Els Guldentops
Zaterdag 21 oktober, hebben wij van Els gelovig afscheid genomen en haar na een lang leven in de liefdevolle handen van onze God gegeven.
Had ze zich door Paul, haar echtgenoot, geroepen gevoeld? Hij die amper twee weken voor haar was heengegaan. Met hem was ze immers bijna heel haar leven onafscheidelijk verbonden geweest.Een sterke vrouw en een bijzondere man. Wat hij ook ondernam, ten allen tijde had ze achter hem gestaan. Een lichtbaken dat straalde in hun gezin, voor hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Een bindteken tussen de generaties, de gezinnen van haar kinderen en de generatie van haar moeder en tante. Ook zij hebben zich in haar warmte mogen koesteren.
Ja, haar licht heeft het leven van al wie met haar verbonden was, lichter gemaakt. Met woorden van de kerkvaders kunnen we getuigen dat er een licht in haar was dat over haar menselijke grenzen heen scheen. Een aanstekelijk licht dat ze evenwel niet zelf had aangestoken. Een goddelijk licht.
‘Laten we Els daarom gedenken in het opgaan en ondergaan van de zon,
in het spelen van de wind en de kilte van de winter,
in het openspringen van de knoppen en de wedergeboorte van de lente,
in het azuur van de lucht en de warmte van de zomer,
in het ruisen van de bomen en de schoonheid van de herfst.
In vreugde, zowel als in verdriet bewaren we haar naam
als een handvest, als een lied.
Zolang ze voortbestaat in tekens en verhalen, zolang is zij niet weggegaan.
Zolang blijven wij op haar en Paul wachten.’ (naar Kris Gelaude)
Terug naar overzicht
Brian O'Neill
Op maandag 13 november namen we met heel velen gelovig afscheid in onze kerk van Brian O’Neill, echtgenote van Bernadette Vos. Brian had de regie van zijn christelijke plechtigheid zelf in handen genomen, hoe mooi was dat!
We kunnen niet beter dan met woorden van echtgenote Detty dit “Wij rouwen”-bericht inhoud geven…Brian de minnende
Brian, de Ier, de bergen, de zee
Guinness en whiskey
rugby en paardenrennen
Ierse muziek
Brian en zijn humor, zijn optimisme
Brian de verteller van verhalen en grappen
Brian en boeken, Ierse schrijvers, poëzie, politiek, theologie
Brian de integere
Bescheiden, zachtaardig, goedhartig, genereus, sociaal bewogen
Brian de dankbare, attent, mededogend
Brian de Dominicaan
de denker, de Schrift, de stilte, het gebed
Brian en zijn innerlijke kracht
zijn doorleefd geloof in een barmhartige en liefdevolle God
zijn hoop op meer rechtvaardigheid en vrede in de wereld
zijn liefde voor iedere mens
Brian, de vrolijke, fiere opa
de bezorgde papa
de liefdevolle echtgenoot
Brian, bij jou was het thuiskomen.
Lea, Dimitri, Karen, Paul, Noah, Cian, Lex, Rubi en Detty zeggen:
Go Raibh Maith Agat, Dank je wel.
Terug naar overzicht
Seppe Van Baelen
Woensdag 15 november hebben we in onze kerk afscheid genomen van de trommelaar van Pirrewit, Seppe Van Baelen
‘Iedere mens krijgt van kindsbeen af een resem bladzijden met notenbalken mee. Op die lijnen mogen wij onder de hoede van de Grote Componist onze eigen levensmelodie uittekenen.’
Zo begon het verhaal van de eerste lezing: het scenario van het leven als een muziekpartituur. Seppe was dat op het lijf geschreven. Als trommelaar van Pirrewit was hij het die het stapritme aangaf en was hij zonder overdrijven de hartslag van de vendeliers. Maar even goed maanden zij hem aan tot vertragen of versnellen. Wisselwerking dus, voortdurende afstemming op elkaars cadans…
’t Is maar om te zeggen dat hij in het werkelijke leven ook zo ineenstak.
Van kindsbeen af had hij waarden meegekregen. Diepe fundamenten waar je een huis, ja zelfs een kerk op kon bouwen. Hij heeft altijd een grote sociale bewogenheid in zich gehad. Voor Seppe was dienstbaarheid geen loos begrip. En daarbij wist hij zich soepel als de trommelaar voortdurend af te stemmen op de hoogste nood. Met hart en ziel zette hij zich in voor zijn gezin -Annie, de kinderen en de kleinkinderen- en zijn familie, de clan Van Baelen, voor Pirrewit, het Davidsfonds, den Botermolen. En denken we ook aan zijn hulp bij de verbouwingen aan een weeshuis in Roemenië, de kinderopvang in zijn huis, zijn deelname aan de Damiaanactie, het vrijwilligerswerk in Rozemarijn. Als we beginnen op te sommen komt er geen einde aan.
