat ik ook heel erg met het christelijke geloof mediteer.
Wie is Jezus voor jou?
(denkt lang en diep na) Eén van ons! Iemand die het voorbeeld heeft gegeven. Ik heb iets met Jezus, maar toch nog meer met ‘Het Grotere Geheel’. Met God als de Beschermende, de oorsprong van alle leven. Toen ik diep in de put zat, kon ik mij daar aan optrekken.
Maria heeft een belangrijke plaats in je leven.
Ik draag onafscheidelijk een armbandje met een Maria medaille die ik in Scherpenheuvel kocht na mijn voettocht. Zij is de moeder, hèt voorbeeld. O zo moeilijk te verwoorden. Ik kan ergens zitten en gewoon de armband wat vasthouden, dat geeft mij kracht. Ik ben gewoon nog niet in staat om die uit te doen. Zo hangt er aan mijn bed ook een kruisje. Geloven is eigenlijk dat allemaal.
Als je op zondag naar de viering komt, wat kom je dan zoeken?
Rust. Stilte. Contact met de Hogere Macht, met God, met mensen die op dezelfde golflengte zitten. Want eigenlijk is de eucharistie ook een vorm van meditatie.
Wendy, jij bent er van overtuigd dat meer mensen, ook jongeren, hier behoefte aan hebben?
Inderdaad! En ik ben diegene die het durft te zeggen. Ik zou graag die mensen samen brengen. Niet om het daarom elke week te beleven in de eucharistie, maar laat ons op bepaalde momenten samenkomen en het ‘losser en opener’ aanpakken. Mensen hebben gewoon nood aan stiltemomenten, aan het terugkomen bij de ‘Kern’. Volgens mij schrikt het tè traditionele soms af. Uit die gesprekken met de jonge ouders van toekomstige dopelingen komen soms zo van die warme dingen uit, dat ik mij afvraag: waarom zien we die nadien niet meer? Waarom kunnen we die mensen niet vasthouden?