Is wachten passief?
Wachten is geen passiviteit. Wie uitziet naar een kind dat geboren zal worden, wie herstelt van een ziekte, wie stap voor stap probeert een relatie te herstellen, weet dat wachten intens leven is. Het vraagt geduld, vertrouwen, aanvaarding en hoop. Advent nodigt ons uit om dat te oefenen: niet meteen te grijpen naar drukte, afleiding of controle, maar te durven blijven in het open en soms onzekere nu. In die ruimte kan iets groeien dat met geen menselijke haast en druk af te dwingen valt.
Vier kaarsen
In onze kerken wordt tijdens de Advent elke week een extra kaars aangestoken. Het zijn kleine vlammen in de donkerste tijd van het jaar. Dat licht verdrijft de duisternis niet in één keer. Het groeit stap voor stap. Precies dat maakt het beeld zo sterk: hoop moet niet groots en overweldigend zijn om waar te zijn. Ze begint in het kleine ... een gesprek dat rust brengt, een onverwachte glimlach, een verzoenend woord, een klein gebaar van goedheid tussen mensen. God komt meestal niet met donder en bliksem. God trekt nooit met de fanfare op kop het bos in. Hij komt stil, herkenbaar voor wie durft stil te vallen en te kijken wie zijn hart afsluit, zal Hem nooit ontmoeten. Wie geen tijd heeft noch neemt, komt alleen zichzelf tegen. En dat doet altijd pijn.
Oefenen in vertrouwen
Wachten in de geest van Advent is daarom ook een oefening in vertrouwen. We laten de controle los over wat we niet kunnen beheersen. We verwachten niet dat alles loopt zoals wij plannen, maar dat God aanwezig is in wat zich aandient: in vreugde, maar evenzeer in tegenslag. Dat is geen goedkope troost; het is een manier van leven. Wie vertrouwt, kan lichter ademen, want hij draagt niet alles alleen. Advent herinnert er ons aan dat God niet komt omdat wij hard of snel genoeg gewerkt hebben, maar omdat Hij ons zoekt. Die houding maakt verschil in gezinnen, in relaties, in parochies, in de samenleving. Als we minder gejaagd zijn, luisteren we beter. Als we niet meteen oplossingen willen, ontstaat er ruimte om elkaar te dragen. Wie de tijd neemt, wordt milder. Advent opent onze ogen voor het vaak over het hoofd geziene: voor de wijsheid van ouderen die rust uitstralen, voor het geduld van ouders die kinderen grootbrengen, voor vrijwilligers die in stilte trouw blijven dienen, voor het licht dat niet verblindt maar verwarmt. Advent leert ons het gewone als heilig te zien.