Want wat kon hij niet en wat heeft hij allemaal niet gedaan in zijn leven? Veel te kort was het. Het huis van zijn leven was nog niet af, verre van. Wij zullen in de mate van onze mogelijkheden zijn huis van leven verder voltooien. We zullen de mooiste herinneringen bewaren en over Seppe blijven vertellen. Dat is een belofte.
Tenslotte blijven wij allemaal verbonden met het krachtig cement van Gods Liefde. Tegen die Liefde kan niets of niemand tegenop. Zelfs de storm niet van de dood.
Terug naar overzicht
Louis De Weerdt
Op zaterdagmiddag 2 december waren we een beetje overrompeld door de toevloed aan mensen die gelovig afscheid kwamen nemen van Louis De Weerdt, echtgenoot van Josée Geens, in onze parochiekerk. Zovelen wilden hun dankbaarheid komen betuigen voor een leven van inzet voor anderen. Jong en oud kwamen deze rustige, stille familieman gedenken als bezige bij. Met Louis kon je geen ruzie maken. Louis was een volksmens die graag met makkers op tocht ging, die trouwe supporter werd van SK Keerbergen en geen enkele wedstrijd miste van kleinzoon Jordi. Stilzitten lag niet in zijn aard. Als buitenmens leefde hij verbonden met de natuur. En dan was er nog zijn grote passie voor de fiets. De 1ste lezing van deze uitvaart verwees naar de afbeelding van de fietser op de rouwbrief. Eens op pensioen kwam er veel tijd vrij om zich op deze passie te storten. Ooit ging hij met enkele vrienden met de fiets naar Compostella. Later ook nog eens naar Lourdes, Rome en zelfs Hongarije. Een zware val op één van deze tochten kon Louis niet tegenhouden. Sterk als hij was, kwam hij dit ook weer te boven.
Louis was gelukkig in alle eenvoud. Het evangelie leerde ons dat dit een goede houding is om in het leven te staan. Jezus vertelde ons over het geheim van het leven dat geopenbaard wordt aan gewone mensen. Louis had de sleutel om
naar Gods droom te leven duidelijk in handen. Hij proefde waar het geheim ligt van echt geluk: simpelweg uw plicht doen, vriendelijk zijn voor de mensen, dankbaar zijn om de kansen die je gegeven worden en de liefde die je krijgt.
Louis, jij mag nu gaan genieten van een welverdiende rust bij onze God. Denk aan ons als je hierboven jouw Palmke drinkt.
Terug naar overzicht
Leo Hannes
Terug naar overzicht
Jos Van Hoof
Met woorden uit het boek Prediker namen we op zaterdag 16 december gelovig afscheid van Jos Van Hoof, 52 jaar lang trouwe echtgenoot van Jeanne Van Utterbeeck. Jos was als rasechte Keerbergenaar, een man van weinig woorden, een stille, eenvoudige, warme en toch ook vastberaden mens. Hij hield van de natuur. Als natuurmens woonde hij er middenin, daar in de Spuibeekweg 28A. Hij was graag bezig in zijn eigen tuin. Tot 3 jaar geleden was hij actief duivenmelker en ook jager. Hij zag zijn kinderen en kleinkinderen allemaal heel graag. Dat bleek heel duidelijk uit de tekstjes die zij brachten tijdens de uitvaart. En al overheerste verdriet omwille van het heengaan van Jos, de prachtige herinneringen aan zijn verhalen van vogels, kikkers en meikevers overheersten de getuigenissen en zorgen ervoor dat “vake” voor eeuwig in hun hart geborgen is.
Vanuit onze verbondenheid met Jos mochten we tijdens de uitvaart naar de vlammetjes van onze adventskrans kijken alsook naar het licht van de Paaskaars die kort bij de kerststal stond. De vlammetjes van onze adventskrans en de vlam van de Paaskaars zijn immers een lichtend teken van alle warmte die Jos ooit verspreidde onder ons. Moge God Jos nu omarmen en verwarmen in zijn nieuwe verblijf daarboven waar hij wacht op de achtergeblevenen tot zij ook tot de vreugde en het blije samenzijn herboren worden.
Terug naar overzicht