Wij willen vandaag alle leiding en leden van onze Vlaamse jeugdverenigingen in de bloemetjes zetten. Ze hebben menig uur doorgebracht om in deze rare tijden toch de essentie van de kampsfeer te kunnen beleven: vriendschapsbanden versterken en samen plezier maken. Aan het woord nu onze eigen Chiro. En omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden, enkele mooie kiekjes.
Hoe zag zo een kamp onder coronamaatregelen eruit? Omdat we bubbels van maximum 50 man moesten vormen, hadden we als Chiro besloten ons op te delen in drie kampen. De jongsten bleven op het Chiroterrein. De twee oudste groepen vertrokken iets vroeger dan normaal naar het kampterrein in Berendrecht en bleven daar zes dagen. Na die eerste golf begon dan het laatste kamp van de Rakwi’s en Tito’s op het kampterrein. Het was dus sowieso al anders aangezien wij normaal allemaal samen op kamp gaan, maar daarom niet minder leuk! Er waren wel wat regels waar we rekening mee moesten houden, maar aangezien we al ontzettend blij waren dat het kamp kon doorgaan, namen we die er graag bij. Zo in kleinere groepen op kamp gaan had ook z’n voordelen. Zo leerde iedereen elkaar wat beter kennen en mengde de groepen ook wat vaker dan normaal! Ondanks de coronamaatregelen was het dus zeker een geslaagd kamp.
Er zal waarschijnlijk veel extra tijd en stress in de voorbereiding gestoken hebben? Er is zeker en vast meer tijd ingekropen! Aangezien onze jongsten op onze Chiroterreinen verbleven en daar ook bleven slapen, moesten onze lokalen plots aan heel wat normen voldoen. De leiding is er meteen volle bak in gevlogen om de lokalen in orde te krijgen voor alle inspecties die volgden. Dan kwam onze gebruikelijke voorbereiding nog die nu plots in drievoud moest, maar veel extra stress heeft dat op zich niet meegebracht omdat onze hoofdleiding van begin af aan goed met ons gecommuniceerd heeft en iedereen duidelijk wist wat er moest gebeuren.
Heeft het bubbelverhaal invloed gehad op hoe leiding en kids het kamp ervaren hebben? Zoals ik eerder al zei, besloten wij om in drie groepen op kamp te gaan. Aangezien we normaal allemaal samen gaan, was het sowieso anders dan normaal maar daarom niet minder leuk. We hebben onze gezamenlijke activiteiten aangepast naar de kleinere groep en de leeftijd van die groep. Zowel de leiding als de leden waren blij dat het kamp doorging en hebben zich zoals elk jaar uitermate geamuseerd. Dat het een speciale zomer ging worden, wisten we al, maar ik denk dat ik voor alle kampen de waarheid spreek als ik zeg dat iedereen een bangelijke zes dagen beleefd heeft.
Al een idee hoe de start van het nieuwe werkjaar zal verlopen? Ik denk dat niemand daar al iets over kan zeggen. Alles hangt af van hoe de hele epidemie evolueert natuurlijk. Uiteraard hopen wij wel weer gewoon leiding te kunnen geven op zondagnamiddag! Laat ons daar op hopen voorlopig!